6 Pomorska Dywizja Piechoty

Z Wikipedii

6 Pomorska Dywizja Piechoty - związek taktyczny ludowego Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Formowanie 2 Działania zbrojne 3 W okresie pokoju 3.1 Ordre de Bataille i dyslokacja w 1946 4 Przeformowanie 5 Dowódcy 6 Przypisy 7 Bibliografia 8 Zobacz też

[edytuj] Formowanie

Formowanie 6 Dywizji Piechoty pod dowództwem sowieckiego płk. Gienadija Szejpaka rozpoczęło się 5 lipca 1944 w rejonie Żytomierza na Ukrainie. Trzon dywizji stanowili miejscowi Polacy, którzy poprzez wstąpienie do służby, pragnęli wydostać się z "nieludzkiej ziemi" i powrócić do ojczyzny. Latem 1944 r. przeniesiono jej rejon formowania na zajęte przez Armię Czerwoną ziemie polskie. W Przemyślu i okolicach kontynuowano szkolenie. W dniach 18 i 19 października 1944 r. żołnierze złożyli przysięgę wojskową w Przemyślu, skąd, w grudniu tegoż roku, wyruszyli na front. Krótko po utworzeniu podporządkowano ją nowo tworzonej 3 Armii WP, lecz ostatecznie weszła w skład 1 Armii WP.

Ordre de Bataille w 1944 przedstawiał się następująco:

• 14 Kołobrzeski Pułk Piechoty ^[1]
• 16 Kołobrzeski Pułk Piechoty^[1]
• 18 Kołobrzeski Pułk Piechoty^[1]
• 23 Pułk Artylerii Lekkiej

[edytuj] Działania zbrojne

6 Dywizja Piechoty uczestniczyła m.in. w zajęciu Warszawy 17 stycznia 1945. W nocy sforsowała Wisłę z praskiego brzegu, a około południa spotkała się z 2 Dywizją Piechoty w rejonie Ogrodu Saskiego.

W lutym uczestniczyła w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego, a następnie w bardzo ciężkich zmaganiach o Kołobrzeg. Od marca do kwietnia 1945 6 DP zajmowała pozycje obronne na wybrzeżu Bałtyku, po czym została skierowana nad Odrę i włączona do sił biorących udział w Operacji Berlińskiej.

16 kwietnia 1945 r. dywizja sforsowała Odrę w rejonie mostu koło Siekierek. 17 kwietnia nacierała na prawym skrzydle Armii. Odparła dwa kontrataki i do wieczora osiągnęła rejon Paulshof. 19 kwietnia przez cały dzień toczyła walkę o wał Starej Odry. Wieczorem dywizja otrzymała rozkaz przejścia do drugiego rzutu. Od 20 do 23 kwietnia pozostawała w odwodzie Armii. 24 kwietnia sforsowała Kanał Hohenzollernów i nacierała w kierunku zachodnim. Jako pierwsza wielka jednostka Wojska Polskiego dotarła 3 maja do Łaby, gdzie jej żołnierze spotkali się z oddziałami amerykańskiej 9 Armii.

[edytuj] W okresie pokoju

Po kapitulacji Niemiec 8 maja 1945 6 DP została przebazowana na ziemie polskie, gdzie powierzono jej zadanie ochrony granic na zachodzie i południu. 30 września 1945 6 DP otrzymała sztandar ufundowany przez społeczeństwo Andrychowa, w którym stacjonowało wówczas jej dowództwo (przeniesione z Chrzanowa). W styczniu 1946 r. dowództwo i sztab dywizji oraz 16 Kołobrzeski Pułk Piechoty i niektóre inne jednostki zostały przeniesione do Krakowa. Pozostałe rozlokowano w Wadowicach i Tarnowie. Za męstwo wykazane w walkach toczonych z Niemcami na Pomorzu Zachodnim 6 DP została odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari i otrzymała wyróżniające miano "Pomorskiej", zaś jej pułki miana "Kołobrzeskich". W latach 1946-1947 część jej pododdziałów (2 i 6 kombinowany pułk piechoty – ok. 1900 żołnierzy) pod dowództwem płk. Wiktora Sienickiego uczestniczyła w składzie Grupy Operacyjnej "Wisła" w akcji wysiedlania ludności ukraińskiej, tocząc także walki z oddziałami UPA (akcja "Wisła").

[edytuj] Ordre de Bataille i dyslokacja w 1946

• Dowództwo 6 DP - Kraków
• 14 Pułk Piechoty - Tarnów
• 16 Pułk Piechoty - Kraków
• 18 Pułk Piechoty - Wadowice
• 23 Kołobrzeski Pułk Artylerii Lekkiej - Biała
• 5 Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej - Nowy Sącz
• 13 Kołobrzeski Batalion Saperów - Kraków

W kwietniu 1957 roku 4 i 14 pułk piechoty oraz 13 bsap przekazano do 9 DP, a 23 pal przeformowano na dywizjon artylerii armat.

[edytuj] Przeformowanie

23 czerwca 1957 rozkazem Ministra Obrony Narodowej pozostałą część dywizji przeformowano w 6 Pomorską Dywizję Powietrznodesantową.

W 1986 6 DPD została zmniejszona do rozmiarów brygady. Aktualnie jako 6 Brygada Desantowo-Szturmowa wchodzi w skład polskich sił szybkiego reagowania NATO.

[edytuj] Dowódcy

• płk Leon Kostiachin p.o. VII-IX.1944
• gen. bryg. Genadij Szejpak IX.1944-III.1946
• płk Wiktor Sienicki III.1946-1948
• płk Leonid Łapiński 1950-1951
• płk Kazimierz Peste od IX.1951
• płk Korczuk

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 1, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego : formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek piechoty. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej Warszawa 1965

[edytuj] Zobacz też

Dywizje polskie