7 Pułk Artylerii Lekkiej (II RP)

Z Wikipedii

7 Pułk Artylerii Lekkiej^[1] - polska jednostka wojskowa okresu międzywojennego.

Pułk stacjonował w Częstochowie. Jego koszary znajdowały się na Zaciszu (obecnie część dzielnicy Stradom).
Święto pułkowe obchodzono 12 września.

Spis treści 1 Historia 2 Udział w działaniach bojowych 2.1 Walki w latach 1919–1920 2.2 Walki w kampanii wrześniowej 3 Obsada personalna w 1939 4 Sztandar 5 Przypisy 6 Zobacz też

[edytuj] Historia

Baterie, które później weszły w skład 7 Pułku Artylerii Lekkiej, zaczęto najpierw organizować w listopadzie 1918 w Warszawie, a od maja 1919 kolejne baterie zorganizowano w Częstochowie i Radomiu.

Po zakończeniu działań bojowych w 1921 pułk przemieszczono do Częstochowy, która stała się garnizonem pułku. Pułk wchodzi wtedy w skład 7 Dywizji Piechoty.

[edytuj] Udział w działaniach bojowych

[edytuj] Walki w latach 1919–1920

Pułk brał udział w walkach 1919, początkowo poszczególnymi bateriami. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej już jako pułk.

[edytuj] Walki w kampanii wrześniowej

W kampanii wrześniowej pułk wziął udział w ramach 7. Dywizji Piechoty, która wchodziła w skład Armii „Kraków”.

24 sierpnia 1939 zmobilizowano pułk w składzie dwóch dywizjonów: dywizjon haubic 100 mm i dywizjon armat 75 mm. Poszczególne dywizjony zostały przydzielone do pułków 7 Dywizji Piechoty: I – 27 Pułku Piechoty, II – 25 Pułku Piechoty, III – 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty.

Po wymarszu z Częstochowy poszczególne dywizjony pułku zajęły stanowiska ogniowe za pozycjami piechoty na odcinku pomiędzy Krzepicami a Lublińcem na północnym skrzydle Armii „Kraków”.

1 września poszczególne dywizjony brały udział w bitwie granicznej, a następnie zaczęły wycofywać się w kierunku Częstochowy. W czasie odwrotu największe straty poniósł 3 dywizjon pułku, który wspólnie z 75 pułkiem piechoty musiał przebijać się z rejonu Kochanowic do Częstochowy.

2 września oddziały niemieckie zaczęły okrążać 7 Dywizję Piechoty i ta musiała rozpocząć odwrót na wschód w kierunku Janowa. Odwrót ten był utrudniony z uwagi na zatłoczenie dróg. 3 września oddziały dywizji zaczęły zbierać się w rejonie Złotego Potoku, lecz oddziały niemieckiej 2 Dywizji Lekkiej wyszły na tyły oddziałów polskich i zaatakowały je z rejonu Lelowa. W toku tych walk dywizjony 7 Pułku Artylerii Lekkiej stoczyły szereg walk z czołgami nieprzyjaciela. Dywizja uległa jednak rozbiciu na kilka grup, które już samodzielnie usiłowały się przebić sobie drogę w kierunku Szczekocin nad Pilicą.

4 września 1939, wobec braku możliwości dalszej walki, poszczególne grupy z 7 Dywizji Piechoty zaczęły poddawać się do niewoli. Poddała się większość oddziałów 7 Pułku Artylerii Lekkiej . Tylko jednej, 1. baterii haubic, która dołączyła do zaimprowizowanego batalionu, udało się wyjść z okrążenia i dotarła ona w komplecie w rejon lasu "Niebo", gdzie znajdowały się stanowiska 36 Dywizji Piechoty, szykujące się do walki na przedpolach Końskich. Bateria ta następnie walczyła w składzie tej dywizji.

[edytuj] Obsada personalna w 1939

• ppłk Mieczysław Hubert – dowódca pułku
• mjr Stanisław Ihnatowicz – dowódca I dywizjonu
• kpt. Ludomir Łuczkowski – dowódca II dywizjonu
• mjr Juliusz Możdżeń – dowódca III dywizjonu

[edytuj] Sztandar

Nadanie sztandaru i zatwierdzenie jego wzoru ujęte zostało w Dzienniku Rozkazów MSWojsk. z 1937, nr 18, poz. 242. Wręczył go minister spraw wojskowych gen. dyw. Tadeusz Kasprzycki na Polu Mokotowskim w Warszawie 26 maja 1938, podczas uroczystości wręczenia sztandarów oddziałom artylerii OK Warszawa i Łódź oraz oddziałom pancernym z całej Polski.

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

Armia Kraków