Janusz Głuchowski
Z Wikipedii
Janusz Głuchowski ps. "Janusz" (ur. 6 sierpnia 1888 we wsi Bukowa w ziemi piotrkowskiej, zm. 11 czerwca 1964 w Londynie) - polski generał dywizji.
Syn Mariana i Marii z Ziółkowskich. W latach szkolnych, w gimnazjum w Częstochowie, należał do tajnej organizacji "Promieniści" i brał udział w strajku szkolnym. W 1905 wstąpił do Organizacji Bojowej PPS i był ranny w czasie akcji na urząd gminy w okolicach Częstochowy. W domu na ręcznej drukarni kopiował Robotnika. Aresztowany uratował się ucieczką i wyjechał do Belgii, gdzie studiował na Politechnice w Liège. W 1909 założył tamże oddział Związku Walki Czynnej i z czasem został zastępcą dowódcy Związku Strzeleckiego na Belgię. W 1912 ukończył oficerską szkołę Związku Strzeleckiego w Stróży pod Krakowem, uzyskując stopień oficera Związku i odznakę "Parasol".
W 1914 roku był zastępcą Władysława Prażmowskiego "Beliny" w patrolu "siódemki", który w nocy z 1 na 2 sierpnia, jako pierwszy przekroczył granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim w Kocmyrzowie i 3 sierpnia wieczorem powrócił do Krakowa, a 6 sierpnia wyruszył wraz z 1 kompanią kadrową do Miechowa. Następnie w 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich dowodził kolejno szwadronem, dywizjonem, a wreszcie był ostatnim dowódcą pułku. Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku był internowany w Beniaminowie, a następnie więziony w Niemczech w twierdzy Werl.
Po uwolnieniu w październiku 1918 roku, w pierwszych dniach listopada, utworzył w Lublinie i Kraśniku, 3 Pułk Ułanów, następnie przemianowany na 7 Pułk Ułanów Lubelskich, którym jako major, dowodził w zwycięskich bitwach pod Słonimem, Lipniszkami, Berdówką, Chochłem, Gródkiem, Wilją, Wiazyniem, Kamieniem, Dźwiną oraz pod Dereguszczem. Stanowisko majora obejmował aż do lipca 1920 roku, gdy objął dowództwo I Brygady Jazdy z którą odnosił sukcesy w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu, wśród nich w sławnej bitwie pod Zasławiem. Następnie został dowódcą 4 Dywizji Kawalerii. 1 stycznia 1927 został awansowany na generała brygady. Był kolejno komendantem Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, dowódcą OK. X Przemyśl i I wiceministrem Spraw Wojskowych, na którym to stanowisku we wrześniu 1939 wydał, m.in., rozkaz utworzenia dowództwa obrony Warszawy z gen. Walerianem Czumą na czele, oraz rozkaz ewakuacji nad granicę rumuńską wszystkich lotników nie będących w pierwszej linii.
Po wydostaniu się z obozu internowanych w Rumunii, przedostał się na Środkowy Wschód, skąd w styczniu 1941 został powołany do Londynu, gdzie 21 marca 1941 zostaje generałem do zleceń Naczelnego Wodza. W październiku 1941 objął dowództwo Brygady Szkolnej w Szkocji. We wrześniu 1943 roku zostaje mianowany dowódcą Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii. Z wyjątkiem 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, której zależność była jedynie gospodarcza, podlegały mu wszystkie oddziały wojska polskiego znajdujące się na terenie Wielkiej Brytanii, włącznie z 1 Korpusem, w którego skład do czasu inwazji wchodziła 1 Dywizja Pancerna.
1 czerwca 1945 awansowany zoastał na generała dywizji.
Ostre stanowisko gen. Głuchowskiego względem Rosji oraz w sprawie równych uprawnień dla znajdujących się na terenie Niemiec byłych jeńców wojennych z kampanii wrześniowej i AK, spowodowało, że we wrześniu 1945 roku został przeniesiony do Londynu w dyspozycję MON.
Na emigracji był jednym z twórców, a z czasem aż do śmierci, prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego. Był też do ostatnich chwil życia prezesem Koła Generałów, prezesem Koła 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich Beliny, Koła 7 Pułku Ułanów Lubelskich, prezesem honorowym Koła 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich oraz od 1951 roku Inspektorem Wyszkolenia Brygadowego Koła Młodych "Pogoń".
Zmarł w Londynie 11 czerwca 1964 roku. Pochowany jest na Old Brompton Cemetery (grób znajduje się blisko kaplicy, przy samej galerii po wschodniej stronie głównej alei).
[edytuj] Odznaczenia
- Virtuti Militari
- Polonia Restituta 3 kl.
- Krzyż Niepodległości z Mieczami
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi
- ordery zagraniczne
