SU-76
Z Wikipedii
| Su-76 | |
 |
|
| Działo SU-76M produkcji 1945, powojennej (Muzeum Niżny Nowogród) |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo | ZSRR |
| Producent | Fabryka Samochodów w Gorkim (GAZ) |
| Trakcja | gąsienicowa |
| Typ | działo samobieżne |
| Załoga | 4 (dowódca, kierowca, celowniczy, ładowniczy) |
| Historia | |
| Prototyp | 1942 |
| Lata produkcji | 1942-1945 |
| Wyprodukowano | 12 671 |
| Dane techniczne | |
| Silnik | 2 gaźnikowe, 4-suwowe, 6-cylindrowe rzędowe GAZ 202 |
| Moc | 140 KM |
| Transmisja | mechaniczna |
| Moc jedn. | 9,2 KM/t |
| Nacisk jedn. | 0,55 KG/cm² |
| Wymiary | |
| Długość maks. | 5,00 m |
| Szerokość | 2,74 m |
| Wysokość | 2,10 m |
| Prześwit | 0,30 m |
| Masa | |
| Masa bojowa | 10,2 t |
| Poj. zb. paliwa | 400 l |
| Opancerzenie | |
| Typ pancerza | spawany z płyt walcowanych |
| Grubość pancerza | 10-35 mm |
| Osiągi | |
| Prędkości maksymalne | |
| Na drodze | 45 km/h |
| W terenie | 10-25 km/h |
| Zdolność pokonywania przeszkód | |
| Brody bez przygotowania | 0,9 m |
| Rowy | 2,00 m |
| Ściany pionowe | 0,6 m |
| Stoki o nachyleniu do | 28% |
| Zasięg | na szosie 320 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| Artyleryjskie | armata wz. 1942 ZIS-3 kal. 76.2 mm |
| Inne uzbrojenie | 2 pistolety maszynowe PPSz kal. 7,62 mm |
| Użytkownicy | |
| ZSRR, Polska, Rumunia, Bułgaria, Czechosłowacja, Węgry, NRD, Korea Płn., Jugosławia | |
SU-76 - działo samobieżne produkcji radzieckiej z okresu II wojny światowej najczęściej używane w roli niszczyciela czołgów.
Spis treści |
[edytuj] Historia
SU-76 powstał na bazie przedłużonego podwozia czołgu T-70, był bardzo prosty w produkcji, w czasie II wojny światowej był drugim co do ilości wyprodukowanych egzemplarzy opancerzonym pojazdem Armii Czerwonej. Cieszył się dużą popularnością wśród żołnierzy, którzy nadali mu pieszczotliwe przezwisko "suczka" (W odróżnieniu od "suki" - "dorosłego" działa pancernego SU-85).
[edytuj] Warianty
- OSU-76 – eksperymentalny model bazowany na podwoziu czołgu T-70
- SU-76 (SU-12) – pierwszy model produkcyjny z przedłużonym i poszerzonym podwoziem T-70, dwoma silnikami z osobnymi skrzyniami biegów ulokowanymi symetrycznie po bokach kadłuba. Przedział bojowy zamknięty od góry dachem, który jednak trzeba było demontować ze względu na niewystarczającą wentylację, prowadzącą w walce do zatrucia załogi dymem. Ze względu na niesynchroniczną pracę silników powodującą drgania rezonansowe wału napędowego wersja ta trapiona była permanentnymi awariami transmisji - wału i skrzyń przekładniowych. Proste wzmocnienie transmisji, które podjęto jako środek zaradczy, paradoksalnie jeszcze sytuację pogorszyło.
- SU-76M (SU-12M) - wersja SU-12 zmodyfikowana doraźnie w celu likwidacji wspomnianych drgań, co osiągnięto przez amortyzację łóż silników i wprowadzenie sprężystych przegubów na wałach. Osiągnęła ona zadowalający stopień niezawodności.
- SU-76M (SU-15) – trzeci, najbardziej masowo wytwarzany model, eliminujący wady poprzednich wersji - z oboma silnikami zblokowanymi szeregowo po prawej stronie kadłuba i jedną skrzynią biegów.
[edytuj] Służba
Podstawowym przeznaczeniem SU-76 miała być rola niszczyciela czołgów, ale okazał się on także bardzo przydatny jako działo samobieżne używane do wsparcia piechoty. Cienkie opancerzenie czyniło go łatwym celem dla czołgów i artylerii przeciwpancernej. Jak na swoją wielkość był bardzo lekki, co w połączeniu z szerokimi gąsienicami dawało mu dobrą ruchliwość i zwrotność.
Działa samobieżne SU-76 stały się jednym z podstawowych dział artylerii samobieżnej Wojska Polskiego w czasie 2 wojny światowej. Było używane w dywizjonach artylerii samobieżnej przy dywizjach piechoty. W uzbrojeniu pozostawało do końca lat 50. XX w. Pod koniec służby zostało przekazane do oddziałów KBW (Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego).
Działo SU-76 weszło na uzbrojenie armii państw Układu Warszawskiego. Wzięło udział w wielu "powojennych" konfliktach zbrojnych np. wojnie koreańskiej.
[edytuj] Linki zewnętrzne
|
Inne pojazdy
|
|
|
Prototypy i pojazdy doświadczalne
|
|
