Legiony Polskie 1914-1918

Z Wikipedii

Legiony Polskie – polskie oddziały wojskowe, którym początek dała Pierwsza Kompania Kadrowa utworzona 3 sierpnia 1914 w Krakowie z inicjatywy Józefa Piłsudskiego.

Powołane 16 sierpnia 1914 przez Naczelny Komitet Narodowy.^[1] Stanowiły oddzielną formację Armii Austro-Węgierskiej. Skupiły polskie organizacje wojskowe, m.in. oddziały Związku Strzeleckiego "Strzelec" i Polskie Drużyny Strzeleckie.

Wobec niepowodzenia wywołania antyrosyjskiego powstania narodowego w Królestwie Kongresowym, Piłsudski podporządkował się NKN. Pod koniec sierpnia rozpoczęto werbunek do Legionów Polskich. Utworzono Legion Wschodni we Lwowie i Legion Zachodni w Krakowie. ^[2]

Z powodu zajęcia Lwowa przez wojska rosyjskie 2 września 1914 i różnic wśród tamtejszych polityków Legion Wschodni został wkrótce rozwiązany. ^[3] Legion Zachodni początkowo w składzie jednego pułku pod dowództwem Piłsudskiego wziął udział w walkach jako straż tylna wojsk austriackich na linii Nowy Korczyn-Opatowiec na lewym brzegu Wisły. W czasie ofensywy austriacko-niemieckiej poszczególne jego bataliony wzięły udział w bitwach pod Laskami (23-26 października 1914), Anielinem (22 października). W dniach 16-19 listopada stoczyły bitwę pod Krzywopłotami. Piłsudski zagrożony zepchnięciem przez wycofującą się pod naporem Rosjan armię austriacką na terytorium Cesarstwa Niemieckiego przeprowadził brawurowy manewr znany jako operacja Ulina Mała. Wbrew rozkazom austriackim przedarł się z częścią swojego pułku korytarzem pomiędzy wojskami rosyjskimi i austriackimi do Krakowa. ^[4] Po przerwie oddziały te walczyły jako osłona prawego skrzydła armii austriackiej w rejonie Mszany Dolnej, Limanowej, Marcinkowic, Nowego Sącza. W połowie grudnia 1914 sformowano z nich I. Brygadę Legionów Polskich. ^[5]

I. Brygada stoczyła bitwę pod Łowczówkiem, od marca 1915 toczyła boje nad Nidą. W ramach letniej ofensywy państw centralnych walczyła nad rzeką Pokrzywianką, tocząc walki pod Konarami (16-25 maja), na linii Włostów, Ożarów.^[6] Po przekroczeniu linii Wisły przeszła na Lubelszczyznę (walki 4. Pułku Piechoty Legionów pod Jastkowem 30 lipca - 3 sierpnia 1915 i Kamionką 4-7 sierpnia). W sierpniu walczyła na Podlasiu, stoczyła bitwę nad Raśną i Wysokiem Litewskiem.

Sformowany we wrześniu 1914 2 Pułk Piechoty Legionów i 3 Pułk Piechoty Legionów wraz z austriacką komendą Legionów Polskich zostały przerzucone w Karpaty. 29 października 1914 stoczyły bitwę pod Mołotkowem, walczyły pod Zieloną, Rafajłową, Kirlibabą.

W marcu 1915 przeformowano je w II. Brygadę Legionów Polskich zwaną Karpacką. W jej skład weszły 2 Pułk Piechoty Legionów, 3 Pułk Piechoty Legionów, oddział kawalerii i dyon artylerii. Brygada walczyła na Bukowinie (szarża pod Rarańczą i nad Prutem (szarża 2 Pułku Ułanów pod Rokitną).

W październiku 1915 utworzono III. Brygadę Legionów Polskich w składzie: 4 Pułk Piechoty Legionów i 6 Pułk Piechoty Legionów.

W październiku 1915 wszystkie trzy brygady (stan osobowy: I. Brygada-ok. 5500, II. Brygada - ok. 5000, III. Brygada ok. 6000) rzucono na front na Wołyniu. Jesienią 1915 wzięły udział w walkach nad Styrem, gdzie stoczyły bitwę pod Kostiuchnówką. W czasie ofensywy Brusiłowa walczyły nad Stochodem.^[7]

W okresie od 20 września 1916 do 19 lutego 1918 Legiony Polskie nosiły oficjalną nazwę: Polski Korpus Posiłkowy.

Spis treści 1 Struktura organizacyjna 2 Skład Legionów Polskich w 1916 3 Działania zbrojne 4 Rozwiązanie formacji 5 Ciekawostki 5.1 Literatura 6 Zobacz też 7 Przypisy

[edytuj] Struktura organizacyjna

Początkowo istniały dwa legiony:

• Legion Wschodni (16 sierpnia - 21 września 1914) dowódca - gen. Adam Pietraszkiewicz,
• Legion Zachodni (16 sierpnia - 19 grudnia 1914) dowódca - gen. Rajmund Baczyński (do 25 września 1914), później gen. Karol Durski-Trzaska.

Później przeformowano je w trzy brygady:

• I Brygada (od 19 grudnia 1914) – dowódca Józef Piłsudski (do 27 września 1916), później Marian Żegota-Januszajtis (do 30 lipca 1917),
• II Brygada (od 19 grudnia 1914) – dowódca Ferdynand Küttner (do 14 lipca 1916), później Józef Haller (do 19 lutego 1918),
• III Brygada (od 8 maja 1915) – dowódca Wiktor Grzesicki (do 14 lipca 1916), później Stanisław Szeptycki (do 14 listopada 1916), Zygmunt Zieliński (do 25 kwietnia 1917), Bolesław Roja (do 30 lipca 1917).

Brygady podlegały austriackiemu dowództwu Legionów Polskich w osobach:

• gen. Karola Durskiego-Trzaski (do 27 stycznia 1916),
• gen. Stanisława Puchalskiego (do 14 listopada 1916),
• płk Stanisława Szeptyckiego (do 25 kwietnia 1917),
• płk Zygmunta Zielińskiego (do 19 lutego 1918).

[edytuj] Skład Legionów Polskich w 1916

Skład Legionów Polskich (stan z dnia 6 sierpnia 1916):

Komenda Legionów:

• dowódca - gen. bryg. Stanisław Puchalski
• szef sztabu - rtm. Filip Kochański-Lubicz

Poszczególne jednostki:

• I Brygada LP: dowódca - brygadier Józef Piłsudski; szef sztabu - płk Kazimierz Sosnkowski
  • 1 pułk piechoty LP: dca - płk Edward Rydz ps. Śmigły
  • 5 pułk piechoty LP: dca - mjr Stanisław Bukacki ps. Burhardt
  • 7 pułk piechoty LP: dca - mjr Albin Fleszar ps. Satyr
  • 1 pułk ułanów LP: dca - rtm. Władysław Prażmowski ps. Belina
• II Brygada LP: dowódca - płk Józef Haller; szef sztabu - kpt. Stanisław Tarabanowicz
  • 2 pułk piechoty LP: dca - kpt. Karol Dziekanowski
  • 3 pułk piechoty LP: dca - kpt. Józef Szczepan
• III Brygada LP: dowódca - płk Stanisław Szeptycki; szef sztabu - kpt. Franciszek Kleeberg
  • 4 pułk piechoty LP: dca - płk Bolesław Roja
  • 6 pułk piechoty LP: dca - mjr Mieczysław Neugebauer ps. Norwid
• Jednostki podlegające bezpośrednio Komendzie Legionów:
  • 2 pułk ułanów LP: dca - mjr Juliusz Zagórski-Ostoja
  • 1 pułk artylerii LP: dca - mjr Ottokar Brzezina ps. Brzoza

[edytuj] Działania zbrojne

Podczas I wojny światowej Legiony Polskie brały udział w walkach z armią rosyjską (najważniejsze stoczone bitwy):

• Łowczówek (22-25 grudnia 1914),
• Rokitna (13 czerwca 1915),
• Kostiuchnówka (4-6 lipca 1916).

[edytuj] Rozwiązanie formacji

20 września 1916 Legiony przeformowano w Polski Korpus Posiłkowy. 10 kwietnia 1917 oddziały legionowe zostały ponownie przeformowane w Polską Siłę Zbrojną (Polnische Wehrmacht). Gdy większość żołnierzy (z I i III Brygady) odmówiła przysięgi na wierność obcym monarchom, oddziały te zostały rozwiązane. Legionistów internowano w obozach w Beniaminowie (oficerowie) i Szczypiornie (podoficerowie i szeregowcy). Część pozostałych żołnierzy (z II Brygady) dokonała przejścia linii frontu pod Rarańczą w nocy z 15 na 16 lutego 1918. Reszta została internowana w obozach na Węgrzech.

[edytuj] Ciekawostki

• Pułk ułanów Władysława Beliny Prażmowskiego (beliniacy) początkowo składał się z 7-osobowego patrolu, który pieszo wyruszył na zwiad na terytorium wroga i zdobył 5 koni. Pozostali ułani nosili siodła na plecach, nim nie zdobyli wierzchowców wroga.

[edytuj] Literatura

• Ryszard Bratkowski, Zdzisław Bitner, "Żołnierze Legionów Polskich (1914-1917) na polskich znakach pocztowych od 1918 do 2000 roku", Warszawa-Płock 2007.
• Wacława Milewska, Janusz Tadeusz Nowak, Maria Zientara, "Legiony Polskie 1914-1918", Kraków 1998.
• Bohdan Urbankowski, Józef Piłsudski: marzyciel i strateg, Wydawnictwo ALFA, Warsaw, 1997, ISBN 83-7001-914-5, p. 155-165 (rozdział IV Legiony, podrozdział I 'Dzieje idei')
• Grzegorz Wojciechowski, "Razem przez wieki III- zrozumieć przeszłość", Wydawnictwo Nowa Era Sp. z o.o., Warszawa, 2005,

ISBN 83-89497-51-4, s. 28

[edytuj] Zobacz też

• Antoni Chmurski
• Bajończycy
• Dom im. Józefa Piłsudskiego
• Historia Polski (1914-1918)
• Historia Wojska Polskiego
• Legion Puławski
• Mauzoleum Legionistów Polskich w Kaliszu
• Polska Siła Zbrojna
• Pomnik Józefa Piłsudskiego i Czynu Niepodległościowego
• Węgrzy w Legionach Polskich
• Związek Legionistów Polskich

Przypisy