T-70
Z Wikipedii
T-70 | |
Dane podstawowe | |
Państwo | ZSRR |
Producent | Fabryka Samochodów w Gorkim |
Typ pojazdu | czołg lekki |
Trakcja | gąsienicowa |
Załoga | 2 ludzi |
Historia | |
Prototypy | 1941 |
Produkcja | 1942-1943 |
Wycofanie | 1947 |
Wyprodukowano | 8226 |
Dane techniczne | |
Silnik | 2 sprzężone silniki gaźnikowe, 4-suwowe, 6-cylindrowe, rzędowe GAZ-202 lub GAZ-70-6000 o mocy 70 KM przy 3400 obr/min każdy |
Transmisja | mechaniczna |
Poj. zb. paliwa | 440-480 l |
Pancerz | spawany z płyt walcowanych, 10-45 mm |
Długość | 4,28-4,42 m |
Szerokość | 2,32-2,47 m |
Wysokość | 2,04-2,08 m |
Prześwit | 0,30 m |
Masa | 9,2-10 t |
Moc jedn. | 14,3-15,2 KM/tonę |
Nacisk jedn. | 0,67-0,70 kg/cm² |
Osiągi | |
Prędkość | 45 km/h (droga) 25 km/h (teren) |
Zasięg | 360 km (po drodze) 180-190 km (w terenie) |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) | 0,90 m |
Rowy (szer.) | 1,60-1,70 m |
Ściany (wys.) | 0,60-0,65 m |
Kąt podjazdu | 30-34° |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 x armata czołgowa 20Km wz. 1938 kal. 45 mm (70-90 nab.) 1 x km DT kal. 7,62 mm (945-1000 nab.) |
|
Wyposażenie dodatkowe | |
radiostacja 9R lub 12-RT (tylko wozy dowodzenia) | |
Użytkownicy | |
Armia Czerwona, Ludowe Wojsko Polskie | |
Rzuty | |
T-70, czołg lekki produkcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Na uzbrojenie Armii Czerwonej wszedł w styczniu 1942. Jego konstrukcja stanowiła rozwinięcie wcześniejszego typu T-60. Był napędzany dwoma silnikami GAZ-202, miał grubszy pancerz i armatę kalibru 45 mm. We wrześniu 1942 rozpoczęto produkcję zmodyfikowanej wersji czołgu T-70M. Zmiany dotyczyły rozmieszczenia silników i układu przeniesienia napędu. Zmianie uległ też kształt wieży, zmodyfikowano zawieszenie i zastosowano nowocześniejsze gąsienice. W czasie wojny wyprodukowano 8226 czołgów T-70/T-70M.
[edytuj] Służba
Czołgi te w jednostkach pancernych Armii Czerwonej przejęły zadania czołgów T-60. Służyły do rozpoznania, ochrony sztabów i kolumn z zaopatrzeniem. Podobnie jak poprzednik, okazał się niezbyt odpowiedni do wykonywania zadań bojowych. Pancerz i uzbrojenie, mimo iż silniejsze, okazało się niewystarczające. Także dowódca nie był w stanie w pełni wywiązywać się ze stawianych przed nim zadań. Trudno mu było jednocześnie dowodzić czołgiem, utrzymywać łączność i strzelać z działa, a niejednokrotnie również dowodzić pododdziałem czołgów. Z tego powodu, pod koniec wojny, zadania czołgów lekkich zaczęły przejmować czołgi średnie.
Od 1943 na podwoziu czołgu T-70, produkowano działo samobieżne SU-76. Podwozie to służyło też do budowy innych dział samobieżnych z których większość nie wyszła jednak poza stadium prototypu. Były to działa: ZSU-37, Su-15, SU-16, SU-74, SU-72, SU-85A, SU-85B, SU-90. W 1943 wyprodukowano serię 75 wozów z większą dwuosobową wieżą i mocniejszymi silnikami pod oznaczeniem T-80.
Czołgi T-70 znajdowały się w uzbrojeniu Wojska Polskiego. Były na uzbrojeniu 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte, gdzie tworzyły czwarte kompanie 1 i 2 pułku czołgów. Były wykorzystywane w czasie bitwy pod Studziankami. T-70 zostały wycofane ze składu brygady we wrześniu 1944 r. Wtedy brygada przechodziła reorganizację. Czołgi przekazano m.in. do 3 szkolnego pułku czołgów - 10 pojazdów i do Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej - 3 czołgi. 1 pojazd trafił do 27 pułku artylerii samobieżnej. Czołgi były również na uzbrojeniu 1 batalionu rozpoznawczego 1 Armii WP. W składzie batalionu brały udział w walkach o Wał Pomorski. W latach 1943-45 LWP otrzymało 53 czołgi. Po wojnie zostało 41 pojazdów. Po zakończeniu wojny, czołgi zostały użyte bojowo w walkach z operującymi na terenie południowo-wschodniej Polski oddziałami UPA. Krótko potem wycofano je z uzbrojenia. W Polsce zachował się 1 egzemplarz, który początkowo stał jako pomnik w Baligrodzie,a obecnie w muzeum w Poznaniu [1] [2].
[edytuj] Bibliografia
- Magnuski, Janusz. Czołg lekki T-70. Nowa Technika Wojskowa. 2004, nr 1, str. 51-56. ISSN 1230-1655.
[edytuj] Przypisy
- ↑ Janusz Magnuski Wozy bojowe LWP 1943-1983, Wydawnictwo MON, Warszawa 1985
- ↑ Stanisław Komornicki Regularne jednostki Ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych, Wydawnictwo MON, Warszawa 1987
Inne pojazdy
|
|
Prototypy i pojazdy doświadczalne
|