Aleksander Osiński

Z Wikipedii

Aleksander Osiński (ur. 27 lutego 1870 w Pilicy koło Olkusza, zm. 10 lutego 1956 w Warszawie) - generał major Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego.

W 1889 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Petersburgu i służył jako oficer zawodowy w armii carskiej. Jako dowódca kompanii i batalionu uczestniczył w interwencji Rosji w Chinach w l. 1900 - 1901. Podpułkownik z 1904. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej 1904 - 1905 walczył na froncie mandżurskim. Pułkownik z 1913 i dowódca pułku. Podczas I wojny światowej na froncie austriackim. Generał major z 1915 jako dowódca brygady piechoty. W 1917 dowódca dywizji piechoty. Ranny na froncie i kilkakrotnie kontuzjowany. Po rewolucji włączył sie aktywnie w formowanie Wojska Polskiego z rozpadającej się armii carskiej i czasowo przewodniczył Komisji Organizacyjnej przy rosyjskim Sztabie Generalnym. Organizator oddziałów polskich w Rosji, następnie na Ukrainie, od kwietnia 1918 naczelny dowódca Wojska Polskiego na Ukrainie z nominacji Rady Regencyjnej w Warszawie, znalazł się w konflikcie z gen. Eugeniuszem de Henning-Michaelisem.

W listopadzie 1918 przyjęty do WP w stopniu generała podporucznika i mianowany dowódcą Okręgu Generalnego "Łódź". VIII 1919 – VII 1920 Generalny Inspektor Piechoty, VII 1920 – I 1921 dowódca 17 Dywizji Piechoty, później Grupy Operacyjnej, a następnie 1 Armii i przejściowo 3 Armii; I 1921 – VII 1922 dowódca Okręgu Generalnego "Kraków", a po przeformowaniu - Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie.

1 maja 1921 został awansowany na generała porucznika, a w następnym roku zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

VII 1922 – II 1924 szef Administracji Armii , z tym, że w okresie od V do VI 1923 pełni obowiązki kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych, II 1924 – VI 1926 Inspektor Szkół Wojskowych, VII 1926 – X 1935 Inspektor Armii, od 4 X 1935 przechodzi w stan spoczynku. Po przejściu w stan spoczynku stał się działaczem politycznym. W 1937 szef okręgu Obozu Zjednoczenia Narodowego, w 1938 senator z nominacji Prezydenta Rzeczypospolitej (w wyborach nie przeszedł). Od sierpnia 1939 przebywał w USA, skąd po kampanii wrześniowej przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie kierował PCK. W lipcu 1947 wrócił do Polski. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Odznaczenia : Virtuti Militari, Polonia Restituta 2 kl., Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych czterokrotnie, Krzyż Zasługi złoty dwukrotnie, Order Leopolda (Belgia).

[edytuj] Bibliografia

• T. Kryska Karski S.Źurakowski Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
• H. P. Kosk Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza Pruszków 2001

To jest tylko zalążek artykułu biograficznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.