Bronisław Komorowski (polityk)

Z Wikipedii

Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Bronisław Komorowski
ur. 4 czerwca 1952 w Obornikach Śląskich
Partia polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Ludwik Dorn
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007
Wicemarszałkowie	Stefan Niesiołowski, Krzysztof Putra, Jarosław Kalinowski, Jerzy Szmajdziński

***
Minister Obrony Narodowej
Okres urzędowania	od 16 czerwca 2000 do 19 października 2001
Przynależność polityczna	Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe
Poprzednik	Janusz Onyszkiewicz
Następca	Jerzy Szmajdziński
poseł VI kadencji Sejmu
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007

Bronisław Maria Karol Komorowski (ur. 4 czerwca 1952 w Obornikach Śląskich k. Wrocławia) – polski polityk, poseł na Sejm RP I, II, III, IV, V i VI kadencji, minister obrony narodowej w latach 2000-2001, wicemarszałek Sejmu V kadencji w latach 2005-2007. Od 5 listopada 2007 Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VI kadencji.

Spis treści 1 Młodość 2 Działalność opozycyjna 3 III RP 4 Marszałek Sejmu 5 Działalność na stanowisko marszałka Sejmu 5.1 Złożone wizyty zagraniczne 5.2 Goście zagraniczni 5.3 Udział w wydarzeniach krajowych 6 Poglądy 7 Prywatnie 8 Przypisy 9 Linki zewnętrzne

[edytuj] Młodość

Urodził się w Obornikach Śląskich w rodzinie hrabiów Komorowskich herbu Korczak o silnych tradycjach niepodległościowych i ziemiańskich. Jest synem Zygmunta Leona hrabiego Komorowskiego (1924-1993) i Jadwigi z Szalkowskich (ur. 1921). Jego rodzina pochodzi z terenów obecnej Litwy, a ród Komorowskich przez 200 lat władał Żywiecczyzną. W latach 1957-1959 mieszkał w Józefowie k. Otwocka. Od 1959 do 1966 w Pruszkowie, tam też uczęszczał do szkoły podstawowej. W 1966 przeniósł się do Warszawy. Jest absolwentem XXIV LO im. Cypriana Kamila Norwida.

Przez wiele lat związany z ruchem harcerskim. Należał do 75 Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej w Pruszkowie. Podczas studiów był instruktorem harcerskim w 208 WDHiZ im. Batalionu "Parasol" w hufcu Mokotów. W harcerstwie poznał przyszłą żonę.

W 1977 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1977-1980 był stażystą w redakcji "Słowa Powszechnego".

[edytuj] Działalność opozycyjna

W PRL działał w opozycji demokratycznej jako podziemny wydawca, współpracował między innymi z Antonim Macierewiczem przy wydawaniu miesięcznika Głos. W 1980 skazany razem z działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela na 1 miesiąc więzienia za zorganizowanie manifestacji w dniu 11 listopada 1979 (rozprawie przewodniczył sędzia Andrzej Kryże). 1980-1981 pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ "Solidarność". 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. Internowany w czasie stanu wojennego. 1981-1989 nauczał w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie.

[edytuj] III RP

W latach 1989-1990 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra Aleksandra Halla w Urzędzie Rady Ministrów, a w latach 1990-1993 – cywilnego wiceministra obrony narodowej ds. wychowawczo-społecznych w rządach: Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego i Hanny Suchockiej.

W pierwszej połowie lat 90. związany był z Unią Demokratyczną i Unią Wolności. W latach 1993-1995 pełnił w tych ugrupowaniach funkcję sekretarza generalnego. Jako kandydat Unii Demokratycznej uzyskał mandat poselski w wyborach w 1991 i 1993. W 1997, pod koniec trwania II kadencji Sejmu, wraz z grupą działaczy UW pod kierownictwem Jana Rokity utworzył Koło Konserwatywno-Ludowe. W tym samym roku Koło Konserwatywno-Ludowe przyłączyło się do nowo utworzonego Stronnictwa Konserwatywno-Ludowe, które jednocześnie przystąpiło do Akcji Wyborczej Solidarność. W SKL pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprezesa.

W wyborach w 1997 Komorowski zdobył mandat poselski jako kandydat AWS. W latach 1997-2000 przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej, a w latach 2000-2001 był ministrem obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka. W 2001, jeszcze jako minister w mniejszościowym rządzie AWS, Komorowski wraz z częścią działaczy SKL związał się z Platformą Obywatelską. Z listy tego ugrupowania kandydował w wyborach do Sejmu IV kadencji. Uzyskał mandat poselski w okręgu warszawskim. Wkrótce po inauguracji nowego parlamentu wystąpił z SKL i zaangażował się w działalność Platformy Obywatelskiej. Od 2001 jest członkiem Zarządu Krajowego PO. W Sejmie IV kadencji był zastępcą przewodniczącego sejmowej Komisji Obrony Narodowej i członkiem sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych. W wyborach do Sejmu V kadencji ponownie uzyskał mandat, tym razem w okręgu okołowarszawskim. 26 października 2005 został wybrany wicemarszałkiem Sejmu. Za kandydaturą Komorowskiego głosowało 398 posłów. Wcześniej został rekomendowany przez kierownictwo swojej partii na kandydata na marszałka. Jego kandydatura, wbrew wcześniejszym ustaleniom, została odrzucona przez Prawo i Sprawiedliwość, które wybrało Marka Jurka. Stworzyło to niekorzystny klimat dla dalszych rozmów koalicyjnych tzw. POPiS-u.

Po rezygnacji Marka Jurka z funkcji marszałka Sejmu 25 kwietnia 2007 Platforma Obywatelska zgłosiła kandydaturę Komorowskiego na marszałka Sejmu. 27 kwietnia 2007 Sejm odrzucił jego kandydaturę, a nowym marszałkiem został kandydat PiS Ludwik Dorn. Za kandydaturą Komorowskiego głosowało 189 posłów.

W wyborach do Sejmu 21 października 2007 startował z pierwszego miejsca na liście PO w okręgu podwarszawskim i uzyskał 139 320 głosów.

[edytuj] Marszałek Sejmu

5 listopada 2007 na pierwszym posiedzeniu Sejmu RP VI kadencji Bronisław Komorowski został wybrany większością bezwzględną 292 głosów na Marszałka Sejmu. Jego konkurentem był Krzysztof Putra, który osiągnął wynik 160 głosów^[1].

[edytuj] Działalność na stanowisko marszałka Sejmu

[edytuj] Złożone wizyty zagraniczne

Lp.	Data wizyty	Państwo	Program/Tematy rozmów
1	13 – 14 stycznia 2008	Litwa	Udział w obchodach Dnia Obrońców Wolności". Spotkanie z marszałkiem Sejmasu litewskiego Arturasem Muntianasem i innymi litewskimi politykami
2	5 – 7 marca 2008	Ukraina	Spotkanie z marszałkiem Rady Najwyższej Arsenijem Jaceniukiem, premier Julią Tymoszenko i innymi politykami.
3	21 kwietnia 2008	Niemcy	Spotkanie z przewodniczącym Bundestagu Norbertem Lammertem i wicekanclerze, ministrem SZ Frankiem Steinmeierem. Tematem rozmów będzie zacieśnienie relacji między Sejmem a Bundestagiem i sprawy europejskie
4	19 – 21 czerwca 2008	Portugalia	Konferencja Przewodniczących Parlamentów Państw Unii Europejskiej w Lizbonie

Źródło:^[2]

[edytuj] Goście zagraniczni

• prezydent Litwy Valdas Adamkus
• ambasador USA w Polsce Victor Ashe
• delegacja parlamentu Indonezji z przewodniczącym Agung Laksono
• minister spraw wewnętrznych Ukrainy Jurij Łucenko
• prezydent Łotwy Valdis Zatlers
• prezydent Gruzji Michaił Saakaszwili
• prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko
• prezydent Bułgarii Georgi Pyrwanow
• przewodniczy Zgromadzenia Narodowego Francji Bernard Accoyer
• marszałek Seimasu Litwy Česlovas Juršėnas
• przewodniczący Parlamentu Europejskiego Hans-Gert Pöttering
• prezydent Francji Nicolas Sarkozy

[edytuj] Udział w wydarzeniach krajowych

• 11 grudnia 2007 – spotkanie z Rodzinami Katyńskimi
• 16 stycznia 2008 – spotkanie z przedstawicielami Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu z okazji 40-lecia odznaczenia
• 16 stycznia 2008 – spotkanie z przedstawicielami Torunia
• 13 kwietnia 2008 – udział w obchodach Dnia Pamięci o Zbrodni Katyńskiej
• 2 maja i 3 maja 2008 – udział w obchodach świąt narodowych
• 6 czerwca 2008 – wizyta w Poznaniu, wykład na UAM

[edytuj] Poglądy

Głosi poglądy liberalno-konserwatywne. W Sejmie V kadencji Komorowski był jednym z najbardziej aktywnych kontestatorów działalności rządów PiS, w szczególności polityki zagranicznej i obronnej. Krytykował m.in. powierzenie sędziemu Andrzejowi Kryżemu funkcji wiceministra sprawiedliwości. Znany jest również z efektownych przemówień i bon-motów. W 2002 zajął drugie miejsce w plebiscycie Programu III Polskiego Radia "Srebrne Usta" za wypowiedź nt. zakupu dla polskiego lotnictwa wojskowego samolotów F-16: Jest takie powiedzenie, że polski lotnik to jest taki, że jak trzeba będzie to nawet poleci na drzwiach od stodoły. Więc proszę Państwa, chciałem z wielką satysfakcją stwierdzić, że to już nie grozi. Piloci polscy będą latali na F16^[3].

Pełni funkcję prezesa Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego. Jest autorem wielu artykułów. W 2005 wydawnictwo "Rytm" wydało książkę Prawą Stroną – życie, polityka, anegdota. Jest to wywiad-rzeka, który z Bronisławem Komorowskim przeprowadziła Maria Wągrowska.

14 stycznia 2008 Uniwersytet Mykolasa Romerisa w Wilnie przyznał mu tytuł doktora honoris causa.

[edytuj] Prywatnie

Od 1977 żonaty z Anną Dembowską. Ma pięcioro dzieci: Zofię Aleksandrę, Tadeusza Jana, Marię Annę, Piotra Zygmunta i Elżbietę Jadwigę.

Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Bronisława Komorowskiego
• Strona sejmowa posła VI kadencji