Kimon Georgijew

Z Wikipedii

Kimon Georgijew Stojanow ur. 11 sierpnia 1882 – zm. 28 września 1969
Przynależność polityczna	Koło Polityczne "Zweno", Front Ojczyźniany
Wykształcenie	wyższe, oficer
Premier Bułgarii (trzykrotnie)
Okres urzędowania	od 19 maja 1934 do 22 stycznia 1935
Poprzednik	Nikoła Muszanow
Następca	Penczo Złatew
Okres urzędowania	od 9 września 1944 do 31 marca 1946
Poprzednik	Konstantin Murawijew
Następca	Kimon Georgijew
Okres urzędowania	od 31 marca 1946 do 22 września 1946
Poprzednik	Kimon Georgijew
Następca	Georgi Dimitrow
Wicepremier, Członek Rady Ministrów

Kimon Georgijew Stojanow (bułg. Кимон Георгиев Стоянов; ur. 11 sierpnia 1882 w Pazardżiku, zm. 28 września 1969 w Sofii) – bułgarski wojskowy i polityk, deputowany do Zwyczajnego Zgromadzenia Narodowego 21. (1923-1927), 22. (1927-1931) i 26. (1945-1946) kadencji, do Wielkiego Zgromadzenia Narodowego 6. kadencji (1946-1949) oraz do Zgromadzenia Narodowego 1. (1950-1953), 2. (1954-1957), 3. (1958-1961) i 4. kadencji (1962-1965). Premier Bułgarii w latach 1934-1935 oraz 1944-1946. Od 1946 do 1962 wicepremier i minister w kilku kolejnych rządach. Od 1962 do śmierci członek Prezydium Zgromadzenia Narodowego. Uczestnik trzech zamachów stanu.

Spis treści 1 Życiorys 2 Funkcje sprawowane przez Georgijewa w Radzie Ministrów 3 Życie prywatne 4 Przypisy 5 Literatura

[edytuj] Życiorys

W 1902 ukończył Uczelnię Wojskową w Sofii. Uczestniczył w wojnach bałkańskich jako dowódca kompanii i w I wojnie światowej jako dowódca batalionu. W 1920 zakończył służbę w wojsku w stopniu podpułkownika.

W 1919 współtworzył organizację oficerów bułgarskich – tzw. Związek Wojskowy, a w 1922 opozycyjne wobec reżimu Stambolijskiego Porozumienie Narodowe. 9 czerwca 1923 wziął udział w zamachu stanu, po którym został jednym z liderów nowopowstałego Porozumienia Demokratycznego. W 1926 wszedł do pierwszego rządu Andreja Liapczewa, w którym objął Ministerstwo Kolei, Poczty i Telegrafu.

Na początku lat 30. stanął na czele Koła Politycznego "Zweno" dążącego do obalenia rządów Bloku Narodowego i ustanowienia rządów autorytarnych. 19 maja 1934 Zweno i Związek Wojskowy przeprowadziły zamach stanu, po którym Georgijew^[1] został premierem kraju i jednocześnie ministrem spraw zagranicznych i wyznań religijnych (19-23 maja 1934) oraz ministrem sądownictwa (23 maja 1934 – 22 stycznia 1935). Rząd Georgijewa rozwiązał Zgromadzenie Narodowe, zdelegalizował wszystkie partie polityczne i związki zawodowe i sprawował władzę autorytarną poprzez dekrety i rozporządzenia. Na początku 1935 car Borys III doprowadził do dymisji gabinetu i Koło Polityczne "Zweno" stopniowo utraciło wpływy polityczne.

W latach 40. Georgijew nawiązał współpracę z bułgarską lewicą i wszedł do zarządu budowanego przez komunistów Frontu Ojczyźnianego, którego celem było wystapienie kraju z grupy państw Osi i przyłączenie go do koalicji antyhitlerowskiej oraz likwidacja monarchii. Po zamachu stanu przeprowadzonym przez bojówki Frontu 9 września 1944 Georgijew stanął na czele nowego gabinetu. Jego rząd podpisał rozejm ze Związkiem Radzieckim i przyłączył kraj do państw alianckich, a także zainicjował plebiscyt w sprawie zmiany ustroju politycznego. W okresie sprawowania funkcji premiera przez Georgijewa, Front Ojczyźniany zapoczątkował system represji wobec antykomunistów, wykorzystując w tym celu Sąd Narodowy i tworząc obozy pracy przymusowej.

Od roku 1946 na czele kolejnych rządów stawali działacze Bułgarskiej Partii Komunistycznej. Przez 16 lat Georgijew pełnił w nich funkcje członka Rady Ministów i zwierzchnika różnych resortów ministerialnych, a od 1962 do chwili śmierci wchodził w skład Prezydium Zgromadzenia Narodowego.

[edytuj] Funkcje sprawowane przez Georgijewa w Radzie Ministrów

Kimon Georgijew zajmował następujące stanowiska w rządach Bułgarii oraz Bułgarskiej Republiki Ludowej (w porządku chronologicznym):^[2]

• w pierwszym rządzie Andeja Liapczewa
  • min. kolei, poczty i telegrafu (4 stycznia 1926 – 3 marca 1928)
• w swoim pierwszym rządzie
  • premier (19 maja 1934 – 22 stycznia 1935)
  • min. spraw zagranicznych i wyznań religijnych (19 maja 1934 – 23 maja 1934)
  • min. sądownictwa (23 maja 1934 – 22 stycznia 1935)
  • na czele Ministerstwa Wojny (19 maja 1934)
• w swoim drugim rządzie
  • premier (9 września 1944 – 31 marca 1946)
  • min. bez teki (9 września 1944 – 31 marca 1946)
• w swoim trzecim rządzie
  • premier (31 marca 1946 – 22 września 1946)
  • min. bez teki (31 marca 1946 – 22 września 1946)
  • tymczasowo na czele Ministerstwa Wojny (25 września 1946 – 22 listopada 1946)
• w pierwszym rządzie Georgiego Dimitrowa
  • wicepremier i min. spraw zagranicznych (22 listopada 1946 – 11 grudnia 1947)
• w drugim rządzie Georgiego Dimitrowa
  • wicepremier i min. ds. elektryfikacji i melioracji (11 grudnia 1947 – 29 stycznia 1950)
• w rządzie Wasyla Kołarowa i Wyłka Czerwenkowa
  • min. ds. elektryfikacji i melioracji (20 stycznia 1950 – 5 lutego 1951)
• w pierwszym rządzie Wyłka Czerwenkowa
  • min. ds. elektryfikacji (5 lutego 1951 – 20 stycznia 1954)
• w rządzie Wyłka Czerwenkowa i Antona Jugowa
  • min. ds. elektryfikacji (20 stycznia 1954 – 1 lutego 1957)
• w pierwszym rządzie Antona Jugowa
  • minister ds. elektryfikacji i gospodarki wodnej (1 lutego 1957 – 15 stycznia 1958)
• w drugim rządzie Antona Jugowa
  • minister ds. elektryfikacji i gospodarki wodnej (15 stycznia 1958 – 16 marca 1959)
  • przewodniczący Komitetu ds. Budownictwa i Architektury (16 marca 1959 – 25 grudnia 1959)
  • wicepremier (25 grudnia 1959 – 17 marca 1962)

[edytuj] Życie prywatne

Kimon Georgijew był żonaty z Weską Rodewą, z którą miał dwie córki: Mariję i Kornelię. Marija poślubiła Ginia Ganewa, obecnego Ombudsmana Republiki Bułgarii.^[3]

Przypisy

[edytuj] Literatura

Nediu Nedew: Три държавни преврата или Кимон Георгиев и неговото време (w tłum. Trzy zamachy stanu czyli Kimon Georgijew i jego czasy). Сиела (Sieła), 2007. ISBN 9789542801634.