Quintin Hogg

Z Wikipedii

Quintin McGarel Hogg, 2. wicehrabia Hailsham KG, CH (ur. 9 października 1907 w Londynie, zm. 12 października 2001 tamże), brytyjski arystokrata, prawnik i polityk, członek Partii Konserwatywnej, minister w rządach Anthonyego Edena, Harolda Macmillana, Aleca Douglasa-Home'a, Edwarda Heatha i Margaret Thatcher.

[edytuj] Wczesne lata życia

Był synem Douglasa Hogga, 1. wicehrabiego Hailsham, Lorda Kanclerza w gabinecie Stanleya Baldwina. Wykształcenie odebrał w Eton College i w Christ Church na Uniwersytecie Oksfordzkim. Po studiach poświęcił się karierze akademickiej. W 1931 r. został członkiem All Souls College. Początkowo wykładał nauki klasyczne (dotyczącego starożytności). Później jednak ukończył fakultet prawniczy i w 1932 r. został powołany do Lincoln's Inn.

W 1938 r. został wybrany kandydatem Partii Konserwatywnej w wyborach uzupełniających w okręgu Oxford. Dzięki zwycięstwu w tych wyborach zasiadł w ławach Izby Gmin. W maju 1940 r. poparł Winstona Churchilla na stanowisku premiera. Przez krótki czas walczył na froncie afrykańskim jako dowódca plutonu Brygady Strzelców. W sierpniu 1941 r. został ranny w kolano, co omal nie kosztowało go utratę prawej nogi. Po tym wydarzeniu wycofano go ze służby czynnej. Hogg służył w sztabie generała Henryego Wilsona zanim odszedł z armii w stopniu majora. W 1945 r. został podsekretarzem stanu w ministerstwie lotnictwa w gabinecie dozorującym Winstona Churchilla.

[edytuj] Kariera polityczna

Po śmierci ojca w 1950 r. Hogg odziedziczył tytuł 2. wicehrabiego Hailsham i zasiadł w Izbie Lordów. W tym czasie nad karierę polityczną przedkładał karierę w korporacji adwokackiej. Z tego powodu nie otrzymał żadnego stanowiska po powrocie konserwatystów do władzy w 1951 r. Dopiero w 1956 r. Anthony Eden powierzył mu stanowisko pierwszego lorda Admiralicji. Kiedy premierem został Macmillan (1957 r.) Hailsham został ministrem edukacji. W latach 1957-1959 był przewodniczącym Partii Konserwatywnej i Lordem Przewodniczącym Rady. W 1959 r. został Lordem Tajnej Pieczęci. W 1960 r. został ponownie Lordem Przewodniczącym Rady oraz przewodniczącym Izby Lordów.

Rezygnacja Macmillana ze stanowiska premiera w 1963 r. sprawiła, że Hailsham stał się jednym z kandydatów na jego następcę. Jednak aby został liderem partii oraz premierem należało być członkiem Izby Gmin. Hailsham planował wykorzystać niedawno uchwalony Peerage Act aby zrezygnować z tytułu parowskiego i wystartować w wyborach do Izby Gmin. Jednak styl prowadzenia przez niego agitacji (prezentowanie publicznie nowonarodzonego dziecka, czy też rozdawnie odznak z liderą "Q") nie zyskał uznania wśród członków partii i nowym premierem został ostatecznie innych członek Izby Lordów, Alec Douglas-Home, który zrezygnował z tytuł hrabiego Home. Hailsham również zrezygnował ze swojego tytułu i wygrał wybory uzupełniające w okręgu St Marylebone.

Za czasów Douglasa-Home Hogg utracił stanowisko przewodniczącego Izby Lordów. Pozostał jednak Lordem Przewodniczącym Rady oraz młodszym ministrem ds. sportu (urząd ten utworzono w 1962 r. i Hogg był jego pierwszą osobą na tym stanowisku). W 1964 r. został ministrem edukacji i nauki. Stanowisko to utrzymał tylko przez kilka miesięcy, gdyż w rozpisanych na ten rok wyborach zwyciężyła Partia Pracy.

[edytuj] Lord Kanclerz

Hogg sprawował różne stanowiska w konserwatywnych gabinetach cieni Douglasa-Home'a i Edwarda Heatha. Po powrocie konserwatystów do władzy w 1970 r. został mianowany Lordem Kanclerzem. Ponieważ to stanowisko mogło być piastowane tylko przez członka Izby Lordó Hogg zrezygnował z miejsca w Izbie Gmin i został kreowany parem dożywotnim jako baron Hailsham of St Marylebone. Był pierwszą osobą, która po rezygnacji z tytułu parowskiego powróciła do izby wyższej jako par dożywotni.

Po porażce Partii Konserwatywnej w wyborach 1974 r. lord Hailsham ogłosił wycofanie sięz polityki. Jednak po śmierci swojej żony Mary w wypadku podczas jazdy konnej w Sydney w 1978 r. zdecydował się na powrót na scenę polityczną. Rok później konserwatyści wygrali wybory i premier Margret Thatcher powierzyła Hailshamowi stanowisko Lorda Kanclerza. Hailsham był nim do 1987 r., kiedy ostatecznie wycofał się z polityki.

Lord Hailsham został w 1975 r. odznaczony Orderem Kawalerów Honorowych. W 1988 r. został kawalerem Orderu Podwiązki. Zmarł w 2001 r. Tytuł wicehrabiego Hailsham odziedziczył jego najstarszy syn, Douglas.

[edytuj] Rodzina

Jego pierwszą żoną była Natalie Sullivan. Małżeństwo to zostało zwarte w 1931 r. i zakończyło się rozwodem w 1943 r. z powodu romansu żony z szefem sztabu generała de Gaulle'a, François Couletem. Hogg poślubił następnie Mary Evelyn Martin w 1944 r. Mary zginęła w 1978 r. w wypadku podczas jazy konnej. W 1986 r. Hogg poślubił swoją trzecią żonę, Deirdre Margaret Shannon Aft, która zmarła w grudniu 1998 r.

Ze związku z Mary Evelyn Martin Hogg miał dwóch synów i trzy córki: