SU-152

Z Wikipedii

SU-152 СУ-152
Działo SU-152 na stanowisku
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Zakłady Kirowskie w Czelabińsku
Typ pojazdu	działo samobieżne (pancerne
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	5
Historia
Prototypy	1943
Produkcja	luty – wrzesień 1943
Wyprodukowano	około 700
Dane techniczne
Silnik	12-cylindrowy silnik wysokoprężny W-2K o mocy 600 KM
Poj. zb. paliwa	600-645 l (plus 360 l w zbiornikach dodatkowych)[1]
Pancerz	stalowy, 22-75 mm
Długość	8,95 m 6,75 m (kadłuba)
Szerokość	3,25 m
Wysokość	2,45 m
Prześwit	0,44 m
Masa	45,5 t
Osiągi
Prędkość	43 km/h (droga)
Zasięg	330 km (droga) 120 km (teren)
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	1,6 m
Rowy (szer.)	2,7 m
Ściany (wys.)	1,2 m
Kąt podjazdu	36°
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x haubicoarmata ML-20S kal. 152 mm (20 nab.) uzbrojenie załogi (1-2 pm PPSz (1278-1300 nab.), 25 szt. granatów F-1)
Wyposażenie dodatkowe
radiostacja 9R lub 10R,, telefon wewnętrzny TPU-4 lub TPU-4bis
Użytkownicy
Armia Czerwona, Wojsko Polskie

SU-152 (ros. СУ-152 – skrót od nazwy Самоходная Установка) – radzieckie ciężkie działo samobieżne z okresu II wojny światowej

Spis treści 1 Historia 2 Opis konstrukcji 3 Służba 4 Bibliografia 5 Przypisy

[edytuj] Historia

W dniu 15 kwietnia 1942 roku w Głównym Zarządzie Artylerii Armii Czerwonej podjęto decyzję o rozpoczęciu prac nad szeregiem dział samobieżnych przeznaczonych dla wsparcia piechoty. W tej decyzji stwierdzono, że mają być one budowane na podwoziach czołgów produkowanych seryjnie.

Na podwoziu czołgu KW miał być opracowany ciężki samobieżny niszczyciel schronów bojowych uzbrojony w haubico-armatę kal. 152 mm. Prace nad tym ciężkim działem samobieżnym rozpoczęto jesienią 1942 roku równocześnie ustalono, że oprócz niszczenia umocnień i schronów bojowych miał zwalczać ciężkie czołgi. Pracami kierowało biuro konstrukcyjne Ż. Kotinowa z Zakładów Kierowskich w Czelabińsku przy współpracy z biurem konstrukcyjnym Artylerii Samobieżnej zakładów Uralmaszzawod w Swierdłowsku. Projekt nowego działa samobieżnego był gotowy na początku stycznia 1943 roku i w dniu 4 stycznia został zatwierdzony i zlecono budowę prototypu, który miano ukończyć do 29 stycznia. Prototyp wyposażono w specjalnie adoptowaną dla tego działa haubico-armatę wz. 1937/43 (ML-20S) kal. 152 mm.

Już 7 lutego 1943 roku zakończono próby działa a w dniu 14 lutego 1943 roku przyjęto je na uzbrojenie i nadano mu nazwę SU-152. Także w lutym rozpoczęto produkcję seryjną tych dział w Zakładach Kierowskich w Czelabińsku, gdzie trwała do września 1943 roku. W tym czasie wyprodukowano około 700 dział samobieżnych SU-152. Produkcję ich przerwano z uwagi na opracowanie i wdrożenie do produkcji seryjnej nowego ciężkiego działa samobieżnego ISU-152.

Do obecnych czasów z około siedmiuset SU-152 przetrwały zaledwie trzy sztuki, z których dwie znajdują się w Polsce, w Lubuskim Muzeum Wojskowym w Zielonej Górze z/s w Drzonowie.

[1]

[edytuj] Opis konstrukcji

Ciężkie działo samobieżne SU-152 było oparte na podwoziu czołgu KW-1s, na którym zamontowano nieruchomą wieżę. W wieży umieszczono haubico-armatę wz. 1937/43 (ML-20S) kal. 152 mm adaptowano do potrzeb tego działa. Pancerz działa wykonany był z płyt walcowanych i odlewanych o grubości od 22 mm (góra) do 75 mm (przód wieży).

Napęd stanowił silnik wysokoprężny, widlasty, 12-cylindrowy W-2K, układ napędowy składał się wielotarczowego sprzęgła głównego i skrzyni przekładniowej mechanicznej. Posiadał 8 biegów do przodu i 2 wsteczne.

Podwozie składało się z 6 par podwójnych stalowych kół nośnych umieszczonych niezależnie na wahaczach, koła napędowego z tyłu i koła napinającego z przodu.

[edytuj] Służba

W chwili rozpoczęcia produkcji seryjnej działa samobieżne SU-152 były systematycznie wprowadzane na uzbrojenie Armii Czerwonej i formowane w pułki ciężkiej artylerii samobieżnej. W skład takiego pułku wchodziło początkowo 12 dział SU-152 a później 21.

Po raz pierwszy dział tych użyto w trakcie bitwy na łuku kurskim, gdzie użyto ich w walce z użytymi przez Niemców po raz pierwszy czołgami PzKpfw V Panther, PzKpfw VI Tiger i działami Ferdynand. Wtedy to działo to otrzymało nazwę Pogromca zwierząt (ros. Зверобой).

W późniejszym okresie zaczęto wycofywać te działa zastępując je działami ISU-152.

W zasadzie działa samobieżne SU-152 były na uzbrojeniu tylko Armii Czerwonej, choć trzy egzemplarze znalazły się na wyposażeniu Wojska Polskiego, jedno w 3 szkolnym pułku czołgów i dwa w Oficerskiej Szkole Broni Pancernej. Użytkowano je tam w latach 1945 – 1949 do szkolenia.

[edytuj] Bibliografia

• Magnuski, Janusz i Kiński, Andrzej. Ciężkie działo samobieżne SU-152. Nowa Technika Wojskowa. 2003, nr 7, str. 53-58. ISSN 1230-1655.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Według innych źródeł 830 l w zbiornikach wewnętrznych i 270 l w dodatkowych