71 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych

Z Wikipedii

71 Samodzielna Kompania Czołgów Rozpoznawczych - pancerny pododdział rozpoznawczy Wojska Polskiego okresu II RP.

Sformowana w sierpniu 1939 przez 1 Batalion Pancerny z Poznania z przeznaczeniem dla 17 Dywizji Piechoty.

Na wyposażeniu posiadała 13 czołgów rozpoznawczych TK-3.

Spis treści 1 Działania zbrojne 2 Obsada etatowa 3 Skład kompanii 4 Bibliografia 5 Zobacz też

[edytuj] Działania zbrojne

1 września kompania (bez plutonu) wraz z kompanią Straży Granicznej tworzyła oddział rozpoznawczy "Wolsztyn". Do południa czołgi zatrzymały ogniem patrol 121 oddziału Grenzwachtu koło wsi Kopanica. Jeden pluton kompanii, wraz z plutonem kolarzy i oddziałem Straży Granicznej stanowił skład oddziału rozpoznawczego "Zbąszyń" z zadaniem dozorowania linii Obry.

2 września oba plutony wycofały się do Grodziska Wielkopolskiego, skąd wysyłały patrole na podejścia do miasta. Wieczorem cała kompania przeszła do Poznania.

Na rozkaz dowódcy OK VII gen. Knoll-Kownackiego kompania udała się w rejon koncentracji Grupy Operacyjnej "Koło". Nocą 4 września weszła w bezpośrednie podporządkowanie dowódcy 17 DP i obsadziła odcinek zachodniej części przedmościa w łuku Warty

5 września prowadziła rozpoznanie przed pozycjami 17 DP patrolując wzdłuż linii Władysławów - Genowefa- Strączków. 6 września dozorowała podejścia do przeprawy w Kole. Następnego dnia została wycofana na prawy brzeg Warty.

8 września kompania została skierowana w rejon Łęczycy. Wieczorem w składzie 69 pułku piechoty próbowała zdobyć miasto. Natarcie załamało się na przedmieściach. Kilka czołgów spłonęło. Dzień później kompania pozostawała w odwodzie, by około południa otrzymać zadanie rozpoznania przejść przez Bzurę i stanowisk niemieckich na przeciwległym brzegu rzeki. 1 pluton po przejściu na drugi brzeg rzeki i potyczce z niemieckim ubezpieczeniem, napotkał na szosie Łęczyca - Łowicz kolumnę samochodów ciężarowych z niemieckiej 30 DP. Po krótkiej walce spalono dwa samochody ciężarowe tracąc jedną tankietkę.

10 września kompania wraz z kawalerią dywizyjną została skierowana do rejonu Giecza w celu nawiązania łączności z od działami 14 Dywizji Piechoty. W okolicy Sypina czołgi 71 kompanii wraz ze spieszonymi kawalerzystami odcięły odwrót cofającym się spod Janowic rozproszonym grupom żołnierzy niemieckiego 26 pułku piechoty.

Wieczorem kompania zaatakowała dywizjon artylerii ciężkiej w lesie na północ od Giecza. Zaskoczenie Niemców było tak duże, że porzuciwszy sprzęt ratowali się ucieczką. W ręce polskie wpadło 12 armat kal. 150 mm, wozy amunicyjne, samochody ciężarowe i motocykle. Z braku możliwości odholowania dział, zniszczono je na miejscu.

Wieczorem pododdział nadal "szukał" oddziałów 14 DP. Kontaktu jednak nie zdołano nawiązać.

W ciągu dwóch następnych dni kompania prowadziła rozpoznanie na lewym 17 DP toczącej ciężkie walki o Modlną, Celestynów, Rogoźno i Wolę Rogozińską.

W nocy z 12 na 13 września kompania wycofała się ku Bzurze rejon Piątku i Bielaw. Przez dwa kolejne dni kompania rozpoznawała drogi maszerujących kolumn 17 DP.

16 września wspierała natarcie 69 pułku piechoty na wieś Bronisławy. Po południu tego samego dnia wraz z pododdziałami 55 pułku piechoty odparła w okolicy wsi Jasienice natarcie czołgów z niemieckiej 1 Dywizji Pancernej zagrażające bezpośrednio stanowisku dowodzenia dywizji w Rybnie. Sukces ten kompania okupiła jednak licznymi stratami w ludziach i sprzęcie.

Następnego dnia 71 kompania, która osłaniała marsz głównej kolumny dywizji została zaatakowana przez niemieckie bombowce nurkujące w lasku koło Adamowej Góry. Stracono wszystkie pozostałe samochody oraz kilka tankietek. Dowódca kompanii otrzymał wówczas rozkaz pozostawienia na lewym brzegu Bzury ocalałego sprzętu. Po jego zniszczeniu żołnierze kompanii w kilku grupach przeprawili się przez Bzurę.

Większość ocalałych żołnierzy 71 Samodzielnej Kompanii Czołgów Rozpoznawczych wraz ze swoim dowódcą dołączyła na prawym brzegu Bzury do kawalerii gen. bryg. R. Abrahama i razem z nią przebiła się do Warszawy. W Warszawie pełnili oni służbę w Batalionie Obrony Mostów strzegąc mostu Kierbedzia aż do kapitulacji miasta.

[edytuj] Obsada etatowa

• dowódca kompanii - por. Stanisław Skibniewski
• dowódca 1 plutonu - ppor.rez. Leon Puppel
• dowódca 2 plutonu - ppor.rez. Józef Szymankiewicz
• dowódca plutonu techniczno-gospodarczego - por. Aleksander Wieczorek

[edytuj] Skład kompanii

Poczet dowódcy

• gońcy motocyklowi
• drużyna łączności
  • patrole:

radiotelegraficzny

łączności z lotnictwem

• sekcja pionierów

Razem w dowództwie

1 oficer, 7 podoficerów, 21 szeregowców;

1 czołg, 1 samochód osobowo terenowy, 2 samochody z radiostacjami N.2, furgonetka, 4 motocykle.

2 x pluton czołgów

1 oficer, 7 podoficerów, 7 szeregowców

6 czołgów, 1 motocykl, przyczepa towarzysząca

pluton techniczno - gospodarczy

• drużyna techniczna
• drużyna gospodarcza
• załogi zapasowe
• tabor

Razem w plutonie

1 oficer, 13 podoficerów, 18 szeregowców

5 samochodów ciężarowych, samochód-warsztat, cysterna, 1 motocykl, transporter czołgów, 2 przyczepy na paliwo, kuchnia polowa

[edytuj] Bibliografia

• Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939, Wydawnictwo MON, Warszawa 1989, wyd. II poprawione i uzupełnione. ISBN 83-11-07660-X

[edytuj] Zobacz też

• 17 Dywizja Piechoty