Fiat 126

Z Wikipedii

Fiat 126
Inne nazwy	Polski Fiat 126p, Maluch, Mały Fiat
Producent	Fiat
Premiera	1972
Okres produkcji	1972-2000
Miejsce produkcji	Polska, Włochy
Poprzednik	Fiat 500
Następca	Fiat Cinquecento
Segment	miejski
Typy nadwozia	2-drzwiowy fastback
Silniki	benzynowe 594 cm³ (23KM), 652 cm³ (24KM), 703cm3 (27KM)
Skrzynia biegów	4 do przodu i bieg wsteczny
Długość	3,11 m
Szerokość	1,38 m
Wysokość	1,34 m
Masa własna	600 kg
Modele bliźniacze	Zastava 125
Pokrewne	Fiat 500

Fiat 126 – samochód osobowy skonstruowany w zakładach Fiat, produkowany we Włoszech od 1972 do 1980, a w Polsce od 6 czerwca 1973 do 27 września 2000 roku (Polski Fiat 126p). Polska wersja licencyjna produkowana była przez Fabrykę Samochodów Małolitrażowych "Polmo" Bielsko-Biała w Bielsku-Białej oraz w Tychach. Jego poprzednikiem był Fiat 500, następcą Fiat Cinquecento.

Przez wiele lat był jednym z najczęściej spotykanych samochodów na polskich drogach, doczekał się też bardzo wielu nazw potocznych i zwyczajowych, z których najpopularniejsza – maluch, stała się pod koniec produkcji tego modelu (1997 rok) jego oficjalną nazwą. Szkoda tylko, że w kaju w którym Maluch jest najpopularniejszy staje się często obiektem drwin. Bardzo duża liczba tych samochodów jest systematycznie niszczona, a szkoda, bo mały Fiat zmotoryzował Polskę i bez wątpienia należy mu się szacunek.

Spis treści 1 Historia 2 Dane techniczne (PF 126p) 3 Fiat 126p Bis 4 Modele prototypowe 4.1 Fiat 126 BOMBEL 4.2 Fiat 126 LONG 4.3 Fiat 126 KOMBI 4.4 Fiat 126 "RYJEK" 4.5 Fiat 126 LPT 4.6 Fiat 126 DIESEL 4.7 Fiat 126 el CABRIO (BOSMAL el Cabrio) 4.8 Fiat 126p NP (Traction Avant) 5 Charakterystyka ogólna samochodu 5.1 Materiały eksploatacyjne 6 Modyfikacje i przebudowy 7 Bibliografia 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

• 1972 – powstała Fabryka Samochodów Małolitrażowych w Bielsku-Białej.
• IX 1972 - początek produkcji w zakładzie w Cassino, pierwsze 100 sztuk.
• 9 IX 1972 - oficjalna prezentacja na salonie motoryzacyjnym w Turynie.
• 6 czerwca 1973 – pierwszy, zmontowany z włoskich części Polski Fiat 126p. Kosztował 69 tys. złotych (średnie zarobki w owym czasie wynosiły ok. 3,5 tys. złotych).
• 22 lipca 1973 – oficjalne uruchomienie linii produkcyjnej (do końca roku powstało 1500 "maluchów").
• 18 wrzesień 1975 – uruchomiono produkcję w zakładzie nr 2 w Tychach.
• 1977 – zwiększenie pojemności silnika do 652 cm³ z dotychczasowych 594 cm³. Uzyskano wzrost mocy do 17,7 kW. Prądnicę prądu stałego zastąpiono alternatorem, powiększono średnicę hamulców bębnowych do 185 mm oraz wprowadzono nowe obręcze kół jezdnych.
• 1978 – Wycofanie silnika o pojemności 594 cm³, zmiany nadwozia (min. wydłużenie auta o 55 mm).
• 8 czerwca 1979 – umowa "O sprzedaży i modernizacji samochodu 126" zawarta na 10 lat między PolMotem a FIAT-em.
• 1980 - Zakończenie produkcji Fiata 126 we Włoszech. Pozostawienie FSM jako jedynego producenta Fiata 126.
• 1981 – Zostaje wyprodukowany 1.000.000. Polski Fiat 126p.
• 1982 - wprowadzenie Polskiego Fiata 126E (ekonomiczny).
• kwiecień 1985 – Zmiany mechaniczne i kosmetyczne, wariant FL ("face lifting" – eliminacja ostrych krawędzi – dostosowanie do wymogów europejskich.
• 1985 – Zostaje wyprodukowany 2.000.000. Polski Fiat 126p.
• 1987 – Rozpoczęcie produkcji Fiata 126p Bis (703 cm³).
• 1991 – Prezentacja modelu z nadwoziem cabrio (Bosmal).
• 1991 – Zakończenie produkcji Fiata 126p Bis.
• 20 lipca 1993 – Zostaje wyprodukowany 3.000.000. Polski Fiat 126p.
• wrzesień 1994 – Modernizacja nadwozia, wersja "el" (elegant) w oparciu o podzespoły z Cinquecento.
• grudzień 1996 – wprowadzenie modelu elx (katalizator spalin – norma EURO1).
• styczeń 1997 – wprowadzenie oficjalnej nazwy "Maluch".
• styczeń 1999 – Każdy maluch opuszczający fabrykę posiada zagłówki na tylnym siedzeniu.
• 22 wrzesień 2000 – zakończenie produkcji; limitowana seria 1000 aut w kolorze żółtym lub czerwonym o nazwie Happy End. Ostatni egzemplarz jest żółty (nr nadwozia SUF126A0037301725) i trafił do muzeum Fiata w Turynie. Ostatni samochód, który trafił na polskie drogi, to Fiat Ostatni Maluch Happy End. W Muzeum Inżynierii Miejskiej w Krakowie można obejrzeć nieużywany egzemplarz Happy End o nr 0979 koloru żółtego a w Muzeum Przemysłu w Warszawie również nieużywany egzemplarz o nr 0001 w kolorze czerwonym.

[edytuj] Dane techniczne (PF 126p)

rodzaj silnika	czterosuwowy, o zapłonie iskrowym, chłodzony powietrzem
ilość cylindrów	2
pojemność skokowa	594 cm³ / 652 cm³
moc	17,7 kW (24 KM)
prędkość obrotowa przy maksymalnej mocy	4800 obr./min / 4500 obr./min
skrzynia biegów	mechaniczna 4-biegowa, biegi II, III, IV synchronizowane
masa samochodu gotowego do jazdy	600 kg
obciążenie maksymalne	320 kg lub 4 osoby + 40 kg
maksymalna masa przyczepy	:
z hamulcem	400 kg
bez hamulca	300 kg
zdolność pokonywania wzniesień
I bieg	25%
II bieg	15%
III bieg	8,5%
IV bieg	4,5%
bieg wsteczny	30%
prędkości (minimalne...maksymalne)
1 bieg	do 30 km/h
2 bieg	13...50 km/h
3 bieg	21...80 km/h
bieg wsteczny	do 25 km/h
hamulce	hydrauliczne, bębnowe działające na 4 koła o niezależnych obwodach kół przednich i tylnych.
chłodzenie	powietrzem, za pomocą dmuchawy promieniowej
średnie zużycie benzyny	5,2...7,2 dm³/100 km
średnie zużycie oleju	0,4...0,7 dm³/1000 km
pojemność zbiornika paliwa	21l

[edytuj] Fiat 126p Bis

Fiat 126p Bis to najbardziej zmieniona, produkowana seryjnie wersja Malucha.

Jesienią 1987 roku na salonie samochodowym we Frankfurcie odbyła się oficjalna prezentacja samochodu 126 Bis (robocza nazwa: "Fiat 126p restyling"). Zmianami (800) objęto niemal wszystkie zespoły, a ich opracowanie było w dużej mierze dziełem Polaków.

Zmienione nadwozie typu hatchback zachowało dotychczasowe wymiary. Trzecie drzwi ułatwiały dostęp do bagażnika za tylnym siedzeniem, wygospodarowanego dzięki poziomemu układowi cylindrów silnika. Tylna szyba o zwiększonej wysokości poprawiała widoczność do tyłu. Powiększono boczne wloty powietrza, wlot powietrza do wnętrza umieszczono pod szybą przednią. Na koła nałożono nowe duże kołpaki malowane srebrnym lakierem. Fiat 126 Bis miał bagażnik przedni o pojemności 55 dm³ oraz tylny o pojemności 110 dm³, która po wyjęciu półki tylnej i złożeniu oparcia kanapy wzrastała do 480 dm³. Zmniejszenie przedniego bagażnika wynikało z umieszczenia w nim nagrzewnicy, włączonej w obieg cieczy chłodzącej silnik.

Bis dostał nowy silnik 126 A2.000. Kadłub silnika, głowica oraz miska olejowa zostały odlane ze stopu lekkiego. W kadłubie osadzono suche tuleje cylindrowe z żeliwa. Tłoki o średnicy zwiększonej do 80 mm wyposażono w stalowe wkładki stabilizujące. Objętość skokowa wzrosła do 703 cm³, a stopień sprężania do 8,6. Skorygowano także wymiary i kształt krzywek wałka rozrządu i zaworów dolotowych. W układzie zasilania zastosowano opadowy gaźnik dwuprzelotowy z mechanicznym otwieraniem przepustnicy drugiego przelotu i pompką przyspieszającą. Filtr powietrza został wyposażony w papierowy wkład typu panelowego oraz dwa przewody zasysające; jeden dla powietrza zimnego, drugi dla ciepłego (eksploatacja zimą). Bezrozdzielaczowy aparat zapłonowy otrzymał podciśnieniowy regulator kąta wyprzedzenia zapłonu. W układzie smarowania wprowadzono nową pompę oleju z kołami zębatymi o wewnętrznym uzębieniu. Silnik chłodzony był cieczą, a chłodnicę wraz z dwubiegowym elektrowentylatorem umieszczono przy lewej ścianie komory silnikowej. Pompa cieczy chłodzącej została zabudowana w misce olejowej, a napędzana była od wałka rozrządu przez wałek pośredni. Zastosowano alternator o zwiększonej mocy z elektronicznym regulatorem.

Silnik osiągał moc maksymalna 18,5 kW przy 4600 obr./min, a maksymalny moment obrotowy wynosił 47 Nm przy 2500 obr./min. Zmieniona tarcza sprzęgła miała w tej wersji silnika średnicę 160 mm oraz tłumik drgań skrętnych. Zmniejszono przełożenie przekładni głównej na 4,333 (39/9).

W zawieszeniu przednich i tylnych kół poprawiono charakterystykę elementów sprężystych i amortyzatorów. Samochód wyposażono w obręcze kół o średnicy 13-cali oraz opony bezdętkowe o wymiarach 135/70 SR 13. W miejsce stosowanej dotychczas ślimakowej przekładni kierowniczej wprowadzono przekładnię zębatkową z samoczynną regulacją luzu międzyzębnego. Modernizacja samochodu spowodowała wzrost jego masy do 645 kg, ale mimo to poprawiła się dynamika i zmniejszyło zużycie paliwa. Prędkość maksymalna 126 Bis wynosiła 110 km/h, a średnie zużycie paliwa (w teście ECE) 5,5 dm³/100 km, o ponad 1 litr mniej niż wersji podstawowej.

Samochód 126 Bis produkował zakład FSM w Tychach do 1991 r., do chwili uruchomienia produkcji Cinquecento. W podstawowym modelu 126 FL stosowano okresowo niektóre rozwiązania z modelu Bis, np. zębatkową przekładnię kierowniczą i większe koła.

[edytuj] Modele prototypowe

Do produkcji nie wszedł ani Bombel, ani kombi, ani tym bardziej "maluch" z przednim napędem. W 28-letniej historii Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Samochodów Małolitrażowych w Bielsku było wiele interesujących pomysłów, lecz w większości nie wyszły one poza fazę prototypu.

[edytuj] Fiat 126 BOMBEL

W 1974 roku w Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych opracowano nadwozie samochodu dostawczego. W tym modelu odcięto część dachu wraz z tylnymi słupkami, a w to miejsce wstawiono bąbelkowatą nadbudówkę. Bombel był samochodem dwuosobowym o ładowności 150 kg.

[edytuj] Fiat 126 LONG

W rok po Bomblu w Ośrodku Badawczo Rozwojowym wykonano "malucha" wydłużonego, czyli Long. Samochód miał o 10 cm większy rozstaw osi, a tym samym i więcej miejsca dla pasażerów na tylnej kanapie. Był nieco cięższy od zwykłego PF 126p, więc moc silnika podniesiono do 19 kW.

[edytuj] Fiat 126 KOMBI

W 1975 roku konstruktorzy z Bielska przystąpili do prac nad "maluchem" kombi. Powiększono rozstaw osi o 10 cm i zwis tylny o 7 cm. Aby uzyskać płaską podłogę z tyłu, przebudowie uległ cały przedział silnikowy. Jednostka napędowa o pojemności powiększonej do 652 cm³ została przystosowana do pracy w układzie poziomym, do czego potrzebna była dmuchawa. W efekcie bagażnik miał 1 m³ pojemności pod dach. Doszły też trzecie drzwi, a tylna kanapa była składana. W Polsce są jeszcze 3 pojazdy "na chodzie".

W roku 1975 włoscy konstruktorzy zaprojektowali model 126 w wersji combi, po dwóch latach produkcji modelu podstawowego zdecydowano o próbach wprowadzenia do produkcji dłuższej wersji zwanej Giardiniera. Miała to być kontynuacja zamysłu realizowanego przez Fiata w modelu 500 Giardiniera (kombi), zaprezentowanego pierwszy raz w roku 1968 sprzedawanego również pod marką Autobianchi. W przypadku modelu 126 Combi zdecydowano o zastosowaniu synchronizacji wszystkich biegów, choć przewidywano pozostawienie silnika o poj. 600 cm³ i mocy 23 KM. Do produkcji seryjnej nie doszło ze względu na wprowadzenie do oferty fiata modelu 128 Combi. Zdjęcia Fiata 126 Giardiniera można zobaczyć w czasopiśmie QUATTRORUOTE, tam jednak widoczny jest wczesny model, wyposażony w felgi i hamulce sterego typu. Fotografie zaprezentowane obok, zostały wykonane w roku 1980, a samochód na nich widoczny posiada już zmodernizowany układ hamulcowy.

[edytuj] Fiat 126 "RYJEK"

Najpoważniejsze zmiany zaproponowano w projekcie nazwanym, z powodu nieproporcjonalnie wydłużonej maski, "ryjkiem". Do prac przystąpiono w 1977 roku. Powodem było to, że silnik z tyłu utrudniał projektowanie nowych odmian. Maluch z przednim napędem został wydłużony łącznie o 19 cm. Silnik o pojemności 650 cm³ był umieszczony przed przednią osią i chłodzony powietrzem, tłoczonym przez osiową dmuchawę. W przednim zawieszeniu zastosowano kolumny McPherson i pojedyncze wahacze, hamulce były tarczowe. Zbudowano kilka prototypów z silnikiem z przodu. W ostatnim dostęp do bagażnika (ok. 200-litrowego) umożliwiały trzecie drzwi, a dach z tyłu został podniesiony.

[edytuj] Fiat 126 LPT

Skrót LPT oznaczał "Lekki Pojazd Terenowy". Ta odmiana Malucha powstała do zastosowań wojskowych, istniała też wersja na gąsienicach. Wyprodukowano zaledwie kilkadziesiąt sztuk^{[potrzebne źródło]}. Prototyp powstał w Koszalinie i został sprzedany w roku 1992 do Dretynka koło Miastka woj. pomorskie. Pojazd ten miał elektryczną blokadę na środkową i tylnią oś. Wersja Amfibia posiadała śrubę do pływania. Napęd na śrubę można było podłączyć tylko poprzez środkową oś. Nadwozie wykonane było z włókna szklanego. W oplandekowanym dachu znajdowały się szyby z pleksi. Miał trzy wycieraczki. Środkowa oś nie posiadała zawieszenia. Przez to pojazd ten mógł się zawieszać na środkowej osi. Za przeniesienie napędu na osie odpowiadał łańcuch. Pojazd ten posiadał dwie skrzynie biegów, pierwsza jak w oryginale. Druga zaś odwrócona, napędzała dwie osie i poprzez tę redukcję pojazd pokonywał strome wzniesienia. Hamulec ręczny hamował tylko środkową oś. Był siedmiomiejscowy - kierowca plus dwie poprzeczne ławki po trzy miejsca każda.

[edytuj] Fiat 126 DIESEL

Najbliższy realizacji był pomysł wstawienia do malucha silnika wysokoprężnego. W tym przypadku prowadzono już nawet analizy technologiczne. Idea zrodziła się w początku lat 80., w epoce kartek na benzynę. W grę wchodziły dwa przemysłowe silniki japońskiej firmy Kubota, chłodzone cieczą: trzy- i czterocylindrowy. Ostatecznie wybrano jednostkę większą. Z pojemności 800 cm³ osiągała ona moc 24 KM. Samochód z nią stał się nie tylko bardziej dynamiczny, ale i bardziej komfortowy ze względu na mniejsze drgania silnika. Mimo zaawansowania prac nie doszło do seryjnej produkcji, ponieważ japoński jen zaczął gwałtownie zwyżkować i całe przedsięwzięcie przestało mieć ekonomiczny sens.

[edytuj] Fiat 126 el CABRIO (BOSMAL el Cabrio)

Najmłodszym prototypem (który wkrótce po powstaniu przeszedł do historii i stał się muzealnym eksponatem) jest Fiat 126 el w wersji kabriolet. OBR już wcześniej wykonywał auta bez dachu (na bazie wersji FL, produkowany od 1991 do 1995 r., dopuszczony do ruchu, wyprodukowano 500 sztuk), więc gdy Fiat zaczął produkcję modelu el, przygotowano też nowy kabriolet. W Unii Europejskiej zaczęły jednak obowiązywać zaostrzone normy hałasu, których ten samochód nie mógł już spełnić.

[edytuj] Fiat 126p NP (Traction Avant)

W 1977 roku postanowiono opracować Fiata 126p z przednim napędem przy założeniu maksymalnego wykorzystania elementów dotychczas produkowanego modelu. Przeniesienie do przodu układu napędowego spowodowało konieczność wydłużenia przedniej części pojazdu. W grudniu 1978 roku ukończono budowę pierwszego egzemplarza samochodu PF 126p NP.

Silnik umieszczony został wzdłużnie przed osią kół przednich. Osiągał on moc 19,1 kW (25,5 KM) przy 4800 obr/min. Przednie koła pojazdu zawieszone były niezależnie na zwrotnicach kolumnowych typu MacPherson. W tylnym zawieszeniu zmieniono jedynie charakterystykę sprężyn i amortyzatorów teleskopowych. Zastosowano nową przekładnię kierowniczą oraz hamulce tarczowe przy kołach przednich. Pierwszy prototyp miał nadwozie dwudrzwiowe ze zmienioną częścią przednią. W tylnej części powstała przestrzeń bagażowa o objętości ok. 200 dm³. Wykonano też prototyp samochodu o nadwoziu trzydrzwiowym i składanej kanapie tylnej.

Wyprodukowano zaledwie kilka prototypów, z których każdy różnił się od poprzednika, nie było dwóch identycznych egzemplarzy. Jeden z nich, w idealnym stanie, znajduje się w białostockim Muzeum Motoryzacji i Techniki.

[edytuj] Charakterystyka ogólna samochodu

Dane charakterystyczne: Opis i wartości liczbowe

• Typ silnika: 126 A2
• Gaźnik: Weber 30DGF3/150 lub Jikov 30SPDR, jednogardzielowy, opadowy, dolnossący, z urządzeniem rozruchowym sterowanym ręcznie, sterowany siłownikiem podciśnieniowym, z pompką przyspieszającą
• Cykl pracy: czterosuwowy, z zapłonem iskrowym
• Liczba i układ cylindrów: 2, układ rzędowy, pionowy (Bis poziomy)
• Pojemność całkowita: 652 cm³(Fiat 126 Bis 703 cm³)
• Średnica cylindrów: 80 mm
• Skok tłoka: 70 mm
• Stopień sprężania: 8,6
• Moc maksymalna (DIN): 18,5 kW (24,2 KM)
• Moment maksymalny (DIN): 47 Nm (4,8 kGm)
• Prędkość obrotowa momentu maksymalnego: 3000 obr./min
• Pompa paliwa: przeponowa, wydatek 45 l/h
• Filtr powietrza: suchy z wkładem papierowym
• Smarowanie: z pompą o zazębieniu wewnętrznym, z filtrem odśrodkowym
• Rozrząd: górnozaworowy, z napędem łańcuchowym
• Chłodzenie: powietrzem, wymuszone przez napędzany mechanicznie wentylator, sterowane termostatem
• Sprzęgło: mechaniczne, jednotarczowe, suche, ze sprężyną talerzową, sterowane mechanicznie
• Skrzynia biegów: mechaniczna, 4-biegowa II, III i IV biegi synchronizowane
• Przekładnia główna: stożkowa o uzębieniu śrubowym, zblokowana ze skrzynką biegów, przełożenie przekładni głównej 9/39
• Hamulec roboczy: bębnowy, sterowany hydraulicznie, o niezależnych obwodach na koła przednie i tylne, działający na 4 koła, z samoczynną regulacją luzu między bębnem a szczęką
• Hamulec awaryjny (postojowy) działający na koła tylne, sterowany dźwignią ręczną
• Oznaczenie obręczy kół: 4,00B*12H lub 4,00B*12H2
• Oznaczenie i wymiar opon: 135/80-SR12
• Ciśnienie w ogumieniu: przód 0,14 MPa (1,4 bar), tył 0,20 MPa (2,0 bar)
• Przekładnia kierownicza: zębatkowa, z listwą zębatą i zębnikiem
• Przełożenie przekładni: 38 mm/obr.
• Minimalna średnica skrętu: 8,6 m
• Luz kątowy koła kierowniczego po ustawieniu kół do jazdy na wprost: 8°
• Zawieszenie:
  • przednie: niezależne z wahaczami poprzecznymi i resorem półeliptycznym mocowanym dwupunktowo, amortyzatory hydrauliczne
  • tylne: niezależne z wahaczami skośnymi, sprężynami śrubowymi i amortyzatorami hydraulicznymi
• Napięcie instalacji elektrycznej: 12V
• Pojemność akumulatora 36 Ah
• Alternator: typ A115-43 produkcji ZEM lub typ AA125R-14V-45A produkcji Magneti Marelli
• Rozrusznik: R76a-0,6/12
• Aparat zapłonowy: typ 3459 ZELMOT lub Magneti Marelli
• Świece zapłonowe: Iskra FE65PRS-Super, Magneti Marelli F7LCRChampion RN9YC, Bosch WR7DC
• Masa:
  • Własna(w stanie gotowym do drogi): 645 kg
  • Dopuszczalna masa całkowita: 990 kg
  • Dopuszczalne obciążenie użytkowe: 345 kg (4 osoby + 65 kg bagażu)
  • Dopuszczalne obciążenie bagażników:-- przedniego-- tylnego-- dodatkowo zamocowanego na dachu samochodu 25 kg; 40 kg; 30 kg
• Dopuszczalne naciski:-- na oś przednią-- na oś tylną 4,0 kN6,30 kN
• Prędkości maksymalne przy pełnym obciążeniu na biegu (model 600/Bis):
  • I- 30 / 34 km/h
  • II- 50 / 53 km/h
  • III- 80 / 85 km/h
  • IV- 108,4 / 116 km/h
  • R- 25 / 27 km/h
• Zdolność pokonywania wzniesienia na biegu:
  • I- 24%
  • II- 14%
  • III- 8%
  • IV- 4,6%
  • R- 26,3%
• Przyspieszenie przy pełnym obciążeniu w [s] (modele: 600/650/Bis):
  • 0 – 40 km/h – 5,4 / – / –
  • 0 – 60 km/h – 11,3 / – / –
  • 0 – 80 km/h – 21,6 / 20,1 / –
  • 0 – 100 km/h – 54,4 / 46,6 / 35,0
• Długość samochodu w zależności od zastosowanych zderzaków: 3054 do 3129 mm.
• Elastyczność na 4 biegu w [s] (model 600):
  • 40 – 60 km/h – 13,5
  • 40 – 80 km/h – 28,9
  • 40 – 100 km/h – 66,3
• Pokonywanie 1 km w [s] (model 600):
  • Z prędkości 0 km/h – 48,3
  • Z prędkości 40 km/h na 4 biegu – 49,9

[edytuj] Materiały eksploatacyjne

Miejsce przeznaczenia	Materiał eksploatacyjny	Pojemność
Zbiornik paliwa	Etylina 95	22,1 dm³
Miska olejowa silnika z filtrem	Oleje silnikowe typu SE lub SD, klasy wg SAE zgodnie z zaleceniami podanymi w instrukcji obsługi	2,35dm³
Obudowa bloku napędowego	Olej przekładniowy Hipol MF 80W/90	1,1 dm³
Obudowa przekładni kierowniczej	Olej Hipol 15F wg SAE 90 EP lub smar K 854	0,12 dm³
Układ hydrauliczny hamulców	Płyn hamulcowy R3	0,35 dm³
Amortyzator przedni	Olej do amortyzatorów hydraulicznych	0,13 dm³
Amortyzator tylny	Olej do amortyzatorów hydraulicznych	0,11 dm³
Zbiornik spryskiwaczy szyb	Lazuron, Autowidol 4,0 Można stosować inne płyny dopuszczone przez producenta	2,0 dm³
Zbiornik i układ chłodzenia	Borygo, Paraflu (tylko wersja Fiat 126p Bis)	4,5 dm³

[edytuj] Modyfikacje i przebudowy

• Turbinka Kowalskiego
• Colo

[edytuj] Bibliografia

• A. Sowa, "Fiat 126p – Mały Wielki Samochód"
• Z. Klimecki, J.Zembowicz, "Naprawa samochodów – Polski Fiat 126P"
• Z. Klimecki, R. Podolak, "Jeżdżę samochodem Polski Fiat 126 p"
• B. Jakubowski, T. Tomiczek, "Polski Fiat 126p – budowa, eksploatacja, naprawa"
• A. Dzierżanowski, "Fiat 126P na co dzień"
• St. Szczeciński, "Polski Fiat 126P – modyfikacje i usprawnienia"

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona opisująca Fiata 126p. – AleFiat
• Fiat 126p- forum