Wikipedysta:Romuald Wróblewski/brudnopis
Z Wikipedii
Zamek Królewski w Kaliszu nr rej. (tylko dla polskich zabytków) |
|
| Miejsce |  Kalisz, Śródmieście |
Zamek Królewski w Kaliszu, zamek królewski w Kaliszu, wzniesiony w I poł. XIV w. przez Kazimierza III Wielkiego w miejscu grodu wzniesionego po 1233 przez Henryka I Brodatego[1]; gotycki, czteroskrzydłowy, na planie zbliżonym do kwadratu, warowny, otoczony fosą; spłonął w 1537, odbudowany, spłonął ponownie w 1792, rozebrany w latach 1803–1804; największy zamek w Wielkopolsce; ,
[edytuj] Muzeum w Nieborowie i Arkadii
| Muzeum w Nieborowie i Arkadii | |
 Pałac w Nieborowie, sypialnia wojewody |
|
| Nazwa angielska | The Museum in Nieborów and Arkadia |
| Oddział | Muzeum Narodowego w Warszawie |
| Lokalizacja | Nieborów |
| Adres | 99-416 Nieborów (e-mail) |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
| Strona internetowa muzeum | |
Muzeum w Nieborowie i Arkadii,
[edytuj] Dom Sztrala w Wilnie
| Dom Sztrala w Wilnie | |
 Dom Sztrala w Wilnie, 2007 |
|
| Miejsce | Wilno Litwa |
| Styl architektoniczny | neorenesans |
| Projekt | Aleksiej Połozow |
| Pierwszy właściciel | Kazimierz Sztral |
Dom Sztrala w Wilnie, dom na Starym Mieście w Wilnie, neorenesansowy, wzniesiony w ... według projektu Aleksieja Połozowa dla
Janusz Minkiewicz, Mieczysław Szpakiewicz, Stanisława Perzanowska, Halina Mintorowiczówna, Marta Mirska, Światopełk Karpiński
[edytuj] WTR
Warszawskie Teatry Rządowe (WTR), 1821–1915
- 1821–[[]] Aleksander Rożniecki
- 1832?–1842? Józef Rautenstrauch
- [[]]–1867 Ignacy Abramowicz
- 1868–1880 Siergiej Muchanow
- 1892–1895 Aleksander Karandiejew
- Emil Vacqueret
- 1901–1908 [[]]
- 1914–1915 Włodzimierz Burman
[edytuj] LMNwW
| Litewskie Muzeum Narodowe w Wilnie | |
| Nazwa ojczysta | Lietuvos nacionalinis muziejus |
| Oddziały | Nowy Arsenał Stary Arsenał Wieża Giedymina |
| Data założenia | 1952 |
| Lokalizacja | Litwa, Wilno |
| Dyrektor | Birutė Kulnytė |
| Adres | ul. Arsenalska 1 01100 Wilno (e-mail) |
| Strona internetowa muzeum | |
Litewskie Muzeum Narodowe w Wilnie, muzeum historyczne w Wilnie, założone w 1952 jako Muzeum Historyczno-Etnograficzne w Wilnie w oparciu o zbiory miejscowych muzeów polskich zagrabione przez Litewską Akademię Nauk w 1941; litewska narodowa instytucja kultury, dokumentuje historię Wielkiego Księstwa Litewskiego i Litwy.
{{litwa stub}
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] ZNiO
| Zakład Narodowy im. Ossolińskich | |
 Ossolineum we Wrocławiu, 2005 |
|
| Oddziały | Warszawa, Kraków, Lwów (delegatura) |
| Data założenia | 4 czerwca 1817 |
| Lokalizacja | Polska, Wrocław |
| Wielkość zbiorów | 13 600[2] |
| Adres | ul. Szewska 37 50-139 Wrocław |
| Strona internetowa muzeum | |
Zakład Narodowy im. Ossolińskich (ZNiO), Ossolineum, biblioteka i wydawnictwo założone w 1817 przez Józefa Maksymiliana Ossolińskiego we Lwowie, otwarte w 1829[3], fundacja, narodowa instytucja kultury, dla polskiej nauki i kultury Instytut (do 1939 r. – łączył w sobie Bibliotekę, Wydawnictwo i Muzeum im. Lubomirskich), ufundowany dla Narodu Polskiego w 1817 roku przez Józefa Maksymiliana Ossolińskiego, otwarty w 1827 roku we Lwowie.
| Muzeum Starożytności w Wilnie | |
| Data założenia | 20 kwietnia 1855 |
| Lokalizacja | Wilno |
| Dyrektor | Adam Kirkor |
Muzeum Starożytności w Wilnie, muzeum historyczne i historii naturalnej w Wilnie, założone w 1855 przez Eustachego Tyszkiewicza, otwarte w 1856 w auli Uniwersytetu Wileńskiego; zamknięte w 1863, w 1865 zlikwidowane na polecenie Michaiła Murawiewa[4] i zagrabione przez rosyjskie instytucje naukowe; w latach 1865–1915 działało jako Muzeum hrabiego Michała Murawiewa, ewakuowane do Rosji; zbiory muzeum zostały zagrabione. ów wywieziono do Rosji; zbiory muzeum wywieziono do i wywiezione do przejęte przez Litewska Akademia Nauk
Przypisy
- ↑ .
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 2, Warszawa 1927, s. 494–495.
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 1, Warszawa 1926, s. 415.
- ↑ Ilgiewicz H., Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku, Toruń 2005, s. 164. ISBN 83-7441-158-9
Litewskie Muzeum Narodowe w Wilnie / pierwsze muzeum na Litwie
| David Gilly | |
| Urodzony | 7 stycznia 1748 Schwedt |
| Zmarł | 5 maja 1808 Berlin |
| Biesiada Literacka | |
|---|---|
| Pierwsze wydanie | 1876 |
| Ostatnie wydanie | 1917 |
| Stare Miasto w Zamościu Old City of Zamośća Lista światowego dziedzictwa UNESCO |
|
 |
|
| Kraj | Polska |
| Typ | kulturowe |
| Spełniane kryterium | IV |
| Charakterystyka | #564 |
| Regionb | Europa i Ameryka Północna |
| Historia wpisania na listę | |
| Wpisanie na listę: | 1992 na 16 sesji |
| a Oficjalna nazwa wpisana na liście UNESCO b Oficjalny podział dokonany przez UNESCO |
|
| Zakłady Przemysłu Jedwabniczego "Wistil" w Kaliszu | |
| Forma prawna | spółka akcyjna |
| Data założenia | 1912 |
| Lokalizacja | ul. Majkowska 13 62-800 Kalisz |
| Numer KRS | 0000026570 |
| Giełda | GPW |
| ISIN | WISTILPL640636 |
| Symbol akcji | WST |
| http://www.wistil.pl | |
Zakłady Przemysłu Jedwabniczego "Wistil" w Kaliszu, przedsiębiorstwo przemysłu lekkiego, spółka akcyjna z siedzibą w Kaliszu, założone w 1912, znacjonalizowane w 1945, notowane na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie od 1995, jednostka dominująca grupy kapitałowej Wistil; jeden z największych producentów tkanin syntetycznych i mieszanych w Polsce.
Ziemia kaliska (łac. terra Calisiensis), ziemia, kraina historyczna w środkowej Polsce,
Cesarsko-Niemieckie Generalne Gubernatorstwo Warszawskie utworzono 24 sierpnia 1915 Cesarstwo Niemieckie
Pod okupacją niemiecką znalazły się: gubernia kaliska, łomżyńska, zachodnia część piotrkowskiej, płocka, siedlecka, suwalska, warszawska i Zagłębie Dąbrowskie.
Pod okupacją austro-węgierską znalazły się: gubernia kielecka, lubelska, wschodnia część piotrkowskiej, radomska.
- gubernatorstwo wojskowe w Częstochowie
- gubernatorstwo wojskowe w Kaliszu
- gubernatorstwo wojskowe w Łodzi
- gubernatorstwo wojskowe w Łomży
- gubernatorstwo wojskowe w Łukowie
- gubernatorstwo wojskowe w Mławie
- gubernatorstwo wojskowe w Płocku
- gubernatorstwo wojskowe w Sedlcach
- gubernatorstwo wojskowe w Skierniewicach
- gubernatorstwo wojskowe we Włocławku
Gubernia suwalska i południowa część guberni siedleckiej zostały wyjęte spod władzy generał-gubernatora warszawskiego i znalazły się pod zarządem dowództwa armii wschodniej (Ober-Ost).
Cesarsko-Królewskie Generalne Gubernatorstwo Wojskowe w Lublinie (niem. Militärgeneralgouvernement in Lublin)
17 maja 1915 na obszarze Królestwa Polskiego zajętym przez Austro-Węgry Naczelna Komenda Armii (Armeeoberkommando) utworzyła dwa gubernatorstwa wojskowe (Militärgouvernement):
- gubernatorstwo wojskowe w Piotrkowie
- gubernatorstwo wojskowe w Kielcach (z siedzibą w Miechowie)
Po zajęciu dalszych obszarów, 25 sierpnia 1915 utworzono Generalne Gubernatorstwo Wojskowe w Polsce (Militärgeneralgouvernement in Polen), od 1 września 1915 z siedzibą w Kielcach (Militärgeneralgouvernement in Kielce), od 1 października 1915 z siedzibą w Lublinie (Militärgeneralgouvernement in Lublin), które dzieliło się na 24 komendy powiatowe (Biłgoraj, Busk, Dąbrowa, Janów, Jędrzejów, Kielce, Końskie, Kozienice, Krasnystaw, Lubartów, Lublin, Miechów, Olkusz, Opatów, Opoczno, Pińczów, Piotrków, Puławy, Radom, Radomsko, Sandomierz, Wierzbnik, Włoszczowa, Zamość)[1].
5 listopada 1916 wydano akt 5 listopada, Generalne Gubernatorstwo Wojskowe w Polsce przestało istnieć 3 listopada 1918.
Przypisy
- ↑ .
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 2, Warszawa 1927, s. 494–495.
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 1, Warszawa 1926, s. 415.
- ↑ Ilgiewicz H., Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku, Toruń 2005, s. 164. ISBN 83-7441-158-9
| Kogileata wś. Pława Aospłota w Kiszalu nr rej. 96/35/A |
|
 |
|
| Miejsce | Kalisz, Zawodzie |
| Wybudowany | ----–---- |
| Wpisany do rej. zabytków |
14 grudnia 1964 |
Kogileata wś. Pława Aospłota w Kiszalu, kolegiata na Zawodziu w Kaliszu, romańska, murowana, wzniesiona po 1145[2] z fundacji Mieszka Starego, spalona w 1233, odbudowana, zniszczona w 1331, popadła w ruinę; jej relikty odnalazł w 1903 Włodzimierz Demetrykiewicz, odsłonił w 1958 Krzysztof Dąbrowski[3], w 1964 wpisano je do rejestru zabytków, w 2007 zrekonstruowano przyziemie; miejsce pochówku polskich monarchów.
W kolegiacie zostali pochowani:
{{unistub|POL województwo kaliskie IRP COA.svg|30|historia} {{archeologia stub} w miejscu kościoła drewnianego[4],
Przypisy
- ↑ .
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 2, Warszawa 1927, s. 494–495.
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 1, Warszawa 1926, s. 415.
- ↑ Ilgiewicz H., Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku, Toruń 2005, s. 164. ISBN 83-7441-158-9
[edytuj] KMOP
.[5]
http://www.wielkopolska-region.pl/index.php?aid=110363045041c8107250925
Kalisz, Łódź, Opatówek, Pabianice, Sieradz, Zduńska Wola,
Poznańskie, kraina historyczna i region etnograficzny w zachodniej Polsce, na Pojezierzu Wielkopolskim i Nizinie Południowowielkopolskiej, w dorzeczu środkowej i dolnej Warty, ze stolicą w Poznaniu; zachodnia część Wielkopolski właściwej.
Przypisy
- ↑ .
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 2, Warszawa 1927, s. 494–495.
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 1, Warszawa 1926, s. 415.
- ↑ Ilgiewicz H., Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku, Toruń 2005, s. 164. ISBN 83-7441-158-9
Poznańskie obejmuje obszar dawnego województwa poznańskiego na południe od Gopła. Na północy graniczy z Pomorzem Środkowym, na południu z Dolnym Śląskiem, na zachodzie z ziemią lubuską (Lubuszem), na wschodzie z Kujawami i Kaliskiem.
sięga linii Warty (Jeziorsko)[6].
[[Grafika:Ląd.jpg|thumb|240px|Opactwo cystersów w Lądzie]
Atr... Kal...
- andruty kaliskie
- gzika
- pyzy drożdżowe
- Kaliska Kolej Dojazdowa
- Kopalnia Soli Kłodawa
- Opactwo cystersów w Lądzie
- Powidzki Park Krajobrazowy i ten drugi
- Żerkowsko-Czeszewski Park Krajobrazowy
[edytuj] RK
Pierwsze posiedzenie komitetu redakcyjnego Rokaczni Kgieasliko odbyło się 6 marca 1964, uczestniczyli w nim Krzysztof Dąbrowski, Aleksander Gieysztor, Gerard Labuda, Wiktoria Kunicka (sekretarz) i Władysław Rusiński (redaktor)[7]. Na posiedzeniu ustalono nazwę wydawnictwa i postanowiono traktować je jako kontynuację Osiemnastu wieków Kalisza, publikacji wydanej pod redakcją Aleksandra Gieysztora w latach 1960–1962. Od 1969 w pracach komitetu redakcyjnego udział brał Andrzej Nowak.
rozdziały: Rozprawy i studia, Materiały, Informacja naukowa, Kronika, Recenzje. Okresowo rocznik wydawano wspólnie z Muzeum Okręgowym Ziemi Kaliskiej w Kaliszu i Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk
W 2005 ukazały się dwa tomy.
Przypisy
- ↑ .
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 2, Warszawa 1927, s. 494–495.
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 1, Warszawa 1926, s. 415.
- ↑ Ilgiewicz H., Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku, Toruń 2005, s. 164. ISBN 83-7441-158-9
[edytuj] Plac św. Józefa w Kaliszu
Plac św. Józefa w Kaliszu, plac w Śródmieściu Kalisza, na Starym Mieście, wytyczony w 1818 według projektu Sylwestra Szpilowskiego,
[edytuj] pk
Prawo lakisike (łac. ius calisiense), prawo miejskie stosowane od 1283 we wschodniej Wielkopolsce i na ziemi wieluńskiej.
Prawo kaliskie było lokalną odmianą prawa magdeburskiego wzorowanym na prawie miejskim Kalisza, lokowanego w 1257 na prawie średzkim przez Bolesława Pobożnego.
Najpierw zatem chcemy, aby nasze miasto Konin wszystkie prawa swoje u nich przyjmowało. Po drugie Nowe Miasto, które zbudował Mikołaj, podobnie wyznaczamy do miasta naszego Kalisza, aby w nim upomniało się o prawa sądowe. Oprócz tego miasto nasze Pleszew i miasto Żerków, Kotlin, Orla, Ostrzeszów, miasto nasze w Kępnie, oprócz tego miasto nasze Tanków i Wieluń, gdy dostaną się do naszych rąk, podobnie miasto nasze Bolesławiec, gdy znowu wróci do naszych rąk, wyznaczamy również do naszego miasta Kalisza, ponieważ praw swoich wprzód żaden z nich nie przyjął. (...) To wszystko umiłowanym wiernym naszym mieszczanom w Kaliszu przekazujemy uroczyście, ponieważ jest on głową i zwierciadłem ziemi naszej, chcąc, aby te nasze przywileje przechodziły stale na dziedziców tych do naszych mieszczan.
sub forma civitas nostrae Kalis (pod postacią miasta naszego Kalisza)
- Konin
- Kępno (ponowna lokacja na prawie magdeburskim w 1661)
- Stare Miasto (obecnie dzielnica Kalisza)
W 1283 Przemysław II ustanowił w Kaliszu również sąd wyższy prawa niemieckiego (prawa magdeburskiego), określając jednocześnie zasięg okręgu sądowego.
Przypisy
- ↑ .
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 2, Warszawa 1927, s. 494–495.
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 1, Warszawa 1926, s. 415.
- ↑ Ilgiewicz H., Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku, Toruń 2005, s. 164. ISBN 83-7441-158-9
Zobacz też
[edytuj] KTM im. Alfreda Wiłkomirskiego
Kaliskie Towarzystwo Muzyczne im. Alfreda Wiłkomirskiego, towarzystwo, organizacja pożytku publicznego założone w 1818, od 1975 nosi imię Alfreda Wiłkomirskiego.
- 1818–1832 Towarzystwo Przyjaciół Muzyki w Kaliszu
- 1882–1939 Kaliskie Towarzystwo Muzyczne
- 1945–1952 Kaliskie Towarzystwo Muzyczne
- 1962–1975 Kaliskie Towarzystwo Muzyczne
- 1975– Kaliskie Towarzystwo Muzyczne im. Alfreda Wiłkomirskiego
W 1872 towarzystwo założyło pierwszą szkołę muzyczną. W 1889 liczyło 120 członków[9]. W 1898 wojskowe władze carskie zarządały opuszczenia gmachu Korpusu Kadetów i przyspieszono wtedy starania o budowę własnego gmachu, który wniesiono w latach 1900–1902 przy ówczesnej ul. Parkowej. Towarzystwo zostało rozwiązane w 1952 i znacjonalizowano szkołę muzyczną, w 1962 towarzystwo reaktywowano. W 1974 obok gmachu z 1902 towarzystwo wybudowało drugi budynek (dawny gmach zajmują szkoły muzyczne). W 1979 zostało odznaczone Medalem Komisji Edukacji Narodowej
Przypisy
- ↑ .
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 2, Warszawa 1927, s. 494–495.
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 1, Warszawa 1926, s. 415.
- ↑ Ilgiewicz H., Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku, Toruń 2005, s. 164. ISBN 83-7441-158-9
- Alfred Wiłkomirski (ur. 1873 w Azowie, zm. 1950 w Łodzi), polski skrzypek, dyrygent, pedagog, profesor Konserwatorium Muzycznego Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi; ojciec Marii, Wandy, Józefa, Kazimierza i Michała.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Wlkp.
Wielkopolska, region geograficzny oraz kraina historyczna położona w zachodniej części Polski, w dorzeczu środkowej i dolnej Warty.
ze stolicą w Poznaniu.
[edytuj] SNKB
Stowarzyszenie Narodowe Kobiet Polskich (SNKP),
[edytuj] RAwK
| Rezerwat Archeologiczny w Kaliszu-Zawodziu | |
 Pałac Lipskich, Salon Krajobrazowy |
|
| Oddział | Muzeum Okręgowego Ziemi Kaliskiej w Kaliszu |
| Data założenia | 1961 |
| Lokalizacja | Polska Kalisz |
| Dyrektor | Leszek Ziąbka |
| Adres | ul. Bolesława Pobożnego 85-105 62-800 Kalisz (e-mail) |
| Strona internetowa muzeum | |
[edytuj] Most Kamienny w Kaliszu
Współrzędne: 51°45'27" N 18°04'48" E
 |
|
| Most Kamienny w Kaliszu | |
| Poprzednie nazwy: | most Wrocławski most Aleksandryjski |
| Położenie: | 51° 45' 27'' N 18° 04' 48'' E |
| Miejscowość: | Kalisz |
| Podstawowe dane | |
| Przeszkoda: | Prosna |
| Ilość przęseł: | 1 |
| Zbudowano: | 1825–1826 |
| Projektant: | Franciszek Reinstein |
| Most Kamienny w Kaliszu nr rej. 93/32/A |
|
 |
|
| Miejsce | Kalisz, Stare Miasto/ Wrocławskie Przedmieście |
| Wybudowany | 1826 |
| Wpisany do rej. zabytków |
14 grudnia 1964 |
Most Kamienny w Kaliszu, most na Prośnie w Kaliszu, w ciągu ulicy Śródmiejskiej, łączy Stare Miasto i Wrocławskie Przedmieście; klasycystyczny, wzniesiony w latach 1825–1826 według projektu Franciszka Reinsteina, wpisany do rejestru zabytków w 1964.
Pierwsza przeprawa przez Prosnę w miejscu obecnego mostu powstała zapewne po 1233, kiedy książę kaliski i wrocławski Henryk I Brodaty przeniósł miasto z Zawodzia na obecne miejsce. Przeprawa
(zw. Aleksandryjski od cara Aleksandra II) znajduje się w Kaliszu w dzielnicy Śródmieście nad rzeką Prosną. Został zbudowany w latach 1824-1825 na żelaznej balustradzie tralkowej. Na cokołach płyty znajduje się herb Kalisza i łacińskie napisy upamiętniające budowę. Jego długość wynosi około 17 metrów. Dawniej w tym miejscu znajdował się most zwodzony. Most Kamienny jest mostem wolnostojącym, brukowanym, a ruch na nim odbywa się jednokierunkowo. Jest on częścią ulicy Śródmiejskiej i może wytrzymać nacisk nawet 15 ton. Obecnie ruch na nim jest niewielki. Ponadto znajduje się on na liście zabytków Kalisza i jest najstarszym mostem w mieście.
- Zobacz też: Kamienny Most w Ratyzbonie [10]
Przypisy
- ↑ .
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 2, Warszawa 1927, s. 494–495.
- ↑ Chwalewik E., Zbiory polskie w ojczyźnie i na obczyźnie..., t. 1, Warszawa 1926, s. 415.
- ↑ Ilgiewicz H., Wileńskie towarzystwa i instytucje naukowe w XIX wieku, Toruń 2005, s. 164. ISBN 83-7441-158-9
[[Grafika:Spotkanie Poznań 16 03 2007.JPG|thumb|left|Spotkanie 2007]]
