SU-76I
Z Wikipedii
SU-76I | |
Dane podstawowe | |
Państwo | ZSRR |
Typ pojazdu | działo samobieżne (pancerne) |
Trakcja | gąsienicowa |
Załoga | 4 osoby |
Dane techniczne | |
Silnik | 12-cylindrowy silnik gaźnikowy Maybach HL120TRM o mocy 265 KM przy 2600 obr/min |
Poj. zb. paliwa | 300 l |
Pancerz | stalowy, 10-60 mm |
Długość | 6,3 m 5,38 m (kadłuba) |
Szerokość | 2,91 m |
Wysokość | 2,38 m |
Prześwit | 0,35 m |
Nacisk jedn. | 1 kg/cm² |
Osiągi | |
Prędkość | 50 km/h |
Zasięg | 180 km |
Pokonywanie przeszkód | |
Brody (głęb.) | 0,8 m |
Rowy (szer.) | 2,2 m |
Ściany (wys.) | 0,6 m |
Kąt podjazdu | 30° |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 x armata S-1 kalibru 76,2 mm (98 nab.) | |
Wyposażenie dodatkowe | |
radiostacja 9R, telefon wewnętrzny TPU-3 |
SU-76I - działo pancerne powstałe w 1943 roku na podwoziu niemieckiego czołgu średniego Pz.Kpfw. III. Ausf H/J. Duża ilość tych czołgów została zdobyta przez Armię Czerwoną i postanowiono przystosować ją w możliwie prosty sposób do radzieckiej armat 76,2mm F-34 lub ZIS-5. Dokonano tego montując pancerny przedział bojowy na nie zmienionym podwoziu czołgu. Pancerz przedni miał grubość 50-60 mm, boczny 30 mm, tylny 25 mm. SU-76I miały czteroosobowa załogę i mogły zabierać 98 pocisków do działa. Poza działem uzbrojenie składało się z broni osobistej załogi i granatów ręcznych. Wyprodukowana łącznie około 200 sztuk, ważących 22 tony i rozwijających prędkość do 45 km/h. Do dnia dzisiejszego jeden z egzemplarzy pełni funkcję pomnika w miejscowości Sarny na Ukrainie.
[edytuj] Bibliografia
- Wachowski, Tomasz. Działo samobieżne SU-76I. Nowa Technika Wojskowa. 2003, nr 11, str. 65-67. ISSN 1230-1655.
Inne pojazdy
|
|
Prototypy i pojazdy doświadczalne
|