Bohdan Hulewicz

Z Wikipedii

Bohdan Józef Florian Hulewicz (ur. 20 czerwca 1888 w Kościankach, zm. 31 lipca 1968) – literat, pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Działalność niepodległościowa 2 I wojna światowa 3 Powstanie wielkopolskie i służba w Armii Wielkopolskiej 4 Służba w Wojsku Polskim 5 Awanse: 6 Odznaczenia 7 Linki zewnętrzne 8 Źródła: 9 Przypisy

[edytuj] Działalność niepodległościowa

Urodził się w rodzinie Leona i Heleny z Kaczkowskich. Miał sześcioro rodzeństwa: Jerzy, Witold, Wacław, Katarzyna, Stanisława po mężu Ilińska i Antonina - żona prof. Mściwoja Semerau-Siemianowskiego. Był wujem por. pil. Olgierda Ilińskiego z 308 Dywizjonu Myśliwskiego. Żonaty Jadwigą z Karwatów.

Naukę rozpoczął w Królewskiej Współwyznaniowej Szkole dla Chłopców w Trzemesznie (klasy I-VI), a następnie kontynuował w Lesznie. W czasie nauki był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana i Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Maturę zdał w gimnazjum w m. Neuhaldensleben k. Magdeburga po czym rozpoczął studia filozoficzne i historii sztuki na uniwersytecie w Monachium.

W latach 1912-1913 odbył jednoroczną służbę wojskową w I Batalionie Piechoty Morskiej (die Marineinfanterie der Kaiserlichen Marine) w Kilonii.

Po zakończeniu służby wojskowej kontynuował studia oraz działalność niepodległościową. Był instruktorem Polskich Drużyn Strzeleckich. Współpracował z Kazimierzem Fabrycym, studentem politechniki monachijskiej, późniejszym generałem WP.

[edytuj] I wojna światowa

W sierpniu 1914 zmobilizowany do armii niemieckiej w stopniu kaprala. Został dowódcą drużyny w kompanii cyklistów piechoty morskiej dowodzonej przez kpt. Rabiusa. Ranny w czasie oblężenia Antwerpii. Po dziesięciotygodniowym leczeniu i dwutygodniowym urlopie powrócił na front we Flandrii. Na froncie pozostawał przez 11 miesięcy po czym został skierowany do m. Munsterlager na dwumiesięczny kurs oficerski dla podoficerów. Na początku 1916 r. po awansie na podporucznika powraca na front. Dowódca plutonu w kompanii dowodzonej przez kpt. rez. Hueskera. Zostaje ranny po raz drugi. Dzięki pomocy dr Pawlickiego, chirurga Szpitala nr 1 w Poznaniu po rocznym okresie leczenia został zakwalifikowany do służby garnizonowej. Przeniesiony do Warszawy pełnił służbę w biurze tłumaczeń kierowanym przez mjr. von Stechow. Następnie po krótkim pobycie w Sosnowcu powraca do macierzystego garnizonu w Kilonii. Od stycznia do listopada 1918 r. pełni funkcję adiutanta w dowództwie 3 Dywizji "Stoczniowej", w koszarach przy ul. Hardenberga. W listopadzie 1918 r. po buncie marynarzy w Kilonii i rozpoczęciu rewolucji dezerteruje z armii niemieckiej i wraz z żoną powraca do Poznania.

[edytuj] Powstanie wielkopolskie i służba w Armii Wielkopolskiej

W Poznaniu razem z por. Bronisławem Sikorskim i Mieczysławem Paluchem organizuje Sekcję Wojskową Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej.

13 listopada 1918 r. razem z Mieczysławem Paluchem, Stanisławem Nogajem, Zygmuntem Wiza, Mieczysławem Andrzejewskim, Henrykiem Śniegockim i oddziałem POW pod dowództwem Wincentego Wierzejewskiego, bierze udział w przejęciu kierownictwa nad Wydziałem Wykonawczym Rady Żołnierzy i Robotników w Poznaniu. Zostaje zastępcą Augusta Twachtmanna, przewodniczącego Wydziału Wykonawczego Rady Żołnierzy i Robotników. Wspólnie z Witoldem Dzierżykraj-Morawskim koordynuje organizację oddziałów powstańczych.

Po zorganizowaniu przez mjr Stanisława Taczaka Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych byłego zaboru pruskiego mianowany został szefem Oddziału Ib Organizacyjnego Sztabu. 15 marca 1919 na wniosek głównodowodzącego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 9 przyjął go oficjalnie do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i mianował porucznikiem ze starszeństwem od 1 marca 1916.^[1] 23 czerwca 1919 nadano mu starszeństwo 1 marca 1914 i tego samego dnia awansowano na kapitana ze starszeństwem z 1 marca 1919.^[2] Następnie służbę pełnił na stanowisku szefa sztabu 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

słuchacz II kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego 2.I – 15.IV.1920 i 2.I – 6.IX.1921

referent i naczelnik Wydziału Południowego Sekcji "Wschód" Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza IV-XII.1920

szef Wydziału "Zachód" Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej od X.1921

szef Wydziału Oddziału III Sztabu Generalnego WP od dnia 15.X.1923 ^[3]

szef Wydziału Ogólnego Oddziału II Ministerstwa Spraw Wojskowych do XII.1924

Z dniem 1 lutego 1925 minister spraw wojskowych mianował go attache wojskowym przy Poselstwie Polskim w Waszyngtonie. ^[4]

dyspozycja szefa Sztabu Generalnego WP V-VIII.1926

dowódca 64 Pułku Piechoty w Grudziądzu VIII.1926 – V.1928

komendant Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej 25.V.1928 – 1.V.1929

szef Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych IV.1929-20.VI.1933 ^[5]

dyspozycja dowódcy Okręgu Wojskowego Nr VI we Lwowie VI.1933-IV.1934

dowódca Piechoty Dywizyjnej (zastępca dowódcy) 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach IV.1934^[6]-1938

pomocnik dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie 1938-VIII.1939

dowódca Obszaru Warownego "Grodno" 1-10.IX.1939

dowódca Grupy "Grodno" od 10.IX.1939 (oddziały grupy przemieszczały się koleją do Lwowa, natomiast płk Hulewicz z ppłk Stanisławem Pietrzykiem przemieszczał się samochodem po trasie Pińsk – Dawidgródek 16/17.IX – Łuniniec – Równe – Dubno – Brody – Krasne – Lwów 17/18.IX – Stanisławów – Kuty, gdzie przekroczył granicę RP z Rumunią,

internowanie w obozie oficerskim w m. Calimanesti i Targoviste,

komendant obozu w m. Targoviste i wszystkich obozów oficerów i żołnierzy internowanych w Rumunii do II.1941

jeniec niemieckiego obozu w m. Dorsten od II.1941

jeniec obozu w m. Doessel do 29.III.1945

Imię Bohdana Hulewicza otrzymała Filia w Kościankach Szkoły Podstawowej w Wólce, w gminie Strzałkowo (obecnie Publiczna Szkoła Podstawowa w Wólce im. Henryka Sienkiewicza).

[edytuj] Awanse:

• podporucznik piechoty – 1916
• porucznik piechoty – 15 marca 1919 ze starszeństwem z 1 marca 1916, a następnie z 1 marca 1914
• kapitan piechoty - 23 czerwca 1919 ze starszeństwem z 1 marca 1919 (w 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919)
• major piechoty – IV.1920
• podpułkownik Sztabu Generalnego - 1 lipca 1923
• pułkownik dyplomowany – 1 stycznia 1929

[edytuj] Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
• Krzyż Niepodległości z Mieczami, ^[7]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi,

[edytuj] Linki zewnętrzne

Od zarania do wieczora, zbiór wierszy Hulewicza w katalogu Biblioteki Narodowej

Hulewiczowie - Polacy i Europejczycy,

Bohdan Hulewicz (Gulevich) drzewo rodzinne,

[edytuj] Źródła:

Hulewicz Bohdan, Wielkie wczoraj w małym kręgu, wyd. II, Warszawa 1973,

Hulewicz Bohdan, Wspomnienia ze służby w Biurze Personalnym MSWojsk. w latach 1929-1933, Wojskowy Przegląd Historyczny nr 2 (96) z 1981 r.,

Porwit Marian, Spojrzenia poprzez moje życie, wyd. I, Warszawa 1986, ISBN 83-07-01535-9,

Bielski Mieczysław, Relacja oficera operacyjnego i szefa sztabu Grupy Operacyjnej "Grodno" – mjr. Karola Miałkowskiego, Wojskowy Przegląd Historyczny nr 1 (139) z 1992 r., s. 188-200,

Ciałowicz Jan, W sprawie Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. Wyjaśnienia, uzupełnienia i sprostowania, Wojskowy Przegląd Historyczny nr 4 (44) z 1967 r.,

Bugajski Julian, Wojenna Szkoła Sztabu Generalnego – pierwsza wyższa uczelnia wojskowa II Rzeczypospolitej, Wojskowy Przegląd Historyczny nr 1 (41) z 1967 r.,

Stawecki Piotr, Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej, Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 2 (202) z 2004 r., s. 107-138,

Przypisy