Leon Koc
Z Wikipedii
| Leon Koc | |
| pułkownik dyplomowany | |
| Urodzony | 23 września 1892 Suwałki |
| Zmarł | 1954 |
| Kariera wojskowa | |
| Najważniejsze bitwy i wojny | II wojna światowa |
Leon Wacław Koc (ur. 23 września 1892 w Suwałkach, zm. 1954) – pułkownik dyplomowany WP.
Spis treści |
[edytuj] Młodość i działalność niepodległościowa
Jego dziadek Leon był burmistrzem Filipowa i Serej. Razem ze starszym bratem Adamem, późniejszym pułkownikiem dyplomowanym WP, uczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Suwałkach. Jesienią 1905, w czasie rewolucji, był członkiem komitetu strajkowego gimnazjalistów. W styczniu następnego roku rozpoczął naukę w Polskiej Prywatnej Siedmioklasowej Szkole Handlowej w Suwałkach (obecnie Zespół Szkół nr 4). W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 5 Pułku Piechoty Legionów. 17 lipca 1917 po kryzysie przysięgowym, w przebraniu szeregowego, został internowany ze swoimi żołnierzami w obozie w Szczypiornie.
[edytuj] Służba w WP
2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został do na front celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w W.S.Woj.. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie. [1] Z dniem 1 czerwca 1924 odkomenderowany do 6 Pułku Piechoty Legionów na trzymiesięczną praktykę na stanowisku dowódcy I batalionu. [2]
Następnie pełnił służbę w Inspektoracie Armii nr 1 w Wilnie na stanowisku III referenta i Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W tym czasie pozostawał nadetatowym oficerem 1 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie oraz na ewidencji Kadry Oficerów Piechoty. Przeniesiony na powrót do Wilna objął stanowisko zastępcy dowódcy 5 Pułku Piechoty Legionów. W czerwcu 1931 przejął od płk dypl. Adama Brzechwy-Ajdukiewicza dowództwo 66 Kaszubskiego Pułku Piechoty im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Chełmnie [3]. W czerwcu 1935 stanął na czele Wojskowego Instytutu Naukowo-Oświatowego usytuowanego w strukturze M.S.Wojsk. na prawach departamentu. Na tym stanowisku odpowiadał za koordynowanie i merytoryczne kierowanie pracą oświatowo-wychowawczą w wojsku oraz promowanie problematyki wojskowej w środowisku cywilnym. Ponadto nadzorował działalność Centralnej Biblioteki Wojskowej i Głównej Księgarni Wojskowej, a także sprawował nadzór nad szkoleniem w korpusach kadetów. Równocześnie, do października 1938, pełnił funkcję redaktora "Bellony".
Wybuch II wojny światowej zastał go na stanowisku pomocnika dowódcy OK Nr II w Lublinie. 13 września 1939 został dowódcą garnizonu Kowel. 18 września, dzień po agresji ZSRR, na polecenie gen. bryg. Mieczysława Smorawińskiego przeprowadził demobilizację nie uzbrojonych żołnierzy, zamieszkałych na wschód od Bugu. Z żołnierzy uzbrojonych sformował grupę "Kowel" i tego samego dnia, wieczorem, na jej czele wymaszerował na południe, na Jezierzany, a z Jezierzan na południowy-zachód, na m. Werba (12 km na północ od Włodzimierza Wołyńskiego). W m. Werba, gdzie stoczył potyczkę z ACz zmienił kierunek marszu na zachodni, na Zamość. Pod Uściługiem, Horodłem i Korytnicą przekroczył Bug. 24 września we wsi Grabowiec-Góra stoczył kolejną walkę z sowietami. Następnego dnia stanął w m. Pilaszkowice (8 km na północ od Żółkiewki). 27 września pomaszerował do rejonu Bychawa-Żółkiewka. Tu podporządkował się płk dypl. Tadeuszowi Zieleniewskiemu, który objął dowództwo nad grupami "Kowel" i "Chełm" oraz grupą płk Władysława Filipkowskiego i grupą kawalerii rtm. Franciszka Flataua, a także grupą piechoty ppłk Czesława Czajkowskiego i batalionem saperów mjr. Wacława Plewaki. Następnego dnia ruszył na czele kolumny zachodniej wzdłuż rzeczki Sanna na Modliborzyce. Od godz. 12.00 do godz. 19.00 podległa grupa ppłk Aleksandra Kiszkowskiego walczyła o Polichno Górne z niem. 27 DP. Nie mogąc przełamać oporu nieprzyjaciela wycofał się na wschód, a następnego dnia przebił na wschód od Janowa do lasów na południe. W walce wzięto około 300 jeńców. 2 października w rejonie Domostawa-Momoty Górne złożył broń przed sowietami. Od października 1939 do sierpnia 1941 przebywał w niewoli. Zwolniony po podpisaniu układu Sikorski-Majski i ogłoszeniu amnestii.
15 września 1941 objął dowództwo nad Ośrodkiem Zapasowym [4] Armii Polskiej w ZSRR w miejsce płk dypl. Janusza Gaładyka, który odwołany został z tego stanowiska przez gen. Władysława Andersa za „sprzyjanie” oficerom Armii Czerwonej. Po rozpoczęciu organizacji 7 Dywizji Piechoty objął dowództwo 19 Pułku Piechoty. Następnie został dowódcą Ośrodka Organizacyjnego Armii, który pod koniec marca 1942, w czasie ewakuacji z m. Guzar w Uzbekistanie do Iraku przemianoway został na 11 Dywizję Piechoty. W marcu 1944 pełnił służbę na stanowisku komendanta rejonu etapów i podlegał dowódcy Jednostek Terytorialnych w Palestynie, Syrii, Iraku, płk dypl. Bolesławowi Ostrowskiemu.
[edytuj] Awanse
- podporucznik – 1 listopada 1916 (170 lokata na liście starszeństwa oficerów Legionów Polskich z dnia 12 kwietnia 1917)
- porucznik –
- kapitan -
- major – starszeństwo z 1 czerwca 1919
- podpułkownik – 1 stycznia 1927
- pułkownik -
[edytuj] Odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości z Mieczami
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych - czterokrotnie
[edytuj] Źródła
- Zespół Szkół Ekonomicznych im. Macieja Rataja w Suwałkach,
- Kartki z dziejów szkoły 1906 -1996, red. i oprac. Małgorzata Chodunaj, Suwałki 1996.,
- Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, wyd. II, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2, s. 13, 217, 220, 221, 225, 227, 228, 248, 357, 371, 396, 413,
- Lech Wyszczelski, Działalność oświatowo-wychowawcza w Wojsku Polskim w latach 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1995, ISBN 83-11-08563-3, ss. 90-93,
- Piotr Żaroń, Kierunek wschodni w strategii wojskowo-politycznej gen. Władysława Sikorskiego 1940-1943, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1988, wyd. I, ISBN 83-01-06820-5, s. 74, 76,
- Maciej Szczurowski, Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2001, ISBN 83-7174-918-X, s. 207,
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 20,
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 6,
- Rocznik Oficerski 1924, s. 39, 121, 346,
- Rocznik Oficerski 1928, s. 118, 167,
- Rocznik Oficerski 1932, s. 21, 594,
- Stanisław Łaniec, Północna Suwalszczyzna w powstaniu styczniowym, Top Kurier, Toruń 2002, recenzja Jarosław Szlaszyński w: Rocznik Augustowsko-Suwalski,
- Tomasz Bordzań, Kawalerowie Virtuti Militari związani z Ziemią Janowską, „Janowskie Korzenie” – półrocznik nr 4, 3 maja 2005,
