Juliusz Tadeusz Tarnawa-Malczewski

Z Wikipedii

Juliusz Tarnawa-Malczewski
'


Życie	generał dywizji
Data urodzenia	4 października 1872 Martynów Nowy
Data śmierci	1940 Lwów
Kariera
W służbie od
Pełniona funkcja	WP: minister spraw wojskowych, d-ca wojsk rządowych w czasie zamachu majowego, II zastępca szefa SG, szef Oddziału IV SG, szef sztabu MSWojsk., d-ca Okręgu Korpusu nr III w Grodnie, d-ca Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie, d-ca Okręgu Korpusu nr I w Warszawie, Inspektor Armii. W armii austriackiej: d-ca Twierdzy Kraków, szef inżynierii armii austriackiej na Froncie Galicyjskim, d-ca pułku piechoty i brygady piechoty, członek SG armii austriackiej w I wojnie światowej.
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, zamach majowy
Odznaczenia

Juliusz Tadeusz Franciszek Tarnawa-Malczewski (ur. 4 października 1872 w Martynowie Nowym koło Tarnopola - zamordowany 1940 we Lwowie) - inżynier, pułkownik C.K. Armii i generał dywizji Wojska Polskiego.

Wychowanek Wojskowej Szkoły Realnej w Hranicach Morawskich. W 1893 ukończył austriacką Wojskową Akademię Techniczną. W 1909 wyższy kurs inżynieryjny w Wiedniu. Jako oficer saper pełnił służbę w sztabach wyższych dowodztw oraz w twierdzach Kraków (1893 - 1895)i Przemyśl (1898 - 1908). W latach 1909 - 1910 przebywał w głównym Komitecie Technicznym w Wiedniu, a następnie był zastępcą szefa oddziału inżynierii w Katarze (Kotorze?) oraz zastepcą szefa saperów 16 Korpusu. W 1911 mianowany na majora. Od 1912 dowódca batalionu w Tarnopolu, później zastępca i szef inżynierii w Krakowie.

I wojna światowa Walczył w I wojnie światowej, początkowo jako dowódca Twierdzy Kraków. Ciężko ranny w 1914 r. W roku 1915 zastępca i szef inżynierii armii na Froncie Galicyjskim, potem dowódca pułku piechoty i brygady piechoty. Pułkownik w 1916. Pod koniec wojny w Sztabie Generalnym armii austriackiej.

W Wojsku Polskim W grudniu 1918 wrócił do kraju i wstapił do Wojska Polskiego. Od grudnia 1918 do marca 1921 roku II zastępca szefa Sztabu Generalnego i szef Oddziału IV Sztabu Generalnego. (Generał brygady z 1 czerwca 1919). W okresie marzec 1921 - listopad 1922 szef sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, od listopada 1922 do 12 marca 1924 dowódca Okręgu Korpusu nr III w Grodnie. W tym czasie główny inicjator i sponsor budowy Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie. W okresie od 12 marca 1924 do grudnia 1925 dowódca Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 2 lokatą. ^[1]

Do maja 1926 dowódca Okręgu Korpusu nr I w Warszawie oraz Inspektor Armii. W okresie 10-14 maja 1926 (4 dni) był ministrem Spraw Wojskowych w trzecim rządzie Wincentego Witosa. Jedną z jego pierwszych decyzji był rozkaz nakazujący jednostkom wiernym Piłsudskiemu powrót z manewrów w Rembertowie do garnizonów, ponieważ podejrzewał, że oddziały te zamierzały przeprowadzić przewrót polityczny podczas nieobecności prezydenta Wojciechowskiego w Warszawie. Wojskowi jednak tego polecenia nie wykonali. Dodatkowo, w nocy z 11 na 12 maja zaczęły przemieszczać się w kierunku Warszawy inne pułki. Generał nie mógł przeciwdziałać, ponieważ oddziały, którymi wcześniej dowodził, zostały wcześniej wycofane daleko poza miasto na wniosek, poprzedniego ministra spraw wojskowych - gen. Lucjana Żeligowskiego, który był zwolennikiem Piłsudskiego.

Przewrót majowy w 1926 roku W trakcie przewrotu majowego, w dniu 12 maja o godz. 14.45 spotkał się z gen. Tadeuszem Rozwadowskim, który po rozmowie zgodził się objąć stanowisko dowódcy obrony Warszawy. Następnie odbył naradę z płk. Władysławem Andersem, gen. Rozwadowskim oraz nowo powołanym szefem Sztabu Generalnego gen. Stanisławem Hallerem, podczas której podjęto decyzję o przeniesieniu dowództwa do Belwederu. Generał skapitulował na polecenie prezydenta Wojciechowskiego w celu przerwania rozlewu krwi. 14 maja 1926, wraz z resztą ministrów, złożył w Wilanowie na ręce marszałka Sejmu Macieja Rataja prośbę o dymisję ze stanowiska. Dymisja ta została przyjęta.

Po przewrocie majowym Malczewski został przez stronników Piłsudskiego aresztowany i uwięziony, początkowo w drewutni w Wilanowie, gdzie był głodzony i poniewierany. W dniu 26 maja 1926 r. został wywieziony i uwięziony w Wojskowym Więzieniu Śledczym nr III na Antokolu w Wilnie. Razem z nim więzieni tam byli generałowie: Tadeusz Rozwadowski, Włodzimierz Zagórski i Bolesław Jaźwiński. Oskarżono ich o przestępstwa kryminalne. Więzienne warunki były bardzo ciężkie, cele stanowiły ruinę, nie były ogrzewane, a ambulatorium zamknięte. Cele wyremontowano dopiero po interwencji dawnych podwładnych gen. Rozwadowskiego. W tym czasie, w prasie piłsudczycy rozpętali nagonkę przeciwko osadzonym. W społeczeństwie nasiliła się jednak akcja petycyjna w obronie uwięzionych wojskowych. W kwietniu 1927 roku sympatyk Piłsudskiego, rektor Uniwersytetu Wileńskiego prof. Marian Zdziechowski napisał w ich obronie broszurę "Sprawa sumienia polskiego". Przed sądem Juliusz Malczewski został uniewinniony. Załamany psychicznie i ze zrujnowanym zdrowiem, po uwolnieniu od 31 stycznia 1927 przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał we Lwowie.

Po wybuchu II Wojny światowej, po zajęciu Lwowa przez Rosjan był w okresie 1939-1940 więziony na ul. Łąckiego we Lwowie, a potem w wieku 68 lat zamordowany przez NKWD.

Odznaczenia: Virtuti Militari 5 kl., Polonia Restituta 3 i 4 kl.,

[edytuj] Zobacz:

[edytuj] Źródła:

t. Kryska Karski S. Źurakowski "Generałowie Polski Niepodległej" wyd.: Editions Spotkania, Warszawa 1991
H. P Kosk "Generalicja polska" t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza, Pruszków 2001
Z. Barszczewski "Sylwetki saperów" wyd.: Bellona, Warszawa 2001
Wniosek o wprowadzenie stanu wyjątkowego podczas przewrotu majowego
Prośba o dymisję rządu Witosa po przewrocie majowym
M. Patelski, Jeńcy majowej wojny. Pobyt generałów: Tadeusz Jordan Rozwadowskiego, Juliusz Malczewskiego, Włodzimierza Zagórskiego i Bolesława Jaźwińskiego w Wojskowym Więzieniu Śledczym na Antokolu w Wilnie, [w:] Zamach stanu Józefa Piłsudskiego 1926 roku, pod red. Marka Siomy, Lublin 2007, s. 309-324.