Sedewakantyzm
Z Wikipedii
Sedewakantyzm (od łac. sede vacante - stolica (papieska) jest pusta) – hipoteza teologiczna, mająca niewielkie grono zwolenników szczególnie na Zachodzie i Dalekim Wschodzie, według której wszystkie osoby które zasiadają na tronie papieskim od czasu śmierci Piusa XII w 1958 roku, są antypapieżami. Istnieją także nieco starsze sedewakantystyczne opinie teologiczne, sięgające XIX wieku.
Sedewakantyzm jest jednym z ruchów, który powstał na skutek niezgody niewielkiej części duchowieństwa katolickiego na postanowienia Soboru Watykańskiego II. Zdaniem zwolenników tezy sedewakantyzmu soborowi i posoborowi papieże, ze względu na rzekome błędy i herezje, które głosili, zanim zostali wybrani na ten urząd, nie mogli go objąć, gdyż jako heretycy znajdowali się poza Kościołem.
[edytuj] Zarzuty wobec Kościoła katolickiego (posoborowego)
Wśród herezji, dotychczas potępianych przez papieży, które znalazły się w oficjalnym nauczaniu Kościoła posoborowego, sedewakantyści wskazują m.in. wolność religijną, ekumenizm oraz dialog międzyreligijny. Według nich te działania i wynikające z nich konsekwencje doktrynalne fałszują dogmatyczną definicję Kościoła Chrystusowego oraz prymatu papieskiego.
Sedewakantyści oskarżają Kościół posoborowy (czyli - ich zdaniem - zaistniały w wyniku rewolucyjnych zmian Soboru Watykańskiego II), że głosi on herezję modernizmu, potępioną przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici Gregis w 1907 r. Sedewakantyści nie uznają ważności święceń kapłańskich udzielanych według rytu ustanowionego po Soborze Watykańskim II, zatem twierdzą, że Kościół posoborowy utracił sukcesję apostolską. Co za tym idzie, sedewakantyści nie uznają ważności nowej Mszy, ani też sakramentów szafowanych przez posoborowych księży. Według nich nowa liturgia Mszy św. - Novus Ordo Missae - została sztucznie spreparowana w celu dopasowania jej do obrzędów protestanckich. Sedewakantyści swoje twierdzenia w tym zakresie opierają na ocenie danej przez papieża Leona XIII w liście apostolskim Apostolicae curae z 13 września 1896 r., który stwierdził nieważność protestanckiej eucharystii oraz anglikańskich święceń.
Sedewakantyści krytykują również Bractwo Świętego Piusa X za, jak twierdzą, ustępliwość, niekonsekwencję i niespójność logiczno-teologiczną, gdyż uznaje ono papieża, twierdząc jednocześnie, iż ten się myli.
Sedewakantyzm podzielony jest na kilkadziesiąt ruchów. Z sedewakantyzmu wyłoniło się wiele ruchów uznających różnych antypapieży (m.in. Grzegorz XVII, Pius XIII). Zwolennicy antypapieży określani są mianem konklawistów.
W Polsce duchowym opiekunem sedewakantystów jest ksiądz Rafał Trytek, który rezyduje w Krakowie i któremu podlega również kaplica pw. św. Jana Apostoła i Ewangelisty we Wrocławiu. Ks. Trytek współpracuje z sedewakantystami amerykańskimi.
[edytuj] Bibliografia
- M. Karas, Wyznania wiary i główne zasady doktrynalne. Katolicyzm, Kraków 2000, s. 259-267.
- T. Niecikowski, Sedewakantyzm. Zarys historii i doktryny radykalnego skrzydła katolickiego ruchu tradycjonalistycznego, w: „Nomos. Kwartalnik Religioznawczy”, z. 30-31, 2000, s. 101-121.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Kongregacja Maryi Niepokalanej Królowej - organizacja sedewakantystyczna ze Stanów Zjednoczonych (ang.)
- Polemika z sedewakantyzmem (ang.)
- Portal polskich sedewakantystów
- Linki do stron sedewakantystów
- Wrocławscy sedewakantyści
- Strona ks. Rafała Trytka
- Wywiad z ks. Rafałem Trytkiem
