SU-57

Z Wikipedii

SU-57 T-48
SU-57 w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	White Motor Co. w Cleveland Diamond T Motor Car Co. w Chicago
Typ pojazdu	lekkie działo samobieżne
Trakcja	półgąsienicowa
Załoga	5
Historia
Prototypy	1942
Produkcja	1943
Wyprodukowano	962
Dane techniczne
Silnik	1 silnik gaźnikowy, rzędowy, 4-suwowy, 6-cylindrowy White 160AX o mocy 148 KM
Poj. zb. paliwa	227 l
Pancerz	spawany z płyt walcowanych o grubości 6,3 - 16 mm
Długość	5,99 m
Szerokość	2,19 m
Wysokość	2,23 m
Prześwit	0,28 m
Masa	9 530 kg (bojowa)
Moc jedn.	15,6 KM/t
Nacisk jedn.	0,86 kg/cm³
Osiągi
Prędkość	72 km/h (droga)
Zasięg	320 - 350 km
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	0,80 m
Rowy (szer.)	1,00 m
Ściany (wys.)	0,30 m
Kąt podjazdu	30°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata przeciwpancerna M1 kal. 57 mm (zapas amunicji 99 naboi)
Użytkownicy
ZSRR, Wielka Brytania, Polska

SU-57 (T-48) — amerykańskie lekkie działo samobieżne z okresu II wojny światowej, zbudowane na podwoziu półgąsienicowego transportera opancerzonego M3

Działo zostało opracowane w 1942 roku na wniosek mieszanej angielsko-amerykańskiej Komisji Uzbrojenia. Po opracowaniu prototypu, który został uzbrojony w 6-funtowa armatę konstrukcji angielskiej, produkowaną w USA na licencji pod oznaczeniem M1, armia amerykańska nie przyjęła go na swoje uzbrojenie, lecz ustalono, że będzie ono produkowane wyłącznie dla armii brytyjskich.

W roku 1943 zakłady White Motor Co. w Cleveland i Diamond T Motor Car o. w Chicago, wyprodukowały 962 pojazdy. Z tego 680 wysłano do Wielkiej Brytanii. Nie znalazły tam szerszego zastosowania, gdyż uznano, że armata 57 mm jest nieodpowiednia do zwalczania ciężkich czołgów niemieckich. Część pojazdów, po wymontowaniu uzbrojenia, używano w armii brytyjskiej jako zwykłe transportery opancerzone.

Większość (650 sztuk), w oryginalnej postaci, wysłano w ramach umowy Lend-Lease do ZSRR, gdzie przyjęto je tam do uzbrojenia Armii Radzieckiej pod oznaczeniem SU-57.

Kilka wozów tego typu znalazło się w uzbrojeniu Ludowego Wojska Polskiego. Były na wyposażeniu 7 samodzielnego dywizjonu artylerii samobieżnej. Sprzęt ten szybko wykruszył się w walkach i z powodu awarii. Uzupełnień nie przysyłano, bo był to sprzęt nietypowy. 10 maja 1945 roku pozostało w 7 sdas 5 dział tego typu.

Po wojnie zostały one przekazane do KBW. Demontowano z nich działa i używano jako transportery opancerzone, m.in. podczas walk z oddziałami UPA w Bieszczadach. Wycofano je z uzbrojenia w końcu lat 50.

[edytuj] Bibliografia:

• Janusz Magnuski Wozy bojowe LWP 1943-1983 wyd. MON Warszawa 1985 ISBN 83-11-06990-5