Mi-24

Z Wikipedii

Mi-24D
Mi-24D
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Moskiewska Fabryka Śmigłowców im. Michaiła Mila
Typ	Śmigłowiec wsparcia, szturmowy i przeciwpancerny
Konstrukcja	półskorupowa, duralowa z elementami tytanu
Załoga	2-3 (pilot, pilot/operator uzbrojenia, mechanik pokładowy)
Historia
Data oblotu	1969
Dane techniczne
Napęd	2 × Isotow TW3-117W, turbowałowe
Moc	2200 KM (1636 kW) każdy
Wymiary
Rozpiętość	6,54 m
Średnica wirnika	17,3 m (5 łopat)
Długość	21,35 m
Długość kadłuba	17,51 m
Szerokość kadłuba	1,70 m
Wysokość	5,47 m
Masa
Własna	8450 kg
Startowa	11800 kg
Osiągi
Prędkość maksymalna	335 km/h
Prędkość przelotowa	280 km/h
Wznoszenie max. w locie pionowym	9,6 m/s
Pułap praktyczny	5000 m
Pułap zawisu bez wpływu ziemi	1300 m
Zasięg	500 km (1125 km - przelot)
Długotrwałość lotu	2 h 35 min
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Karabin maszynowy JakB-12.7 kal. 12,7 mm Pociski rakietowe: 4 × 9M117P Skorpion lub 4 × 32 × S-5 kal. 57 mm lub 4 × 20 × S-8 kal. 80 mm lub 4 × 5 × S-13 kal. 130 mm lub 4 × 5 × S-24B kal. 240 mm lub 6 × R-60 lub 6 × R-73 Zasobniki strzeleckie: dwulufowe działko GSz-23L kal. 23 mm lub karabin maszynowy JakB-12.7 kal. 12,7 mm lub karabin maszynowy 9-A-622 kal. 7,62 mm Pozostałe: granatnik AGS-17 z zapasem 300 granatów wyrzutnik min lub flar oświetlających do 1500 kg bomb
Liczba miejsc
8
Użytkownicy
Afganistan, Algieria, Angola, Armenia, Azerbejdżan, Białoruś, Bułgaria, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Czad, Czechy, Erytrea, Etiopia, Gruzja, Gwinea, Indie, Irak, Jemen, Kazachstan, Kirgistan, Kuba, Libia, Meksyk, Mozambik, NRD, Nikaragua, Nigeria, Korea Północna, Peru, Polska, Rosja, Rwanda, Sierra Leone, Słowacja, Sri Lanka, Stany Zjednoczone, Sudan, Syria, Tadżykistan, Ukraina, Uzbekistan, Węgry, Wietnam, Zimbabwe
Rzuty
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Mi-24 - ciężki śmigłowiec bojowy zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym OKB Mil i produkowany w Moskiewskiej Fabryce Śmigłowców im. Michaiła Mila (ОАО Московский Вертолетный Завод им. М. Л. Миля). Zadaniem Mi-24 jest wsparcie z powietrza i transport do ośmiu żołnierzy w przestrzeni ładunkowej. Wprowadzony do służby w siłach powietrznych Związku Radzieckiego w 1976 roku jest obecnie używany przez ponad 30 państw. W kodzie NATO oznaczony jako Hind (ang. - łania) z literą oznaczającą wersję. Wersje eksportowe Mi-25 i Mi-35 nazwano odpowiednio Hind D i Hind E. Mi-24 był nazywany przez pilotów radzieckich latającym czołgiem (ros. Летающий танк) lub krokodylem (ros. Крокодиль), od charakterystycznego wydłużonego kształtu i kamuflażu.

Spis treści 1 Konstrukcja 2 Wersje śmigłowca Mi-24 3 Użycie bojowe śmigłowców Mi-24 3.1 Wojna o prowincję Ogaden w Somalii (1977-1978) 3.2 Wietnamska interwencja w Kambodży (1978) 3.3 Wojna afgańska (1979-1989) 3.4 Wojna iracko-irańska (1980-1988) 3.5 Wojna domowa w Nikaraguii (1980-1988) 3.6 Sri Lanka lata 80. 3.7 Czad (lata 80.) 3.8 Wojna domowa w Angoli (1975-2001) 3.9 Wojna domowa w Libanie (lata 80.) 3.10 Wojna domowa w Mozambiku 3.11 Wojna domowa w Peru 3.12 Wojna domowa w Tadżykistanie (1992-1997) 3.13 Wojna domowa w Jemenie (1994) 3.14 Wojna ormiańsko-azerska o Górski Karabach (lata 90.) 3.15 Iracka inwazja na Kuwejt 3.16 Czeczenia (lata 90., oraz po 2000) 3.17 Sudan (od 1995) 3.18 Chorwacja (1995) 3.19 Etiopia-Erytrea (1998-2000) 3.20 Macedonia (2001) 3.21 Demokratyczna Republika Konga (od 2003) 4 Mi-24 w Wojsku Polskim 5 Modernizacja śmigłowców Mi-24 6 Bibliografia 7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Konstrukcja

Konstrukcja Mi-24 jest oparta na wcześniejszym śmigłowcu konstrukcji Mila, transportowym Mi-8. Napęd maszyny stanowiły dwa silniki turbowałowe TW3-117MT o mocy 1434 kW zamontowane w górnej części kadłuba i napędzające pięciołopatowy wirnik główny o średnicy 17,3 m i trzyłopatowy wirnik ogonowy. Przednia część kadłuba została zbudowana w taki sposób, aby zmieścić dwuosobową kabinę załogi w układzie tandem przykrytą wspólną osłoną ze szkła pancernego. Tylne siedzenie pilota było umieszczone wyżej, zapewniając lepszą widoczność ponad głową drugiego pilota pełniącego funkcję operatora uzbrojenia. Z boku kadłuba zamontowano skrzydła o skosie 19°, opuszczone o 12°, służące jako punkt podwieszenia uzbrojenia, ale generujące również około 25% siły nośnej w locie poziomym. W przestrzeni ładunkowej możliwe było przewożenie do 8 żołnierzy.

Cały śmigłowiec był opancerzony blachą stalową o grubości 5 mm. Podwozie trzypunktowe kołowe, chowane w locie. Od wersji Mi-24 D (Hind D) śmigłowiec został wyposażony w osobne kabiny pilotów w kształcie baniek z płaską szybą pancerną z przodu. Dodano też wzmocnione opancerzenie kabin i szybę przeciwodłamkową pomiędzy kabinami pilotów, oraz tytanowe łopaty wirników wytrzymujące trafienie pociskami kalibru 12,7 mm. Obie kabiny ciśnieniowe chroniące załogę przed wpływem broni biologicznej i chemicznej.

Punkty mocowania uzbrojenia na skrzydłach umożliwiały przenoszenie broni do wykonywania zadań wsparcia z powietrza, niszczenia czołgów i walki powietrznej. Pod dziobem maszyny zamontowano wieżyczkę WSPU-24 z czterolufowym karabinem maszynowym JakB-12.7 kalibru 12,7 mm z zapasem 1470 sztuk amunicji zdolne do ostrzału pod kątem 60° w obie strony, oraz 20° w górę i 60° w dół. Na uchwytach na końcach skrzydeł możliwe było podwieszenie czterech pocisków przeciwpancernych 9M117P Skorpion (kod NATO: AT-2 Swatter), a na czterech uchwytach pod skrzydłami zasobników UB-32 z 32 sztukami niekierowanych pocisków rakietowych S-5 kalibru 57 mm, lub zasobników B-8W-20 z 20 sztukami niekierowanych pocisków rakietowych S-8 kalibru 80 mm, zasobników B-13L z 5 pociskami niekierowanymi S-13 kalibru 130 mm, albo S-24B kalibru 240 mm. Ponadto możliwe było zamontowanie zasobników strzeleckich UPK-23-250 z dwulufowym działkiem GSz-23L kalibru 23 mm, lub GUV z karabinem maszynowym JakB-12.7 kalibru 12,7 mm z zapasem 750 sztuk amunicji, albo dwa czterolufowe karabiny maszynowe 9-A-622 kalibru 7,62 mm z zapasem 1100 sztuk amunicji. Mi-24 mógł przenosić na uchwytach pod skrzydłami do 1500 kg bomb różnego typu, granatnik AGS-17 z zapasem 300 granatów, wyrzutniki min, flar oświetlających, a także pocisków klasy powietrze-powietrze typu R-60 (kod NATO: AA-80 Aphid) lub R-73 (kod NATO: AA-11 Archer). Przestrzeń ładunkowa mogła być wykorzystywana do przenoszenia dodatkowej amunicji lub do prowadzenia ognia przez żołnierzy strzelających przez otwierane okna.

Ze względu na dużą masę i rozmiary zwrotność śmigłowca była dość mała, a ponadto wykazywał on skłonność do utraty stabilności podczas ostrych zakrętów, zwłaszcza przy utracie siły nośnej skrzydeł. W celu przeciwdziałania niedostatkom konstrukcyjnym, opracowano specjalną taktykę działania Mi-24 polegającą na współpracy minimum 2 maszyn lub ich większych grup i skoordynowanych atakach z kilku kierunków jednocześnie. Innym niedostatkiem maszyny było niebezpieczeństwo uderzenia łopat wirnika głównego w belkę ogonową podczas gwałtownych manewrów. Nowsze śmigłowce Mi-28 i Ka-50 zaprojektowano jako maszyny bojowe o niższej masie i bez możliwości transportowych, ale za to przewyższające Mi-24 pod względem własności lotnych i manewrowych.

[edytuj] Wersje śmigłowca Mi-24

• W-24 (Hind) - wersja prototypowa zbudowana w liczbie 12 egzemplarzy. Jeden ze śmigłowców tego typu został zmodyfikowany w 1975 roku do wersji A-10 pozbawionej skrzydeł, która pobiła rekord prędkości rozwijając 368 km/h.
• Mi-24 (Hind-A) - pierwsza wersja produkcyjna śmigłowca wsparcia, zdolna do przenoszenia 8 żołnierzy i 3 członków załogi (pilot, operator uzbrojenia i mechanik pokładowy). Uzbrojenie śmigłowca stanowiły cztery wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych kalibru 57 mm, cztery przeciwpancerne pociski rakietowe 9M117 Skorpion lub bomby konwencjonalne i karabin maszynowy kalibru 12,7 mm pod dziobem maszyny. Maszyny tego typu wprowadzono do służby w 1974 roku.
• Mi-24A (Hind-B) - druga wersja produkcyjna wprowadzona do służby również w 1974 roku.
• Mi-24U (Hind-C) - wersja szkolno-treningowa bez uzbrojenia
• Mi-24D (Hind-D) - najpopularniejsza wersja śmigłowca Mi-24, przeznaczona do niszczenia czołgów, wyposażona w systemy kierowania ogniem do wystrzeliwania przeciwpancernych pocisków rakietowych 9M117 Skorpion. Mi-24D posiadał nową dwuczęściową kabinę pilotów. Uzbrojeniem strzeleckim maszyny był czterolufowy karabin maszynowy kalibru 12,7 mm zamontowany pod dziobem śmigłowca. Pozostałe uzbrojenie mogły stanowić wyrzutnie pocisków rakietowych kalibru 57 mm lub przeciwpancerne pociski 9M117 Skorpion lub konwencjonalne bomby lotnicze.
• Mi-24DU - szkolno-treningowa odmiana śmigłowca Mi-24D.
• Mi-25 - eksportowa wersja śmigłowca Mi-24D przeznaczona między innymi dla Afganistanu, Kuby i Indii.
• Mi-24W (Hind-E) - wersja rozwojowa śmigłowca z początku lat 80., uzbrojona w nowe przeciwpancerne pociski rakietowe 9M114 Kokon (w kodzie NATO: AT-6 Spiral) montowanych po dwie na każdym punkcie mocowania czyli do 12 sztuk łącznie.
• Mi-35 - wersja eksportowa śmigłowca Mi-24W
• Mi-24P (Hind-F) - śmigłowiec szturmowy z dwulufowym działkiem kalibru 30 mm mocowanym nieruchomo po prawej stronie kadłuba, bez karabinu maszynowego w dziobie maszyny.
• Mi-35P - wersja eksportowa śmigłowca Mi-24P
• Mi-24RKR (Hind-G1) - śmigłowiec rozpoznania skażeń chemicznych, biologicznych i radioaktywnych. Pierwszy raz zaobserwowany podczas likwidacji skutków katastrofy w Czarnobylu. Nie posiadał uzbrojenia, ale zasobniki do analizowania skażeń i wyrzutnik markerów. Załoga 4 osobowa ubrana w kombinezony przeciwchemiczne. Znany także pod oznaczeniami Mi-24R, Mi-24RR i Mi-24RCh. Zbudowano ok 150 egzemplarzy.
• Mi-24K (Hind-G2) - wersja rozpoznawcza i kierowania artylerią wyposażona w aparat fotograficzny zamontowany z prawej strony kadłuba. Uzbrojona w działko i pociski rakietowe. Zbudowano około 150 egzemplarzy.
• Mi-24BMT - wersja śmigłowca do zadań saperskich.
• Mi-24PS - wersja specjalna dla Rosyjskiego Ministra Spraw Wewnętrznych wyposażona w system FLIR, reflektory, głośniki zewnętrzne i wciągarkę. Dodano trzeciego członka załogi - radiooperatora.
• Mi-24EWP - śmigłowiec rozpoznania ekologicznego z zestawem wysuwanych sond zamiast działka.
• Mi-24PS - wersja cywilna lub paramilitarna śmigłowca, przeznaczona głównie dla policji
• Mi-24E - wersja rozwojowa do testów w różnych warunkach środowiskowych
• Mi-35U - nieuzbrojona, szkolno-treningowa wersja śmigłowca Mi-35
• Mi-24M - wersja szturmowa śmigłowca przeznaczona do operowania w nocy
• Mi-24WM - proponowana unowocześniona wersja wyposażona między innymi w rozpraszacze spalin zmniejszające prawdopodobieństwo trafienia pociskami rakietowymi naprowadzanymi na podczerwień i dwulufowe działko kalibru 23 mm zamontowane zamiast czterolufowego karabinu maszynowego. Wirniki główny i ogonowy zaadoptowano ze śmigłowca Mi-28.

• Mi-24WP - śmigłowiec Mi-24W wyposażony w dwulufowe działko kalibru 23 mm z zapasem 450 sztuk amunicji zamontowane pod dziobem, zamiast czterolufowego karabinu maszynowego
• Mi-24WM - najnowsza wersja śmigłowca zbudowana w 1995 roku, wyposażona w wirniki z włókien szklanych, unowocześnioną awionikę umożliwiającą działania w nocy, nowe urządzenia komunikacyjne, krótsze i lżejsze skrzydła, oraz nowocześniejszy system kierowania ogniem przystosowany do nowych pocisków Ataka, Szturm i Igła-V. Uzbrojenie strzeleckie stanowi działko kalibru 23 mm. Wprowadzono również wiele zmian zewnętrznych ułatwiających obsługę i wydłużających resurs maszyny. Mi-24WM pozostanie w służbie prawdopodobnie do 2015 roku.

Od 1978 roku zbudowano około 2000 śmigłowców Mi-24 z czego 600 wyeksportowano. Kilka zdobycznych lub zakupionych od byłych użytkowników maszyn tego typu jest używane do treningów przez Armię Stanów Zjednoczonych.

[edytuj] Użycie bojowe śmigłowców Mi-24

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

[edytuj] Wojna o prowincję Ogaden w Somalii (1977-1978)

Pierwsze użycie bojowe Mi-24 miało miejsce podczas wojny o prowincję Ogaden w Somalii. Śmigłowce wchodziły w skład lotnictwa Etiopii.

[edytuj] Wietnamska interwencja w Kambodży (1978)

Podczas interwencji wojsk Socjalistycznej Republiki Wietnamu przeciwko Czerwonym Khmerom, strona wietnamska używała pierwszej wersji śmigłowców Mi-24A. Część maszyn pozostała w służbie Rządowych Sił Powietrznych Kambodży do 1986 roku, do czasu wycofanie się Khmerów pod granicę Tajlandii.

[edytuj] Wojna afgańska (1979-1989)

Śmigłowce Mi-24 były używane przez Armię Radziecką podczas wojny w Afganistanie głównie w misjach bombowych przeciwko Mudżahedinom. Duża wytrzymałość maszyny na ogień z broni ręcznej kalibru do 12,7 mm czynił Mi-24 bardzo trudnym do zestrzelenia celem przy użyciu tego typu uzbrojenia. Jedynym wrażliwym elementem śmigłowca okazała się belka ogonowa wraz z wirnikiem, które nie posiadały wystarczającego opancerzenia. Ponadto zastosowanie dostarczonych przez Stany Zjednoczone ręcznych wyrzutni przeciwlotniczych pocisków Stinger naprowadzanych na podczerwień, zwiększyło prawdopodobieństwo zestrzelenia śmigłowców Mi-24 i Mi-8. Jako środki przeciwdziałania pociskom Stinger zastosowano wyrzutniki flar, umożliwiające uniknięcie trafienia lub wcześniejszą eksplozję pocisku powodującą mniejsze uszkodzenia co umożliwiało wykonanie lądowania awaryjnego.

Podczas trwania konfliktu śmigłowce Mi-24 zostały docenione tak przez latających nimi pilotów, jak i Mudżahedinów, którzy nadali mu nazwę diabelski rydwan. Wypowiedź jednego z bojowników afgańskich Nie boimy się Sowietów. Boimy się ich śmigłowców potwierdza złą sławę radzieckich maszyn. Podczas konfliktu afgańskiego utracono bezpowrotnie 333 śmigłowce różnych typów. Wśród nich były według źródeł rosyjskich 64 śmigłowce Mi-24 w tym w wyniku działań nieprzyjaciela utracono bezpowrotnie ponad 30 śmigłowców Mi-24 (z czego 19 zostało zestrzelonych).

[edytuj] Wojna iracko-irańska (1980-1988)

Śmigłowce Mi-24 będące na uzbrojeniu Iraku odegrały znaczącą rolę w konflikcie z sąsiednim Iranem, powodując znaczne straty w irańskich siłach lądowych. Podczas tego konfliktu odnotowano jedyne w historii bitwy powietrzne śmigłowców pomiędzy irackimi Mi-24 i dostarczonymi przez Stany Zjednoczone irańskimi AH-1J Sea Cobra. W kilku bitwach strącono sześć śmigłowców Mi-24 i 10 AH-1J Sea Cobra. Ponadto iracki Mi-24 dokonał pierwszego zestrzelenia samolotu przez śmigłowiec, strącając irański F-4 Phantom.

[edytuj] Wojna domowa w Nikaraguii (1980-1988)

Śmigłowce Mi-24 (prawdopodobnie 12 lub 18 egzemplarzy) były używane przez armię sandinistów, wspieraną przez Związek Radziecki i Kubę, przeciwko zbrojnym oddziałom antyrządowym contras. W grudniu 1988 roku pilot Sandinowskich Sił Powietrznych uprowadził 1 śmigłowiec wersji Mi-25 do Hondurasu.

[edytuj] Sri Lanka lata 80.

Siły powietrzne Sri Lanki i Indyjskie używały śmigłowców Mi-24 do wsparcia sił lądowych w walkach z Tamilskimi Tygrysami. Prawdopodobnie niskie straty lankijsko-hinduskie są zasługą wspierających je silnym ogniem z powietrza śmigłowców Mi-24.

[edytuj] Czad (lata 80.)

Siły zbrojne Libii używały śmigłowców Mi-24 w czasie interwencji w Czadzie. Kilka libijskich maszyn tego typu zostało zdobytych przez siły francusko-czadyjskie.

[edytuj] Wojna domowa w Angoli (1975-2001)

Siły powietrzne Angoli wykorzystywały 23 sztuk zakupionych na początku lat 80. śmigłowców Mi-24 w walce przeciw oddziałom zbrojnym organizacji UNITA. Śmigłowce były obsługiwane przez załogi kubańskie i wschodnio-niemieckie. Do końca 1986 roku wszystkie używane ówcześnie śmigłowce zostały zestrzelone lub uszkodzone w stanie niezdolnym do lotu.

Planowano zakupić kolejną partię maszyn, ale na początku lat 90. strona rosyjska przestała wspierać Angolę i w konsekwencji zamówienia nie zostały zrealizowane. Ocalałe maszyny ze względu na brak części zamiennych nie są zdolne do lotu.

[edytuj] Wojna domowa w Libanie (lata 80.)

Siły powietrzne Syrii zakupiły 50 śmigłowców Mi-24 które były wykorzystywane z bardzo dużą efektywnością przeciwko czołgom Izraelskim. Maszyny te brały później udział w wojnie domowej, zwłaszcza w walkach w dolinie Bekaa, do końca lat 80.

[edytuj] Wojna domowa w Mozambiku

Siły powietrzne Mozambiku wykorzystywały 15 egzemplarzy śmigłowców Mi-24 przeciw oddziałom zbrojnym organizacji FRELIMO. Obecnie tylko kilka znajduje się w stanie zdolnym do eksploatacji.

[edytuj] Wojna domowa w Peru

Siły powietrzne Peru używały zakupionych w Związku Radzieckim na początku lat 80. 12 egzemplarzy śmigłowców Mi-24 w walce przeciw lewicowej partyzantce i handlarzom narkotyków. Kolejne 7 egzemplarzy śmigłowców zostało zakupionych od Nikaragui na początku lat 90. Do dziś większość z nich pozostaje w stanie zdolnym do lotu.

[edytuj] Wojna domowa w Tadżykistanie (1992-1997)

Siły rządowe używały bojowo Mi-24 w wojnie domowej toczonej w tym kraju w latach 1992-1997.

[edytuj] Wojna domowa w Jemenie (1994)

Śmigłowców Mi-24 używano bojowo w wojnie domowej, jaka toczyła się w tym kraju w 1994 roku.

[edytuj] Wojna ormiańsko-azerska o Górski Karabach (lata 90.)

Zarówno Azerbejdżan jak i siły ormiańskie używały bojowo śmigłowców Mi-24 w walkach w Nagornym Karabachu.

[edytuj] Iracka inwazja na Kuwejt

Irackie Mi-24 zostały użyte podczas inwazji na Kuwejt w 1990 roku, ale szybko je wycofano z zamiarem zachowania ich w rezerwie na wypadek ewentualnych kontrataków na Irak przez państwa zachodnie.

[edytuj] Czeczenia (lata 90., oraz po 2000)

Podczas obu wojen rosyjsko-czeczeńskich rozpoczętych w 1994 i 1999 roku, rosyjskie siły powietrzne używały śmigłowców Mi-24. Tak samo jak w podczas konfliktu afgańskiego, najsłabszą stroną tych maszyn okazała się duża wrażliwość na ataki partyzanckie. Dziesiątki Mi-24 zostało zestrzelonych lub uległo katastrofom, głównie ze względu na bardzo zły stan techniczny, dość już wysłużonych maszyn.

[edytuj] Sudan (od 1995)

Siły powietrzne Sudanu zdobyły sześć śmigłowców Mi-24 w 1995 roku i używało ich przeciwko Ludowej Armii Wyzwolenia Sudanu w górach Nuba. Dwa z tych śmigłowców zostały utracone podczas pierwszego roku użytkowania. W 2001 roku zakupiono dalszych 12 egzemplarzy Mi-24 użytkowanych głównie na polach naftowych w Południowym Sudanie. W latach 2004-2005 rozmieszczono śmigłowce Mi-24 w konfliktowym regionie Darfur w zachodniej części Sudanu.

[edytuj] Chorwacja (1995)

Śmigłowców Mi-24 używała bojowo armia Chorwacji w czasie operacji "Burza" w serbskiej enklawie - Krajinie.

[edytuj] Etiopia-Erytrea (1998-2000)

Siły powietrzne Etiopii używały bojowo śmigłowców Mi-24 w konflikcie granicznym z Erytreą.

[edytuj] Macedonia (2001)

Kilka zakupionych na Ukrainie śmigłowców Mi-24 wykorzystywała bojowo armia Macedonii w walce z albańskimi rebeliantami z UCK.

[edytuj] Demokratyczna Republika Konga (od 2003)

Siły Organizacji Narodów Zjednoczonych użytkują od 2003 roku w misji utrzymania pokoju należących do Sił Powietrznych Indii (IAF) śmigłowców Mi-25 i Mi-35.

[edytuj] Mi-24 w Wojsku Polskim

Obecnie na wyposażeniu polskich sił lądowych znajduje się 35 sztuk śmigłowców Mi-24. Znajdują się one na uzbrojeniu dwóch jednostek 49 Pułku Śmigłowców Bojowych w Pruszczu Gdańskim wyposażonego w śmigłowce wersji Mi-24D i 56 Kujawskiego Pułku Śmigłowców Bojowych w Inowrocławiu ze śmigłowcami w wersji Mi-24W.

Od grudnia 2004 roku, 6 śmigłowców należących do 49 PŚB przebywa w Iraku w ramach misji stabilizacyjnej i stacjonuje w bazie w Al-Kut. Nie przewiduje się powrotu tych egzemplarzy do Polski, gdyż ze względu na ich wiek i stopień zużycia nieopłacalne jest transportowanie maszyn do kraju. Prawdopodobnie zasilą one irackie siły powietrzne po zakończeniu działań polskiego kontyngentu wojskowego.

WP jest zainteresowane nabyciem używanych śmigłowców Mi-24 w wersji P od Rosji, transakcje bedzie dotyczyła najprawdopodobniej ok. 20 maszyn które zostaną użyte w ramach PKW Afganistan a następnie wzmocnią okresowo potencjał śmigłowcowy WL RP.

[edytuj] Modernizacja śmigłowców Mi-24

Obecnie bardzo wiele śmigłowców Mi-24 pozostaje w służbie różnych państw, a w celu utrzymania ich w gotowości bojowej i na odpowiednim poziomie technicznym wdrożono wiele programów unowocześnienia maszyn. Mi-24 jest niezawodną, doskonale opancerzoną maszyną mogącą wykonywać zadania bojowe jeszcze przez wiele lat po wprowadzeniu znaczących modyfikacji awioniki, uzbrojenia, sensorów, oraz innych usprawnień. Obecny producent śmigłowców Mi-24 firma Rostvertol również prowadzi prace nad unowocześnieniem swojej maszyny. Oblatany w 1999 przeznaczony dla armii rosyjskiej Mi-24M i jego eksportowa odmiana Mi-35M posiada następujące usprawnienia w porównaniu do wersji poprzednich:

• kokpit z możliwością podłączenia rosyjskich gogli noktowizyjnych Szowak
• łopaty wirnika głównego wykonane z włókna szklanego
• wirnik ogonowy typu nożycowego
• stałe podwozie główne absorbujące energię podczas awaryjnego lądowania, skonstruowane w celu zmniejszenia masy śmigłowca i zwiększenia bezpieczeństwa. Zastosowanie podwozia stałego zmniejszyło prędkość maksymalną maszyny o 6 km/h.
• ścięte końcówki skrzydeł
• unowocześnione stabilizowane sensory obserwacji telewizyjnej i w podczerwieni FLIR, oraz celownik laserowy. Kokpit wyposażono w wielofunkcyjne wyświetlacze ciekłokrystaliczne
• nowa wieżyczka z 23 mm działkiem zaprojektowanym dla wersji Mi-24WP.

[edytuj] Bibliografia

• Szulc, Tomasz. Wersje i odmiany śmigłowca Mi-24. Nowa Technika Wojskowa. 1992, Nr. 3(9), s. 23-26.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Witryna „Śmigłowiec Mi-24”