Wikipedysta:Rklisowski/brudnopis
Z Wikipedii
Giń
[edytuj] Jerzy III (król Gruzji)
Jerzy III (zm. 6 kwietnia 1184) - król Gruzji w latach 1156-1184. Jego żoną była Burudukan córka króla Alanii Kuddana. Był ojcem Tamary I Wielkiej.
[edytuj] Marek Motas
15 lipca 2007 w wieku 62 lat odszedł Marek Motas - reżyser dźwieku, autor tekstów, kompozytor piosenek, człowiek o wielkim poczuciu humoru. Przegrał walkę z chorobą nowotworową. Zmarł rano w szpitalu we Wrocławiu.
Stanisław Szelc z Kabaretu Elita, który przyjaźnił się ze zmarłym, przypomina, że był on wieloletnim realizatorem radiowego "Studia 202". Ponadto, jak podkreśla satyryk, Marek Motas dysponował wszechstronnymi talentami - był sprawnym kompozytorem, pisał teksty piosenek i śpiewał.
Marek Motas przez 40 lat pracował w Polskim Radiu Wrocław. Od dwóch lat był na emeryturze.
[edytuj] Ludomił Rayski
W Malezji latał gen. bryg. pil. Ludomił Rayski, przedwojenny dowódca lotnictwa, odsunęty od latania w barwach PSP za poglądy polityczne i kontrowersje wokół osobowości.
[edytuj] Hieronim Miąc "Korsarz"
Hieronim Miąc pseudonim "Korsarz" (ur. 14 listopada 1906 w Lubartowie, zm. 5 sierpnia 1943) - oficer rezerwy piechoty WP, komendant rejonu I w obwodzie Armii Krajowej Biłgoraj, dowódca oddziału partyzanckiego biorącego udział w powstaniu zamojskim. Urzędnik pocztowy i spółdzielczy.
[edytuj] partyzantka sowiecka
Duża część oddziałów rekrutowała się spośród uciekinierów z obozów, choćby Cieńcow i Miszka Tatar z grupy Korczyńskiego, czy bliżej mnie ekipa Serafima, który przyjazne kontakty z akowcami utrzymywał jescze sporo czasu po wojnie, a podczas pobytu na ziemi puławskiej nawet włączył sie w akcje przeciwko bandzie Paramonowa (czy to nie zaskakujące? Jeden Ruski w porozumieniu z AK chce zabić innego Ruskiego?).
[edytuj] por. Konrad Bartoszwski ( ps. „Wir”)
por. Konrad Bartoszwski ( ps. „Wir”) – organizator i komendant józefowskiego rejonu AK w czasie okupacji hitlerowskiej. Po wojnie był represjonowany za swoja AK- owska przeszłość. Po ujawnieniu sie został aresztowany i skazany na wieloletnie wiezienie.
[edytuj] Mieczysław Romanowski
Mieczysław Romanowski – wybitny poeta, który poległ w boju pod Józefowem w 1863 roku.
[edytuj] Aleksandra Wachniewska
Aleksandra Wachniewska – była malarka i działaczka ochrony przyrody oraz zabytków Roztocza.
[edytuj] Mieczysław Haiman
Mieczysław Haiman [1888-1949] - w 1942 współtworzył wraz Oskarem Haleckim Polsko-Amerykańskie Towarzystwo Historyczne. Kustosz Polskiego Muzeum w Chicago.
Autor książek o Polakach w historii Stanów Zjednoczonych.
[edytuj] Feliks Miklaszewicz
Feliks Miklaszewicz lub Mikłaszewicz (zm. 1801) - konfederata barski, polski uczestnik walk o niepodległość Stanów Zjednoczonych.
W swoim liście z 15 grudnia 1779 roku zgłosił swoją kandydaturę do Marynarki amerykańskiej opisując się jako dowódcę walczacego wcześniej w służbie polskiej.[1] Samuel Huntington (przewodniczący Kongresu USA) przesłał mu odpowiedź odmowną.
Od 1782 r. walczył u wybrzeży Ameryki z brytyjską flotę. Dowodził statkami "Scotch Trick" i "Książę Radziwiłł" - szkuner wyposażony w 12 armat.
Swoim szkunerem "Książę Radziwiłł" (Radziwiłł), wyposażonym w 12 armat, siał niemałe zamieszanie, jeśli nie dywersję w zamiarach panującego dotąd na morzu niepodzielnie, kolonialnego mocarstwa.
Felix Miklaszewicz, a privateer in the Revolutionary War, settled here in 1790.
Felix Miklaszewicz, who with his two armed privateering vessels contributed to the War of Independence by sailing the coastal waters of Massachusetts beginning in 1782.
[edytuj] Peterhof
Peterhof - kantor hanzeatycki w Nowogrodzie Wielkim, otwarty po 1180 roku. Pierwszy przywilej dla kupców niemieckich uzyskano już w 1199.
Wcześniej istniała w tym mieście założona w 1080 roku faktoria kupiecka kupców gotlandzkich zwana Gotenhof (położona za kościołem św. Olafa).
Zamknięty został w 1494 roku.
[edytuj] Henryk Hugon Gramowski
Henryk Hugon Gramowski (?, zm. ) - leśnik Ordynacji Zamojskiej, dowódca powstania na terenie Ordynacji Zamojskich.
Zmarł od ran odniesionych podczas bitwy pod Tomaszowem Lubelskim, która odbyła się w nocy z 30 na 31 stycznia 1863.
[edytuj] Jean Pierre François Blanchard
Jean Pierre François Blanchard (7 lipca 1753 - 7 marca 1809) - francuski wynalazca, pionier lotnictwa i baloniarstwa. 10 maja 1789 wystartował z ogrodu Foksal w Warszawie, w obecności króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Zakończył lot po 45 minutach wylądował w Białołęce. Wzniósł się na wysokość 2 kilometrów. Był to pierwszy lot balonem w Polsce.
Blanchard swój pierwszy zakończony sukcesem lot odbył 2 marca 1784 startując balonem napędzanym wodorem z Pól Marsowych w Paryżu.
[edytuj] Wzgórze Polak
Wzgórze Polak - wzgórze znajdujące się w strefie krawędziowej Roztocza, przy przejściu w Puszczę Solską.
[edytuj] bitwa na Sowiej Górze
6 IX 1863 bitwa na Sowiej Górze pod Batorzem; wycofujący się w kierunku Goraja oddział „Lelewela” Borelowskiego po trzech dniach forsownego marszu rano zatrzymuje się we wsi Otrocz, gdzie zostaje zaatakowany przez Kozaków; powstańcy wycofują się w stronę Batorza; na naradzie sztabowej zapada decyzja (podjęta wbrew woli Borelowskiego) o przyjęciu bitwy i przygotowaniu zasadzki przy głębokim śródleśnym parowie, przy trakcie z Otroczy; uprzedzeni o tym Rosjanie obchodzą wzgórze i atakują od strony Batorza, przypuszczając jednocześnie szturm od frontu; oddział „Lelewela” zostaje rozbity, ginie 30 powstańców, wśród nich sam Marcin Borelowski i jego szef sztabu – major huzarów Wallisch, a 47 zostaje rannych; polegli zostają pochowani na cmentarzu w Batorzu
W miejscu bitwy wzniesiono symboliczny kopiec (dojście z Batorza za szlakiem niebieskim "centralnym", lub żółtym janowskim "historycznym"). Mogiły powstańców, w tym samego Borelowskiego, odnaleźć można na cmentarzu parafialnym w Batorzu.
[edytuj] Wojciech Bogaczyk
Wojciech Bogaczyk (ur. 11 lipca 1958 r. w Radomiu) – polski historyk, polityk i publicysta, działacz opozycji demokratycznej w latach 80. XX wieku, absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
[edytuj] Działalność opozycyjna w PRL
Pod koniec szkoły podstawowej i w szkole średniej prowadził indywidualnie akcje "małego sabotażu". Podczas nauki w Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie i w czasie studiów, uczestniczył wraz z kolegami w niezależnych uroczystościach patriotycznych m.in. manifestacji ulicznej 11 listopada 1978 r. Nawiązał współpracę ze Studenckim Komitetem Solidarności w Warszawie. Po rozpoczęciu studiów na KUL, jesienią 1979 r. prowadził kolportaż wydawnictw niezależnych tzw. "bibuły", którą przywoził z Warszawy. Wtedy też nawiązał kontakt z lubelskim środowiskiem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Stał się też wtedy aktywnym uczestnikiem duszpasterstwa akademickiego oo. dominikanów prowadzonego przez o. Ludwika Wiśniewskiego. Uczestniczył w kole samokształceniowym, organizował grupy ulotkowe w związku z bojkotem wyborów w 1980 r.
W październiku 1980 r. zakładał Niezależne Zrzeszenie Studentów KUL i został wybrany do tymczasowych władz krajowych NZS: jedenastoosobowego Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS.[2] Brał udział w strajku łódzkim na przełomie stycznia i lutego 1981 r.[3] Na pierwszym Zjeździe NZS w Krakowie został członkiem Krajowej Komisji Koordynacyjnej, a astępnie wszedł w skład jej prezydium, w którym odpowiadał za kontakty z Kościołem Katolickim, organizacjami młodzieży szkolnej, oraz obroną więźniów politycznych. Organizował marsze w 16 ośrodkach akademickich w maju 1981 r. Był gościem I Zjazdu NSZZ "Solidarność", w trakcie którego ogłoszono powstanie Klubu Służby Niepodległości, którego był współzałożycielem.
Internowany w okresie od grudnia 1981 do grudnia 1982 w ośrodkach w Białołęce, Jaworzu i Darłówku, odmówił podpisania deklaracji lojalności, a także wyjazdu zagranicę i wszelkich nieformalnych rozmów ze służbą bezpieczeństwa. W latach 1983-1986 kierował samorządem studentów KUL, uczestnicząc także w konspiracyjnych zebraniach krajowych liderów samorządów. W 1985 r. był sygnatariuszem apelu Samorządu KUL wzywającego do bojkotu wyborów. W jego sprawie SB podjęło działania przygotowawcze,[4] do procesu jednak nie doszło.
Na początku 1987 r. powrócił do pracy w odradzającym się w podziemiu NZS-ie: pod pseudonimem Stanisław Podorzecki wchodził w skład podziemnej Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS, której został przewodniczącym wybrany jesienią 1987 r. Wiosną 1988 r. kierował akcjami solidarnościowymi lubelskiego NZS ze strajkiem w Nowej Hucie. W sierpniu tego roku przewodniczył delegacji NZS Lublin w pielgrzymce do Ojca Świętego. Współredagował pisma podziemne: "Nurt" i "Żak". Publikował także w prasie emigracyjnej: w paryskim piśmie "Kontakt" i w londyńskim "Dzienniku Polskim". Jego praca magisterska: Problematyka religijna w prasie wychodzącej poza zasięgiem cenzury w latach 1976-1980, będąca pierwszą pracą naukową dotyczącą opozycji demokratycznej lat siedemdziesiątych, została wydana przez NZS Lublin w 1989 r. jeszcze poza zasięgiem cenzury.
[edytuj] Działalność polityczna w III RP
W latach 1989-1990 był członkiem prezydium Zarządu Głównego Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, a następnie liderem Chrześcijańskiego Ruchu Obywatelskiego. Bez skutku ubiegał się o mandat poselski: w 1991 r. z listy wyborczej Akcji Katolickiej, a w 1993 r. Zjednoczenia Polskiego - Porozumienia Centrum. W 1994 r., był pełnomocnikiem listy "Prawica Razem" w warszawskich wyborach samorządowych. W latach 1995-2000 był przewodniczący Komitetu Polska-Czeczenia. W 2001 r. został wyróżniony odznaką "Zasłużony Działacz Kultury" przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2006 r. uzyskał z IPN status osoby pokrzywdzonej. Jest członkiem Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
[edytuj] Wyzwolenie Gęsiówki
Wacław Micuta był dowódcą plutonu pancernego Batalionu Szturmowego "Zośka" (dwa zdobyczne czołgi niemieckie) został w drugim dniu powstania. Dowodził załogą czołgu PzKpfw V Panther (Pudel) uczestniczącą, 5 sierpnia, w zdobyciu więzienia stworzonego przez hitlerowców – "Gęsiówki". Uwolnionych zostało wtedy ok. 350 Żydów polskich, greckich, węgierskich i francuskich. Jego zastępcą był Eugeniusz Romański. Po wyjściu z czołgów, przed porucznikiem Micutą stanął jeden z więźniów, Henryk Lederman, i zgłosił około 100 osobowy oddział żydowskich ochotników chcących brać udział w powstaniu[5]. Zostali oni przydzieleni do różnych plutonów batalionu Zośka.
Wyzwalanie wiezienia na Gęsiej nie było konieczne dla dowództwa powstania. Układ miasta pozwalał na jej ominięcie. Jednak wzięty do niewoli oficer SS przekazał informacje o żydowskich więźniach znajdujących się w obozie śmierci. Dowódcy kilku powstańczych oddziałów (m.in. Jan Kajus Andrzejewski i Ryszard Białous) zwrócili się Radosława z prośba o zgodę na atak. Dowódca obawiając się dużych strat własnych nie chciał zgodzić się te działania.
W czasie powstania Warszawskiego 5 sierpnia 1944 roku batalion AK Zośka przy pomocy zdobytego niemieckiego czołgu Panther (ochrzczonego imieniem Magda, wg innych źródeł Pudel) dowodzonego przez Wacława Micutę, wyzwolił obóz uwalniając 383 więźniów (w tym 348 Żydów).
Bitwa trwała około 1,5 godziny. Za pomocą czołgu zniszczono wieże strażnicze i bramę, później bunkry i budynki na terenie obozu. Większość załogi SS zginęła lub została schwytana, choć części udało się przedrzeć w stronę Pawiaka.
W 50. rocznicę wyzwolenia obozu przy ulicy Anielewicza (dawna ul. Gęsia) wmurowano tablicę (w językach polskim i hebrajskim) upamiętniającą to wydarzenie.
[edytuj] Marian Popiołek
płk Marian Popiołek, w czasach stalinowskich oficer śledczy (m.in. w słynnej sprawie generała Tatara)
[edytuj] Szpital Ujazdowski
Historia pawilonu chirurgicznego Szpitala Ujazdowskiego Historia tego budynku od najdawniejszych czasów jest nierozerwalnie związana z historią szpitalnictwa wojskowego, której początek sięga czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1784 r. rezydencja królewska po raz pierwszy adaptowana na cele publiczne, została przekształcona na koszary garnizonowe regimentu gwardii pieszej litewskiej oraz lazaret tej jednostki. Zaś w 1807 roku utworzono tutaj główny szpital wojskowy dla rannych i chorych żołnierzy Księstwa Warszawskiego. Po utworzeniu Królestwa Polskiego z rozkazu ks. Konstantego w 1818 roku otwarto Szpital Główny Wojskowy zwany "Ujazdowskim". Następnie po upadku Powstania Listopadowego został całkowicie przejęty przez wojska carskie. W latach 1834,1855,1878 i 1897 - 1898 rozbudowywano bazę szpitalną. W sąsiedztwie zamku powstawały nowe budynki z przeznaczeniem na oddziały szpitalne, m.in. pawilony chirurgiczne. Patronem pawilonu północnego (obecnie Dz. Zb. Spec.) został prof. Uniwersytetu Warszawskiego - Józef Czekierski. Taki stan rzeczy trwał do 1917 roku, kiedy to nowymi gospodarzami obiektu zostały wojska niemieckie. Wówczas za ich zgodą otwarto polski oddział szpitalny z całkowicie polskim personelem. Już w dniu odzyskania niepodległości 11 listopada 1918 roku ppłk Edward Loth i mjr Stefan Rudzki wraz z oddziałem wojska objęli komendę nad szpitalem, gdzie w latach 20-tych zaczął kształtować się ośrodek naukowo - szkoleniowy Wojska Polskiego, do którego włączono Szpital Szkolny (utworzony ze Szpitala Ujazdowskiego, który do tej pory pełnił rolę I Szpitala Okręgowego). Szpital miał piękne położenie, mieścił się między ulicą Agrykoli a ul. Górnośląską. Od strony zachodniej przylegał do niego park Ujazdowski, a od wschodniej park Sobieskiego. Szpital ten działał przez cały okres okupacji aż do wybuchu Powstania Warszawskiego. W 1941 roku mieścił się tutaj Zakład Przeszkolenia Inwalidów (założony przez prof. Uniwersytetu Warszawskiego - Edwarda Lotha) a także pierwszy nowocześnie zorganizowany zakład rehabilitacyjny. Już od pierwszych dni okupacji niemieckiej doborowa kadra wojskowych i cywilnych lekarzy, oprócz podstawowych zadań klinicznych prowadziła na szeroką skalę tajne nauczanie medycyny dla lekarzy i pielęgniarek. Tzw. "Rzeczpospolita Ujazdowska" odegrała w latach okupacji znaczącą rolę w kształtowaniu postawy zawodowej i patriotycznej w środowisku lekarskim. Szpital Ujazdowski dnia 6 sierpnia 1944 został ewakuowany a następnie spalony. Po wojnie, w 1954 roku usunięto konstrukcję Zamku Ujazdowskiego a częściowo spalone pawilony zabezpieczono. Znajdowały się w nich m.in. magazyny, Biuro Odbudowy Stolicy, a później w latach 70-tych, w związku z budową Trasy Łazienkowskiej, umieszczono tu biuro dyrekcji Trasy. W 1974 roku rozpoczęto prace przy odbudowie Zamku Ujazdowskiego. Obie inwestycje (budowa Trasy i odbudowa Zamku) spowodowały konieczność wyburzenia kilku pawilonów szpitalnych, co zmieniło krajobraz tej części Ujazdowa. Tradycje historyczne i medyczne tego miejsca stwarzały dogodne warunki do realizacji koncepcji zlokalizowania tutaj jednej ze znaczących instytucji medycznych. I tak, staraniem ówczesnego dyrektora Janusza Kapuścika, w roku 1983 jeden z pawilonów chirurgicznych został przeznaczony na Dział Zbiorów Specjalnych GBL. Po uzyskaniu środków i wykonaniu remontu adaptacyjnego, w październiku 1995 roku placówkę otwarto z okazji jubileuszu 50-lecia istnienia naszej biblioteki. Obecnie stanowi ważne miejsce dla osób zajmujących się działalnością naukową. Jest bazą źródłową dla historyków medycyny i biografistów. Gromadzi spuściznę lekarską, dokumentującą dzieje grupy zawodowej i inne materiały związane z historią polskiej myśli medycznej.
[edytuj] Ustawa o Ochronie Pokoju
Ustawa o Ochronie Pokoju - ustawa uchwalona przez Sejm 29 grudnia 1950 roku na fali panującej powszechnie w krajach bloku wschodniego psychozy wojennej.
http://wiadomosci.polska.pl/kalendarz/kalendarium/article.htm?id=35336
[edytuj] WOLFF Edward
WOLFF Edward, ur. 15 IX 1816 (1814?) w Warszawie, zm. 16 X 1880 w Paryżu, pol. pianista i kompozytor, uczeń J. Elsnera w Warszawie i W. Würfla w Wiedniu. Od 1835 działał w Paryżu jako pianista i pedagog; łączyła go przyjaźń z F. Chopinem. Siostra W., Regina, była matką H. i J. Wieniawskich. W. jest autorem ponad 300 utworów, głównie fantazji na tematy z modnych oper, etiud, miniatur salonowych, duetów na skrzypce i fort., komediooper.
[edytuj] Bishop Aleksander Kazimierz Beresniewicz
Deceased Bishop of Włocławek Events
| Date | Age | Event | Title | |
| 4 Jun 1823 | Born | Szevelnic | ||
| 27 Sep 1858 | 35.3 | Appointed | Titular Bishop of Maximianopolis in Arabia | |
| 27 Feb 1859 | 35.7 | Ordained Bishop | Titular Bishop of Maximianopolis in Arabia | |
| 15 Mar 1883 | 59.8 | Appointed | Bishop of Włocławek, Poland | |
| 1902 | 78.6 | Died | Bishop of Włocławek, Poland |
[edytuj] biskup włocławski Wisław
W Wyszogrodzie 13 maja 1288 r. - zjazd poświęcony sprawie rozwodowej Mściwoja Pomorskiego. Na czele dostojników stali: biskup gnieźnieński JAKUB ŚWINKA (znany orędownik zjednoczenia Polski, do czego przyczynił się w dużym stopniu) i biskup włocławski Wisław
[edytuj] Adam Krzyżanowski
Adam Krzyżanowski (1873-1963) urodził się 19 I 1873 r. w Krakowie. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1894 obronił pracę doktorską. W latach 1896-1914 wykładał w Wyższej Szkole Handlowej. Po habilitacji na Wydziale Prawa UJ w zakresie ekonomii politycznej (1908), przeszedł kolejne szczeble kariery naukowej, uzyskując w 1916 tytuł profesora zwyczajnego. Działał w Klubie Konserwatywnym, a po wybuchu I wojny światowej w Naczelnym Komitecie Narodowym. W okresie międzywojennym należał do czołowych popularyzatorów liberalizmu ekonomicznego i krytyków interwencjonistycznej polityki kolejnych polskich rządów. Poparł przewrót majowy, a w latach 1928-31 był posłem na Sejm z listy BBWR. Zrzekł się mandatu poselskiego na znak protestu przeciw narastającym w obozie piłsudczykowskim tendencjom autorytarnym. W listopadzie 1939 r. został wraz z grupą profesorów UJ aresztowany przez Niemców i przez kilka miesięcy przebywał w obozie w Sachsenhausen. Zwolniony w lutym 1940 r. brał udział podziemnym nauczaniu, redagował też konspiracyjny Dziennik Polski. W 1945 r, uczestniczył w konferencji moskiewskiej poświęconej utworzeniu Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, był też posłem do KRN i Sejmu Ustawodawczego. W 1948 r. został usunięty z uczelni, a w rok później zrzekł się mandatu poselskiego. Do pracy na Uniwersytecie powrócił na krótko w 1957 r. Zmarł 29 I 1963 r. w Krakowie.
Główne prace: Socjalizm oprawo natury, 1911; Założenia ekonomiki, 1919; Nauka o pieniądzu i kredycie, 1919; Pauperyzacja Polski współczesnej, 1925; Rządy marszałka Pitsudskiego, 1927. Bierny bilans handlowy, 1928; Dolar i zloty, 1935; Chrześcijańska moralność polityczna, 1948.
Biogram i tekst zaczerpnięte zostały z wydanej przez Wydawnictwo Aureus i Ośrodek Myśli Politycznej antologii Naród, państwo, władza (Kraków 1996) pod redakcją Antoniego Dudka i Bogdana Szlachty. W 2002 r. ukazała się książka z serii Biblioteka Klasyków Polskiej Myśli Politycznej: Adam Krzyżanowski "Chrześcijańska moralność polityczna" (pod redakcją Miłowita Kunińskiego), 2002
* Adam Krzyżanowski - Bolszewizm * Adam Krzyżanowski - Dwie pamiętne rewolucje, francuska i rosyjska, liberalna i despotyczna. (1789 i 1917) * Adam Krzyżanowski - Etatyzm w Polsce * Adam Krzyżanowski - Moralność podwójna wierzeń partykularnych * Adam Krzyżanowski - Nawrót do fiskalizmu w ostatnim dwudziestoleciu * Adam Krzyżanowski - Osiągnięcia i źródła rewolucji rosyjskiej * Adam Krzyżanowski - Rządy Marszałka Piłsudskiego * Miłowit Kuniński - "Nauka posępna" a chrześcijańska filozofia polityczna.
Wybrane fragmenty pochodzą z: Bolszewizm, Nakładem Księgarni S. A. Krzyżanowskiego: Kraków 1920, s. 3-13 i 24-29.
[edytuj] Igor Andrejew
Igor Andrejew (ur. 23 lipca 1915 w Wilnie, zm. 5 lutego 1995 w Warszawie) - prawnik, profesor prawa karnego Uniwersytetu Warszawskiego, sędzia Sądu Najwyższego
Igor Andrejew, pochodził ze spolszczonej rodziny rosyjskiej w Wilnie, syn znanego przed wojną adwokata Wileńskiego Pawła Andrejewa skazanego na karę śmierci i rozstrzelanego w ZSRR (1942), absolwent Gimnazjum im.J. Lelewela w Wilnie, ukończył Wydz. Prawa Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie (1938), był uczniem profesora Bronisława Wróblewskiego. Po II Wojnie Światowej doktorant i wykładowca prawa karnego UW, prokurator wojewódzki w Warszawie, następnie sędzia sekcji tajnej Sądu Najwyższego, od 1964 prof. prawa karnego na Uniwersytecie Warszawskim. Informacje w Nowej Encyklopedii Powszechnej PWN 1995.
W sekcji tajnej pracowali również sędziowie: Emil Merz, Igor Andrejew i Gustaw Auscaler. 20 października 1952 roku w imieniu Sądu Najwyższego podtrzymali wyrok śmierci wobec Fieldorfa.
Igor Andrejew współtworzył uchwalony w 1969 roku kodeks karny. Jego podręczniki do niedawna widniały w spisie lektur na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego, był cytowany w specjalistycznych publikacjach naukowych. Studenci na ogół nie łączą Andrejewa ze sprawą Fieldorfa. Uważają, że to zasłużony dla prawa profesor.
W 1988 roku Uniwersytet Warszawski opublikował XVI tom „Studia Iuridica”, dla „uczczenia pracy naukowej Igora Andrejewa”. Profesorowie nie wiedzieli wówczas o jego roli w skazaniu generała Fieldorfa. Kiedy w 1989 roku sprawa wyszła na jaw, Andrejewa wykluczono ze składu Rady Naukowej Instytutu Prawa Karnego, a kilka miesięcy później z Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego. Zmarł w 1965 r.
Następny rozdział, pt. "Geneza i ogólna charakterystyka tzw. sekcji tajnej" zawiera ciekawe informacje z historii owej sekcji: "Na przełomie roku 1949-50 powstała tzw. sekcja tajna w Sądzie Apelacyjnym, a od 1 stycznia 1951 r. w Sądzie Wojewódzkim dla m.st. Warszawy. Wpływały do niej z terenu całego kraju, z naruszeniem przepisów o właściwości miejscowego sądu, sprawy osób oskarżonych o przestępstwa z dekretu o odpowiedzialności za klęskę wrześniową, faszyzację życia państwowego oraz z dekretu o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy wojennych. Sprawy te w drugiej instancji rozpatrywał Sąd Najwyższy. Nazwa »sekcja tajna« jest, zdaniem byłego dyrektora Biura MSW Henryka Chmielewskiego, przesłuchiwanego 14 listopada 1956 r., nieścisła. Jest ona pewnym skrótem nazwy, która była używana w kuluarach. Oficjalnie była to Sekcja III Wydziału IV Sądu Apelacyjnego, a następnie Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy. Sekcję tę określono jako sekcję do spraw szczególnej wagi". W tajemnicy przed światem utajnieni sędziowie skazywali, głównie na śmierć, przeciwników komunistycznego raju. Do sekcji tajnej należało 12 sędziów. Nazwiska tylko niektórych z nich zostały ujawnione, w większości nadal pozostały tajne.
prof. Adam Lityński Sekcja tajna w Sądzie Najwyższym w latach 1950 – 1954
[edytuj] HENRYK CHMIELEWSKI - "YES"
(1907-1980)
Dwa lata studiował na warszawskiej ASP. Dziennikarz, grafik, rysownik. Jako karykaturzysta debiutował w 1924 roku w czasopiśmie "Mucha". Współpracował z pismami: "Robotnik", "Dziennik Popularny", "Demokrata", "Moskit", "Film", "Forum", "Brytania", "Naprzód".
[edytuj] BISKUP ALEKSANDER DOBRZAŃSKI (1818-1831)
Aleksander Dobrzański herbu Leliwa urodził się w 1766 r., w ziemi Sanockiej. Nauki pobierał w Krośnie i Przemyślu. Seminarium Duchowne ukończył u Księży Misjonarzy na Stradomiu w Krakowie. W Rzymie w 1793 r. otrzymał stopień doktora obojga praw. Po powrocie do kraju był dziekanem kolegiaty w Kielcach. W 1814 r. został oficjałem biskupa Wojciecha Górskiego. Po jego śmierci został wybrany na administratora generalnego diecezji kieleckiej, a następnie mianowany biskupem sufraganem kieleckim. W 1820 r. prekonizowany został na biskupa leontopolitańskiego i równocześnie otrzymał godność dziekana kapituły sandomierskiej. Konsekracja odbyła się w Warszawie.
8 września 1819 roku w otoczeniu kapituły, kleru, ludu odbył ingres do katedry sandomierskiej w imieniu bpa S. Hołowczyca. Po śmierci biskupa Burzyńskiego został obrany Administratorem Diecezji. Na wieść o wybuchu powstania listopadowego, nie czekając na reakcje innych biskupów spontanicznie wydał 10 grudnia 1830 r. odezwę do duchowieństwa i wiernych wyrażającą radość z upadku "obcego despotyzmu" i początku odradzania się Polski i wzywającą do posłuszeństwa Rządowi Tymczasowemu i publicznych modłów o powodzenie powstania.
[edytuj] KIEŁCZEWSKI Józef (ok. 1750-1812) chorąży kaliski, poseł
bohater psb, (linia: Feliks Turski lu.9455) , chorąży [kal] Kalisz, członek Sejmu Wielkiego, kawaler [z_order] order świętego Stanisława (1781), prezes sądu apelacyjnego [poz] Poznań (1807), prezes trybunału [kal] Kalisz
[edytuj] Sangiban
Dowódca, król Alanów. Po śmierci Attyli i uniezależnieniu się od Hunów osiedlił się wraz z częścią swojego plemienia w środkowym biegu Loary.
[edytuj] Przełęcz Dukla
klub piłkarski, załozony w 1947r. największym sukcesem małego klubiku z podkarpacia była gra w 3 lidze regionalnej. Obecnie drużyna rozgrywa mecze w klasie A.Klub z powodzeniem prowadzi 3 grupy młodziezowe: juniorów, trampkarzy i orlików. Druzyna juniorów w ubiegłym sezonie rozgrywała mecze w II lidze podkarpackiej juniorów. Niestety sama ambicja nie wystarczyła i młodzi piłkarze musieli przełknąć gorycz spadku do klasy okręgowej.Najbardziej znani wychowankowie to Jan Dembiczak(Karpaty Krosno, Resovia),Jerzy Pietruszka(Stal Sanok, Wisła Kraków. Wielką szansę, by pójsć w ich slady ma Kamil Walaszczyk, obecnie reprezentujacy barwy III- ligowej Resovii Rzeszów.Błyskotliwy, obdarzony mocnym, precyzyjnym strzałem pomocnik wielokrotnie znajdował sie na celowniku działaczy klubów z wyższych lig. W sezonie 2004/2005 reprezentował barwy III- ligowego słowackiego klubu Drutav Svidnik. W zespole juniorów występuje kilku zawodników, którzy maja szansę pójscia w ślady trenera (Jerzego Pietruszki). Napastnik Marcin Kozubal, pomocnik Artur Pernal i obrońcy Jakub Szczurek i Sławomir Barański.
[edytuj] Bitwa w Hucie - Oddział Wicher
4 listopada 1944 r. w lasach przysuskich. Ciężki bój 25 p. p. AK z oddziałami SS i Kałmukami. Po całodziennym boju pułk znalazł się w okrążeniu. Po raz trzeci w historii pułku por. "WICHER" Witold Kucharski wyprowadza oddziały z okrążenia.
Witold Kucharski – pseudonim „Wicher”. W czasie II wojny światowej dowodził oddziałem partyzanckim AK. Po upadku stolicy przystąpił do konspiracji. Działał kolejno w SZP w ZWZ i AK. Następnie został dowódcą Pierwszego Samodzielnego Oddziału Partyzanckiego „Wicher”. Po wojnie ukończył Podyplomowe 4 Studium Prawa Morskiego Uniwersytetu Gdańskiego (1972r.). Pracował jako radca prawny. Mieszkał w Gdańsku. Został odznaczony : Virtuti Militari kl V, Krzyżem Walecznym dwa razy oraz za obronę Warszawy 1939r. Zmarł 5 stycznia 1994r. w Londynie - Pochowany w Gdańsku.
,,Oddział "Wicher" działał na terenie Ziemi Piotrkowsko--Opoczyńskiej i Koneckiej w okresie od września 1943r. do 17 stycznia 1945r. -- w tym od 1 sierpnia do 9 listopada 1944r. pełnił służbę w 25 pułku piechoty Armii Krajowej jako 1 kompania tego pułku. Dowódcą Oddziału był por. Witold Kucharski -- doświadczony oficer mający duże wyczucie w prowadzeniu walk partyzanckich. Oddział "Wicher" działając jako samodzielna jednostka przeprowadził 23 akcje bojowe i dywersyjne a w okresie 3,5 miesięcznej działalności w pułku brał udział w 13 bojach prowadzonych z przeważającymi siłami nieprzyjaciela -- tak pod względem liczbowym jak i w zakresie sprzętu bojowego."
29-05-1944 Oddział uczestniczył w Mszy Świętej w klasztorze św. Katarzyny w miejscowości św. Katarzyna w górach Świętokrzyskich. Zdarzenie to przypomnieli pozostali przy życiu żołnierze oddziału, na tablicy pamiątkowej która znajduje się w/w miejscu.
Aleksander Arkuszyński, kawaler orderu Virtuti Militari, uhonorowany wieloma odznaczeniami bojowymi w tym 2-krotnie Krzyżem Walecznych, urodził się 27 lutego 1918 r., w Dąbrowie nad Czarną w Opoczyńskim. W wojnie obronnej 1939 r. jako pchor. d-ca drużyny walczył w 18 pp i w październiku dostał się do niewoli, skąd udało mu się zbiec. W styczniu 1940 r. wszedł w szeregi ZWZ i został komendantem konspiracyjnej placówki w gminie Radonia w Obwodzie Opoczno, wchodzącym w skład Okręgu Łódź.
Od lipca 1943 r. walczył na tym terenie w oddziale partyzanckim AK "Trojan", przeorganizowanym następnie w oddział "Wicher", gdzie cały czas pełnił funkcję z-cy dowódcy oddziału. W listopadzie 1943 r. awansował do stopnia podporucznika. Od połowy lutego 1944 r. w uznaniu zasług bojowych, powierzono mu dowództwo nad partyzanckim oddziałem "Grom" W lipcu 1944 r. w ramach planu "Burza", wcielony został ze swym oddziałem do 25 pp AK, największej jednostki partyzanckiej w jesieni tego roku po lewej stronie Wisły, gdzie zostaje dowódcą plutonu.
Po wejściu wojsk sowieckich, zmuszony do ukrywania się, wchodzi w szeregi ROAK (Ruch Oporu Armii Krajowej) na terenie Obwodu Łask w Inspektoracie Łódź. Zostaje tu dowódcą 25-osobowego oddziału partyzanckiego, którym dowodzi w okresie od lutego do lipca 1945 r. Po ujawnieniu się, w lipcu tego samego roku, dostaje się na studia WSGW w Łodzi, ale tuż przed egzaminem dyplomowym w lipcu 1949 r. zostaje aresztowany i pod fałszywymi zarzutami sądzony. Po ponad 2,5-letnim okrutnym śledztwie Wojewódzki Sąd w Łodzi uniewinnia go. W tej książce autor ukazuje dzieje Podziemia ZWZ/AK, a następnie ROAK. W tych wspomnieniach przedstawia nierówną walkę żołnierza Podziemia swego regionu. Książka stanowi cenny dokument widziany oczami żołnierza partyzanta nie zza sztabowego stolika, lecz oczami żołnierza pierwszej linii.
ANTONI PIŃKOWSKI (1893-1978), rolnik, członek Armii Krajowej, prezes Kółka Rolniczego w Kowalu w latach 60. XX w., członek Zarządu Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" oraz Banku Spółdzielczego i Wspołnoty Leśnej w Kowalu
Urodził się 10 VI 1893 r. w Kowalu. Był najstarszym synem Józefa i Marianny z d. Kłosińska. Miał trzech braci: Stefana, Kazimierza i Józefa. W 1904 r. r. ukończył szkołę powszechną w Kowalu, po czym uczył się zawodu stelmacha (rzemieślnik zajmujący się wyrobem kół i innych części pojazdów konnych) w majątku ziemskim w Baruchowie.
Przez całe życie mieszkał w Kowalu przy ul. Kazimierza Wielkiego 39 i zajmował się gospodarstwem rolnym. Z chwilą wybuchu II wojny światowej został przez niemieckiego okupanta, wraz z całą rodziną, przesiedlony do miejscowości Niewierszyn w pow. Tomaszów Maz., gdzie wraz z synami Władysławem i Romanem oraz młodocianym Stefanem działał w ruchu oporu. Wstąpił do Samodzielnego Oddziału Partyzanckiego Armii Krajowej pod dowództwo Witolda Kucharskiego, ps. Wicher. Tam też pełnił rolę odpowiedzialnego za magazyn broni, amunicji, środków sanitarnych, ponadto opiekował się i ukrywał rannych partyzantów. Podczas jednej z akcji zbrojnej pod Bartodziejami k. Gorzkowic pow. Piotrków Tryb. zginął jego 20-letni syn Roman.
[edytuj] Józef Filipecki
Józef Filipecki żył w Warszawie w latach 1757-1810, był lekarzem, pochowany na cmentarzu powązkowskim kwatera 47, 702; wg Wójcickiego J."Cmentarz Powązkowski pod Warszawą" Tom III,wydany w 1858r.,strona 132. Jego adoptowa- ny syn Gagatkiewicz Walenty Maciej, był wybitnym lekarzem, zmarł w 1805r. Także pochowany na Powązkach, kwatera 29, 762, wg: Wójcicki J.,j/w. Tom 1, strona 138 oraz Stanisław Szenic "Zmarli i ich rodziny". Na temat w/w opis w "Korzenie miasta" tom II, autor Jerzy Kasprzycki,Wydawnictwo Veda Warszawa 2004r.Na przełomie stuleci XVIII-XIX w Szpitalu Dzieciątka Jezus pracował lekarz Józef Filipecki, ojczym i wychowawca znakomitego lekarza Walentego Gagat-kiewicza.
[edytuj] Walenty Blockhagen
Walenty Blockhagen (ur. 1809 r. w Bartołtach Wielkich (gm. Barczewo) - ksiądz katolicki i działacz polityczny. Kształcił się w gimnazjum w Reszlu i Braniewie. Po otrzymaniu święceń kapłańskich, od 1831 r. był wikariuszem w Barczewie. W roku 1838 został proboszczem i dziekanem w Olsztynie, a w 1869 kanonikiem i dziekanem kapituły warmińskiej. Mimo niemieckiego pochodzenia, bronił języka polskiego na terenie Warmii. Przetłumaczył wiele modlitw, a jako długoletni delegat biskupi na egzaminach w szkołach warmińskich, dbał o odpowiedni poziom języka polskiego. W maju 1848 r., ks. Walenty Blockhagen zdobył mandat poselski do Zgromadzenia Narodowego w Berlinie. W 1848 r., wspólnie z polskimi duchownymi (posłami) wydał odezwę w sprawie utrzymania zależności szkolnictwa od Kościoła. Posłem został wybrany ponownie w styczniu 1849 r., w okręgu olsztyńsko-reszelskim. Zmarł 11 marca 1873 r. we Fromborku.
[edytuj] Źródło
Oracki T., Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla, XIX i XX wieku (do 1945 roku), 1983, s.61; Obłąk J., Sprawa polska ludności katolickiej na terenie diecezji warmińskiej w latach 1800-1870. 1960
[edytuj] Senet
Senet is an ancient Egyptian board game similar to backgammon. Each player has 5 pawns which travel around a 3 by 10 board in an S shaped path. Movement is dictated by the throw of 4 sticks which can produce a 1,2,3,4,or 6. As in backgammon, pawns may be captured as they travel around the board. Also as in backgammon, the objective is to bear all of one's pawns off first. A couple of interesting differences is that there are safe and trap spaces on the board. Also, players may block each others' progress as in Pachisi. Senet sets are usually constructed from various woods and are often quite beautiful.
Starożytna, egipska, gra planszowa. Uznawana za jedną z najstarszych. Hieroglify przedstawiające faraona grającego w senet datuje się na 3500 lat p.Ch.
[edytuj] Plansza
Gra rozgrywana jest na planszy 3 na 10 pól, po której
bg:Сенет de:Senet es:Senet it:Senet he:סנט (משחק) nl:Senet pt:Senet sv:Senet
[edytuj] Screaming Trees
[edytuj] 1985-1986: Powstanie zespołu
Bracia Van Conner i Gary Lee Conner założyli zespół wraz Markiem Laneganem w 1985. Wszyscy trzej dorastali w Ellensburgu, małym mieści oddalonym 90 mil od Seattle. Łączyło ich zamiłowanie do punka, garage rocka, i muzyki niezależnej.
After falling out with the Conners before either completed school, Lanegan contacted Van Conner several years later. By that point, Van had a band with a singer named Mark Pickerel; the pair had recently kicked Lee Conner out of the band, so they invited Lanegan to sit in on drums. Eventually, Lee re-joined the group and they settled on a lineup that featured Lee on guitar, Van on bass, Lanegan on vocals, and Pickerel on drums.
Nazwa zespołu pochodzi od nazwy gitarowej distortion pedal, Screaming Trees recorded their first demo tape in 1985, just a few months after their formation. Their producer, Steve Fisk, was able to convince the head of Velvetone Studios to release an album by the band. The result, Clairvoyance, appeared on Velvetone Records in 1986.
[edytuj] Reiner Knizia
Reiner Knizia is a prolific German-style board game designer. Born in Germany in 1957, he developed his first game at the age of six. He has a PhD in mathematics, and, after working as a quantitative analyst ("quant") is now a full-time game designer. Knizia has been living in England since 1993.
In addition to being quite prolific, with over 200 published games, he is highly acclaimed as a designer, having won the Deutscher Spiele Preis four times, a Spiel des Jahres special award, a 2002 Origins Award and numerous other national awards. His games make frequent appearances on various "top games" lists, including seven games on the GAMES 100 list, fourteen games in the BoardGameGeek top 100, and sixteen games on the Internet Top 100 Games List. Several gaming conventions host "Kniziathons", tournaments dedicated to Knizia-designed games.
Reiner Knizia started developing games for his play-by-mail game zine Postspillion, founded in 1985. The zine still exists and the game Bretton Woods (also a Reiner Knizia design), started in 1987, is still going.
According to Knizia, his best selling game as of 2005 is Lord of the Rings, published in 17 languages with over 1 million copies sold.
[edit] Notable games
see also Category:Reiner Knizia games
* Amun-Re
o Winner, Deutscher Spiele Preis 2003
* Auf Heller und Pfennig (released in English as Kingdoms)
* Einfach Genial (released in English as Ingenious)
o Winner, Schweizer Spielepreis best strategy game 2004
* Free Ride Poker (released by TrayGames for online play)
* Lord of the Rings
o Winner, Spiel des Jahres 2001 special prize for best use of literature in a game
* Lost Cities
* Medici
* Modern Art
o Winner, Deutscher Spiele Preis 1993
* Ra
* Samurai
* Taj Mahal
o Winner, Deutscher Spiele Preis 2000
o Winner, Essen Feather 2000
* Tower of Babel
o Winner, Schweizer Speilepreis best strategy game 2005
* Through the Desert
* Tigris and Euphrates
o Winner, Deutscher Spiele Preis 1998
``
[edytuj] Mikołaj Łaściszewski
Mikołaj Łaściszewski herbu Ślepowron, (zm 1716 - powieszony przez wojska saskie) - konsyliarz konfederacji tarnogrodzkiej
[edytuj] Masakra
[edytuj] Zobacz też
- Masakra bazylianów w Połocku 1705 - dokonana przez wojska rosyjskie, miała miejsce 12 lipca 1705 w czasie III wojny północnej w Połocku.
- Masakra bostońska - nazwa zamieszek, które miały miejsce 5 marca 1770 roku w Bostonie i przyczyniły się do wybuchu rewolucji amerykańskiej.
- Masakra Fettermana - starcie wojska amerykańskiego z Indianami 21 grudnia 1866 podczas Wojny Czerwonej Chmury.
- Masakra na Wzgórzach Cyprysowych – wydarzenie, które miało miejsce w 1873 w okolicach Wzgórz Cyprysowych, w czasie którego przestępczy gang pochodzący z Stanów Zjednoczonych wymordował około 20 Indian.
- Masakra nad Wounded Knee - 29 grudnia 1890 - ostatnie duże starcie zbrojne pomiędzy armią Stanów Zjednoczonych Ameryki a Indianami Wielkich Równin, które miało miejsce nad potokiem Wounded Knee na terenie indiańskiego rezerwatu Pine Ridge.
- Masakra w Pińsku - miała miejsce wieczorem 5 kwietnia 1919, miesiąc po zajęciu Pińska przez wojska polskie w czasie wojny polsko-bolszewickiej.
- Masakra w Ludlow - kwiecień 1914, była jedną z najkrwawszych w amerykańskiej historii walki o prawa pracy.
- Masakra nankińska - masakra ludności chińskiej w mieście Nankin (ówczesna stolica Republiki Chin, rządzonej przez partię Kuomintang) na przełomie lat 1937/1938.
- Masakra w Malmédy - zbrodnia wojenna popełniona na amerykańskich jeńcach wojennych przez niemieckie jednostki Waffen-SS 17 grudnia 1944.
- Masakra w Bleiburgu - seria masowych mordów dokonanych zaraz po zakończeniu II wojny światowej (maj 1945 r.) przez partyzantów jugosłowiańskich Josipa Broz Tity na osobach narodowości chorwackiej i słoweńskiej.
- Masakra w Deir Jassin – wydarzenia w wiosce Deir Jassin leżącej w pobliżu Jerozolimy. W dniach 9-11 kwietnia 1948 r. żydowskie oddziały paramilitarne dokonały tam masakry arabskich mieszkańców miejscowości.
- Masakra w My Lai - zbrodnia wojenna dokonana 16 marca 1968 roku przez wojsko amerykańskie, które zmasakrowało w wiosce My Lai w południowym Wietnamie nieuzbrojonych cywilów.
- Masakra na Placu Tlatelolco - pacyfikacja manifestacji studenckiej przez meksykańskie siły rządowe. Miała miejsce w dzielnicy Tlatelolco miasta Meksyk 2 października 1968 roku.
- Masakra na uniwersytecie w amerykańskim Kencie miała miejsce 4 maja 1970 roku. Oddziały Gwardii Narodowej zastrzeliły 4 studentów i zraniły 9 następnych.
- Masakra w Kwangju - krwawe stłumienie demonstracji skierowanych przeciwko zamachowi stanu i rządom wojskowej dyktatury generała Chon Doo Hwana. Zamieszki trwały między 18 a 27 maja 1980 roku. w południowokoreańskim mieście Kwangju (Gwangju) w prowincji Chŏlla Południowej.
- Masakra w Sabra i Shatila
- Masakra w Srebrenicy - funkcjonująca w światowej opinii publicznej nazwa masowych egzekucji wykonanych na muzułmańskich mężczyznach przez zbrojne oddziały Serbów w dniach od 12 lipca do 16 lipca 1995 roku, w czasie wojny w Bośni, w okolicach miasta Srebrenica. Masakra ta jest uznawana za "największe ludobójstwo w Europie od czasu II wojny światowej".
- Masakra w Columbine High School miała miejsce 20 kwietnia 1999 roku, w Columbine High School
[edytuj] podpis
- RKlisowski
- RKlisowski(Odpisz) 20:58, 8 paź 2007 (CEST)
