Front Polski (1958-1992)

Z Wikipedii

Front Polski Польсий фронт
Eugeniusz Molczyk – dowódca frontu w latach 1971-1986
Historia
Państwo	Polska Rzeczpospolita Ludowa  ZSRR
Sformowanie	1958
Rozformowanie	1992
Dowódcy
Pierwszy	gen. broni Zygmunt Duszyński
Ostatni	gen. dyw. Edmund Bołociuch
Działania zbrojne
konflikt UW-NATO (potencjalny)
Organizacja
Dyslokacja	północne NRD
Podporządkowanie	Zjednoczone Dowództwo Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Skład	1 Armia, 2 Armia, 3 Armia Lotnicza, 4 Armia

Front Polski – związek operacyjno-strategiczny Wojska Polskiego w latach 1958-1992.

Spis treści 1 Geneza 2 Dowódcy 3 Struktura organizacyjna 4 Źródła

[edytuj] Geneza

Zgodnie z Planem zamierzeń organizacyjnych WP na lata 1955-1960 Siły Zbrojne PRL w przypadku konfliktu zbrojnego z NATO ze swojego składu miały wydzielić Front Polski (Nadmorski), który miał uderzyć z północnego NRD na terytorium RFN i zorganizowany być w trzy rzuty:

• I – 1 Armia – miała uderzyć na Danię, zabezpieczając tym samym cieśniny prowadzące do Bałtyku (w tym celu polskie stocznie skupiły się na tworzeniu okrętów desantowych oraz szkolono tzw. niebieskie berety)
• II – 2 Armia – miała kontynuować natarcie przez Holandię, Belgię i Francję aż do Bretanii
• III – 4 Armia – miała pozostać w odwodzie.

W wyniku tego Front Polski przestałby być jednym związkiem operacyjnym. Istniał jednak poważny problem przy koncentracji wojsk – przez Polskę biegła główna trasa przerzutu wojsk radzieckich na zachód, co znacznie utrudniało transport jednostek, tym bardziej że formacje sowieckie miały priorytet.

Na przełomie lat 80. i 90. sytuacja w bloku wschodnim uległa diametralnej zmianie – upadł komunizm, państwa satelickie uniezależniły się od ZSRR, które rozpadło się ostatecznie w 1991, w którym to roku rozwiązano też Układ Warszawski. W wyniku tych wydarzeń zakończyła się zimna wojna, przez co koncepcja Frontu Polskiego straciła rację bytu i odstąpiono od niej.

[edytuj] Dowódcy

W latach 1959-1986 w WP, w czasie pokoju, istniało stanowisko głównego inspektora szkolenia WP. Generał wyznaczony na to stanowisko był równocześnie mianowany wiceministrem obrony narodowej, a w czasie "W" obejmował stanowisko dowódcy frontu. W 1986 funkcje głównego inspektora szkolenia WP przejął szef Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP.

• gen. broni Zygmunt Duszyński (luty 1959 – luty 1965)
• gen. broni Jerzy Bordziłowski (luty 1965 – luty 1968)
• gen. dyw. Tadeusz Tuczapski (luty 1968 – marzec 1971)
• gen. broni Eugeniusz Molczyk (marzec 1971 – luty 1986)
• gen. broni Włodzimierz Barański (luty 1986 – wrzesień 1989)
• gen. dyw. Edmund Bołociuch (wrzesień 1989 – październik 1990)

[edytuj] Struktura organizacyjna

• Dowództwo Frontu mobilizowane przez Instytucje Centralne MON
  • Sztab Frontu
  • Kwatermistrzostwo Frontu
  • Zarząd Polityczny Frontu
• 1 Armia mobilizowana przez Pomorski Okręg Wojskowy
• 2 Armia mobilizowana przez Śląski Okręg Wojskowy
• 3 Armia Lotnicza mobilizowana przez Wojska Lotnicze
• 4 Armia mobilizowana przez Warszawski Okręg Wojskowy
• Jednostki frontowe

[edytuj] Źródła

• Focus Historia nr. 2 (maj 2007)
• Strona poświęcona przygotowaniom UW i NATO do wojny