BA-64

Z Wikipedii

Samochód pancerny BA-64
Samochód BA-64 w muzeum w Niżnym Nowgorodzie
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Fabryka Samochodów w Gorkim (GAZ)
Trakcja	kołowa (4X4)
Typ	lekki samochód pancerny
Załoga	2
Historia
Prototyp	1941
Lata produkcji	1942-1946
Wyprodukowano	ponad 3500
Dane techniczne
Silnik	gaźnikowy, 4-suwowy, 4-cylindrowy rzędowy GAZ-MM
Moc	50-54 KM
Transmisja	mechaniczna
Moc jedn.	15,3 KM/t
Wymiary
Długość maks.	3,66 m
Szerokość	1,53-1,69 m
Wysokość	1,88 m
Prześwit	0,24 m
Masa
Masa bojowa	2,4 t
Poj. zb. paliwa	90 l
Opancerzenie
Typ pancerza	spawany z płyt walcowanych
Grubość pancerza	4-11 mm
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	80 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Brody bez przygotowania	0,5 m
Stoki o nachyleniu do	30%
Zasięg	na drodze 560-600 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Strzeleckie	1 karabin maszynowy DT kal. 7,62 mm
Użytkownicy
ZSRR, Polska, Rumunia, Bułgaria, Czechosłowacja, Węgry, NRD, Korea Płn.

BA-64 - lekki samochód pancerny konstrukcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.

[edytuj] Historia

W latach 1938-1940 opracowano w ZSRR szereg konstrukcji osobowych samochodów terenowych. Na ich bazie planowano też skonstruowanie nowych typów samochodów pancernych. Wiele z nich było w trakcie prób, kiedy w czerwcu 1941 wybuchła wojna niemiecko-radziecka. W tej sytuacji, aby zaspokoić żądania wojska, trzeba było skonstruować prosty i lekki samochód, dogodny do masowej produkcji. Latem 1941 inż. Graczow z Fabryki GAZ, w rekordowym czasie dwóch miesięcy, opracował projekt takiego samochodu. Otrzymał on oznaczenie GAZ-64. Jesienią tego roku został on wdrożony do produkcji. Inż. Graczow, z własnej inicjatywy, wykorzystał elementy nowego samochodu do skonstruowania lekkiego samochodu pancernego. Do prac nad nim przystąpiono 17 lipca 1941. Konstruktorem wiodącym był inż. G.M.Wasserman. W skład zespołu weszli: F. A. Lepiendin, J. N. Soroczkin, B. T. Komarewskij i W. F. Samojłow. Pierwszy prototyp, zbudowano jesienią 1941. 3 marca 1942 nowy samochód pancerny został przyjęty do uzbrojenia Armii Czerwonej. Pierwsze pojazdy dotarły do oddziałów latem 1942. Zostały one użyte w walkach na froncie briańskim i woroneskim, a później pod Stalingradem. Doświadczenia z tych działań spowodowały modernizację samochodu. Powiększono rozstaw kół, zastosowano hydrauliczne tłumiki drgań w przednim moście. Zastosowano, we wszystkich kołach, ogumienie typu GK. Umożliwiało ono jazdę po przestrzeleniu opony. Tak zmodernizowane pojazdy znalazły się w produkcji późną jesienią 1942. Nosiły oznaczenie BA-64B. Od wiosny 1943 produkowano wyłącznie nowy model. Podobne zmiany konstrukcyjne zastosowano w samochodzie GAZ-64. W ich wyniku zmieniono jego nazwę na GAZ-67. Samochody BA-64 produkowano do 1946. Zbudowano ponad 3500 egzemplarzy. Dokładna ich liczba nie jest znana.

[edytuj] Odmiany pojazdu

• BA-64z(znany też jako BA-64BSCH) - odmiana przeznaczona do jazdy po głębokim śniegu. Skonstruowany w styczniu 1943 przez inż. S. S. Strojena. Przednie koła zastąpiono nartami. Zamiast tylnych, zastosowano lekki mechanizm gąsienicowy SCH z gąsienicami metalowo-gumowymi. Z powodu zbyt małej prędkości i zbyt dużego zużycia paliwa nie przyjęto go do uzbrojenia.

• BA-64d(znany też jako BA-64DSzK) - uzbrojony w wielkokalibrowy karabin maszynowy DSzK kal. 12,7 mm.

• BA-64e(zwany BA-64 Desantnyj) - bezwieżowy pojazd z miejscami dla 6 żołnierzy. Wchodzili oni do przedziału bojowego przez właz w tylnej części kadłuba. Zbudowano niewielką serię. Planowano uzbrojenie tego wozu w armatę przeciwpancerną kal. 37 mm.

• BASZ-64b - bezwieżowy pojazd przeznaczony dla oficerów sztabu. Posiadał specjalne wyposażenie radiowe, a także pulpity do pracy na mapach. Nie wszedł do produkcji.

W jednostkach często dokonywano, na własną rękę, pewnych przeróbek. Odnosiło się to głównie do uzbrojenia pojazdu. Typowy karabin maszynowy zastępowano rusznicą przeciwpancerną PTRS kal. 14,5 mm. Czasem używano broni zdobycznej, np. niemieckiego działka kal. 20 mm.

[edytuj] Służba

Samochody pancerne BA-64 były wykorzystywane jako pojazdy zwiadowcze, wozy dyspozycyjne dla dowódców, oficerów sztabowych i łącznikowych, poruszających się w strefie ognia przeciwnika. Posiadały je jednostki rozpoznawcze praktycznie wszystkich rodzajów wojsk. Używano ich do ochrony sztabów, osłony kolumn samochodowych, zwalczania desantów dywersyjnych, a także obrony przeciwlotniczej kolumn pancernych. Oprócz Armii Czerwonej, samochody były używane w LWP i Armii Czechosłowackiej. Później dostarczono je oddziałom rumuńskim, Bułgarii i Węgrom. Po wojnie dostarczono je innym krajom znajdującym się w radzieckiej strefie wpływów. Były używane bojowo np. w wojnie koreańskiej. Miała je też w uzbrojeniu Ludowa Policja NRD.