Historia Wrocławia

Z Wikipedii

Spis treści 1 Budorigum 2 Założenie miasta 3 Rozwój (X-XIII wiek) 4 Rozkwit miasta (XIII-XVII wiek) 5 Okres wojen (XVIII wiek) 6 Kampania napoleońska 7 Ponowny rozkwit (XIX wiek) 8 XX wiek 8.1 II wojna światowa 8.2 Czasy powojenne 8.3 III Rzeczpospolita 8.3.1 Powódź 1997 8.3.2 Prezydentura Rafała Dutkiewicza 9 Przypisy 10 Zobacz też

[edytuj] Budorigum

Wiele hipotez łączy antyczną osadę Budorigum z Wrocławiem. Nie ma co do tego większych wątpliwości, iż w czasach antycznych w okolicach Wrocławia istniała miejscowość o nazwie Budorigum. Została ona odwzorowana na antycznej mapie Klaudiusza Ptolemeusza z lat 142- 147 naszej ery [1]. O tym, że miejscowość ta znajdowała się w sąsiedztwie Wrocławia, informuje Lexicon Universale [2] oraz wynika to z położenia wśród innych zidentyfikowanych miejscowości Śląska. Wiele źródeł wskazuje jednak na lokalizację Budorigum w pobliskim Brzegu.

[edytuj] Założenie miasta

Według tradycji, gród we Wrocławiu został założony przez czeskiego księcia Wratysława (czes. Vratislav I) (panował 915-921). Nazwa miasta pochodzi być może od skróconej formy imienia założyciela, patrz Wrocisław, jednakże ekspansja na teren Śląska mógł przeprowadzić Bolesław I Okrutny dopiero po roku 935, dlatego kwestia nazwy miasta jest polem do dalszych interpretacji. W roku 985 na Ostrowie Tumskim powstał pierwszy gród wybudowany przez Mieszka I ^[1]. W tym też okresie miasto wraz z resztą Śląska przeszło we władanie rodu Piastów.

W 1000 roku na zjeździe gnieźnieńskim cesarz Otton III i Bolesław Chrobry ustanowili w mieście biskupstwo rzymskokatolickie podporządkowane arcybiskupstwu w Gnieźnie. Krótko po tym powstała w obrębie grodu pierwsza katedra romańska. Choć miasto istniało już wcześniej – datę tę traktuje się oficjalnie jako początek jego istnienia – w 2000 roku uroczyście obchodzono tysiąclecie Wrocławia. Z czasem ośrodek urbanistyczny przeniósł się na lewy brzeg Odry w okolice kościoła św. Andrzeja i Magdaleny, a potem około wieku XIII w okolice kościoła św. Elżbiety i dzisiejszego Starego Miasta.

[edytuj] Rozwój (X-XIII wiek)

Miasto dzieliło dzieje Śląska będąc jego centrum gospodarczym i administracyjnym. Przy osłabieniu władzy Piastów przechodziło w ręce Przemyślidów. Stało się tak m.in. w 1038, gdy w wyniku trwającego od 4 lat antychrześcijańskiego powstania doszło do najazdu czeskiego księcia Brzetysława I, a biskup wrocławski zmuszony był opuścić gród i aż do restytucji biskupstwa w 1051 rezydował najprawdopodobniej w Smogorzewie koło Namysłowa. Z okresu tego pochodzą odkryte we Wrocławiu szczątki świątyni pogańskiej z lat 30. XI wieku.

W 1109 nieudane oblężenie przez króla niemieckiego Henryka V – opodal grodu na terenie dzisiejszej dzielnicy Psie Pole doszło do zwycięskiej dla Krzywoustego potyczki z armią niemiecką, zwanej bitwą na Psim Polu.

W 1138 po podziale kraju stało się siedzibą Władysława II Wygnańca. Po jego wygnaniu przez braci i powrocie, z pomocą cesarską, synów księcia – Bolesława Wysokiego i Mieszka Plątonogiego, stało się siedzibą pierwszego, który objął większość ojcowizny z tytułem księcia śląskiego.

Budowa zamku książęcego na lewym brzegu Odry naprzeciw Ostrowa Tumskiego (rejon dzisiejszego Uniwersytetu Wrocławskiego) i powstające wokół niego podgrodzia zapoczątkowały przeniesienie centrum miasta w to miejsce. Współcześnie uważa się, że pierwsza lokacja miasta nastąpiła jeszcze pod rządami Henryka Brodatego, przyjmuje się daty 1214 lub 1226. Ostrów stopniowo przechodził w posiadanie władz kościelnych. Ostatnim władcą rezydującym stale na Ostrowie był Henryk IV Probus.

W 1241 roku wobec najazdu mongolskiego miasto zostało opuszczone przez mieszczan i spalone. Po najeździe ponownie dokonano lokacji miasta na prawie niemieckim wytyczając nowe ulice i obecny Rynek. W 1261 miasto otrzymało radę miejską, a od 1299 do 1351 trwała budowa nowych murów miejskich.

[edytuj] Rozkwit miasta (XIII-XVII wiek)

Rozwój stymulowały kolejne przywileje książęce. W 1272 Henryk IV Prawy nadał miastu prawo mili, a dwa lata później pierwszy w Polsce przywilej prawa składu. W 1290 na Probusie wygasła pierwotna linia piastowskich książąt wrocławskich, a w 1335 po śmierci Henryka VI Dobrego księstwo wrocławskie stało się częścią korony czeskiej na mocy wcześniejszej umowy zmarłego z Janem Luksemburskim.

Pierwsza wzmianka o istnieniu zegara na ratuszu datuje się na rok 1362. W 1387 miasto otrzymało swój pierwszy wodociąg. Rok 1416 to data zakończenia budowy gotyckiej katedry. Miasto przeżywa rozkwit handlu. W latach 1469-1490 wraz z całym Śląskiem należało do Węgier. Do roku 1474 Wrocław pozostawał członkiem Hanzy. W latach 1490-1515 prowadził wojnę handlową z Polską, głównie Krakowem.

XVII-wieczny Wrocław

Miasto w II połowie XVII wieku

O znaczeniu dochodów czerpanych z handlu świadczą dwa wydarzenia. W 1382 biskup wrocławski obłożył całe miasto klątwą, gdy mieszczanie próbowali uniemożliwić duchowieństwu łamanie miejskiego monopolu piwnego. Z kolei w 1418 doszło do powstania przeciwko nadużyciom rady miejskiej. Ratusz został zdobyty przez tłum rzemieślników, a wielu bogatych rajców zdekapitowano lub defenestrowano z wieży. Interwencja cesarska przywróciła stare porządki – w 1420 r. 27 przywódców rewolty stracono na Rynku. Pochowano ich pod drogą wiodącą z Rynku do kościoła św. Elżbiety - w intencji władz wierni udający się do kościoła mieli deptać po trupach wichrzycieli.

5 czerwca 1443 r. Wrocław nawiedziło trzęsienie ziemi o sile ocenianej na więcej niż 6 w skali Richtera z epicentrum na północ od miasta. Straty były znaczne.

W 1523 po kazaniach Jana Hessa, byłego współpracownika biskupa Jana Thurzona w farze Świętej Marii Magdaleny miasto przyjęło reformację.

W latach 1531-1555 pomiędzy dzisiejszym Biskupinem i Bartoszowicami a Opatowicami wykonano przekop Bartoszowicko-Szczytnicki, puszczając główny nurt Odry w kierunku Szczytnik, zmieniając przy tym nurt Starej Odry i skracając jej meandrujący bieg w obrębie najbliższych okolic ówczesnego miasta.

[edytuj] Okres wojen (XVIII wiek)

Kres złotego wieku stanowiła wojna trzydziestoletnia, która choć nie zniszczyła miasta bezpośrednio – Wrocław nie przyjął ani załóg cesarskich ani protestanckich – mocno uderzyła w jego okolice. Ponowny powolny rozkwit nastąpił dopiero po pokoju westfalskim. Cesarz Leopold I w 1702 nadał miastu kolegium jezuickie, którą to datę uznaje się za powstanie Uniwersytetu Wrocławskiego.

Wojny śląskie zaszkodziły miastu w ograniczonym stopniu. Jednak przejęcie Śląska przez Prusy Fryderyka II oznaczało utratę wszystkich dotychczasowych przywilejów. Na pociechę Wrocław otrzymał tytuł miasta królewskiego, stając się trzecią obok Berlina i Królewca rezydencją monarchy (Königliche und Residenziale Hauptstadt Breslau, Królewskie i Rezydencjalne Stołeczne Miasto Wrocław). Ludność zwolniono z uciążliwej służby wojskowej.

[edytuj] Kampania napoleońska

Pod koniec roku 1806 doszło do bardzo ważnego dla Wrocławia epizodu wojen napoleońskich. Wojska Napoleona Bonaparte, po zwycięstwie nad armią Prus w bitwie pod Jeną-Auerstedt w październiku 1806, podążyły na wschód. IX korpus francuski pod dowództwem najmłodszego brata Napoleona, Hieronima (dwie dywizje bawarskie i jedna wirtemberska, w sumie 23 tysiące żołnierzy i 48 dział) skierowane zostały na Śląsk; 3 grudnia 1806 generał napoleoński Dominique Vandamme zdobył Głogów. Część korpusu francuskiego ruszyła w kierunku Wrocławia i wkrótce przystąpiła do oblężenia miasta. Bonapartemu miasto zdolne było przeciwstawić garnizon pod dowództwem generała majora von Thile'a wyposażony w 208 armat na działobitniach, 46 rezerwowych i liczący sześć tysięcy żołnierzy (w tym 473 inwalidów). Komendant Thile nakazał już w drugiej połowie listopada nakazał spalenie przedmieść w celu uniemożliwienia ukrycia się w nich wojsk najeźdźców^[2].

6 grudnia pod Wrocławiem pojawiły się forpoczty kawalerii Bonapartego, a 7 grudnia oddziały gen. Vandamme przeprowadziły rozpoznanie fortyfikacji miejskich i zamknęły pierścień oblężenia wokół miasta. Nocą 8 grudnia rozpoczęto sypanie stanowisk bojowych dla baterii artylerii i kopanie dwóch linii okopów i transzei. Stanowiska te z początku zbudowano naprzeciw Bramy Mikołajskiej^[3] i na Przedmieściu Mikołajskim (tj. dalej wzdłuż fosy w kierunku południowym, w stronę dzisiejszego Dworca Świebodzkiego). Potem oblegający zajęli stanowiska także na prawym brzegu Odry, i rozpoczęli 10 grudnia intensywny ostrzał miasta. Równocześnie rozciągnęli umocnienia oblężnicze po obu stronach rzeki aż do Bramy Oławskiej. Stanowiska oblegających w ciągu tego czasu zbliżyły się na kilkaset (od 400 do nawet tylko 250) kroków od fortyfikacji; 22 grudnia armia Bonapartego przypuściła od strony Przedmieścia Oławskiego (rejon dzisiejszej ulicy Krasińskiego) szturm na miasto, skutecznie jednak odparty przez pruskich obrońców.

Napoleński generał Montbrun z trzema pułkami kawalerii wirtemberskiej, 2. pułkiem piechoty podpułkownika von Dallwigka i 2. batalionem 3. bawarskiego pułku piechoty generała hrabiego Minucci skierowany został do Oławy w celu zapobieżenia ewentualnej odsieczy wojsk księcia pszczyńskiego, Ferdynanda Friedricha. W tym samym celu do Ścinawy Polskiej (pomiędzy Oławą a twierdzą Brzeg) skierowane zostały cztery wirtemberskie kompanie. Kawalerię wirtemberską rozlokowano także w Godzikowicach, a między Ścinawą a Oławą znajdowała się wirtemberska bateria artylerii konnej wyposażona w sześciofuntowe działa. Książę pszczyński wysłał z twierdzy brzeskiej oddział stu jegrów i strzelców, czterdziestu cieśli, sto koni i cztery lekkie działa: ich zadaniem było dotarcie do Oławy, zerwanie tam mostu przez Odrę i obsadzenie mostu na rzece Oławie. Po pierwszych sukcesach (29 grudnia nad ranem kompanie wirtemberskie wyparte zostały ze Ścinawy) Prusacy musieli pod naporem przewagi przeciwnika wycofać się do Brzegu. Inna grupa śpieszących na odsiecz Wrocławiowi wojsk księcia pszczyńskiego rozbita została 30 grudnia przez wojska napoleońskie pod Strzelinem. W ten sposób nadzieje załogi oblężonego Wrocławia na wsparcie zostały rozwiane.

Intensywny ostrzał miasta wznowiony został 2 stycznia 1807. Po trzech dniach, wobec silnych nacisków cywilnych mieszkańców miasta i nie mając perspektyw przetrwania dalszego oblężenia, generał Thile poddał Wrocław. Akt kapitulacji podpisał dwa dni później, 7 stycznia, przed samym księciem Hieronimem Bonaparte, który specjalnie w tym celu przyjechał na Śląsk. Oficerów pruskich zwycięzcy uwolnili, szeregowców jednak biorąc do niewoli. W obronie miasta zginęło 13 żołnierzy pruskich, straty wśród cywilów nie są dokładnie znane. Wypalone jeszcze przed oblężeniem przedmieścia, grabieże i rabunki zwycięzców spowodowały ogromne straty wśród mieszkańców tak samego Wrocławia, jak i okolicznych miejscowości^[4].

Dla samego miasta Wrocławia najważniejszym skutkiem zdobycia go przez Francuzów były jednak nie straty materialne ani ludzkie w wyniku działań wojennych, ale decyzja Hieronima Bonapartego, polecająca wyburzenie fortyfikacji miejskich.

[edytuj] Ponowny rozkwit (XIX wiek)

Likwidacja murów i bram miejskich dokonana została w latach 1807-1838; dało to miastu możliwość szybkiego rozwoju urbanistycznego. Przyczyniło się do niego także przywrócenie w 1808 samorządności i autonomicznych władz miejskich, jak również sekularyzacja majątków kościelnych w 1810. Nowe prawo miejskie (Städteordnung) z 19 listopada 1808 przyłączyło do Wrocławia znaczne obszary przedmieść zwiększając powierzchnię miasta kilkakrotnie: z 3,55 km² w obrębie murów do 20,5 km² po roku 1808^[5]. Wiek XIX to szybki rozkwit miasta i postępujący rozwój przemysłu. W 1840 uruchomiono pierwszą linię omnibusową a dwa lata później linię kolejową Wrocław – Oława, wkrótce przedłużoną aż na Górny Śląsk, gdzie łączyła się z koleją wiedeńsko-warszawską.

Świecki, pięciowydziałowy uniwersytet Universitas Litterarum Wratislaviensis powstał w 1811 po połączeniu starego kolegium jezuitów, Leopoldina z protestanckim uniwersytetem pruskim, Viadrina z Frankfurtu nad Odrą.

Liczba ludności Wrocławia w latach 1819-1933
1819	1834	1852	1871	1880	1890	1900	1910	1925	1933
78.135	91.401	121.052	207.997	272.912	335.186	422.709	512.105	557.139	625.198
Źródło: Heinz Rogmann, Die Bevölkerungsentwicklung im preußlischen Osten in den letzten hundert Jahren, Volk und Reich Verlag, Berlin, 1937; str. 210-211, Tabela 7a

W 1885 na 300 000 mieszkańców, 173 000 deklarowało protestantyzm, 109 000 katolicyzm, a 18 000 judaizm.

[edytuj] XX wiek

Rok 1903 przyniósł w lipcu wielką powódź na Odrze, co zapoczątkowało roboty ziemne przy systemie kanałów. Miasto hucznie obchodziło stulecie pokonania Napoleona – w 1913 dokonano otwarcia modernistycznej Hali Stulecia (niem. Jahrhunderthalle), gdzie odbywała się wystawa wszech-niemiecka i targi wrocławskie, oraz Mostu Cesarskiego (niem. Kaiserbrücke, obecnie Most Grunwaldzki). Lata 20. XX wieku to we Wrocławiu rozkwit architektury modernistycznej. Powstały wówczas m.in. domy handlowe Petersdorf autorstwa Ericha Mendelsohna (obecnie DT Kameleon) i Wertheim autorstwa H. Dernburga (obecnie DT Renoma). W 1937 miasto ponownie nawiedziła powódź odrzańska.

W 1929 roku podporządkowane od 1823 bezpośrednio papiestwu (od 1000 roku w archidiecezji gnieźnieńskiej) biskupstwo wrocławskie zyskało rangę arcybiskupią.

Po dojściu do władzy nazistów rozpoczęto kampanię deslawizacji Śląska, zmieniając dawne brzmiące z polska i słowiańska nazwy miejscowości. 10 maja 1933 na placu Wolności (wtedy Schloßplatz) odbyło się palenie książek. Wrocław utracił w 1938 swój nadany przez niemieckiego cesarza herb, zmieniony na bardziej niemiecki (vide: Herby Wrocławia). Na Tarnogaju powstał jeden z pierwszych w Niemczech obozów koncentracyjnych, szybko zlikwidowany.

Podczas nocy kryształowej z 9 na 10 listopada 1938 roku doszło do antyżydowskich zamieszek, splądrowano liczne sklepy i domy należące do Żydów. Spalono większość synagog, w tym największą Nową Synagogę.

[edytuj] II wojna światowa

W przeddzień napadu na Polskę w 1939 koncentrowały się tu oddziały Wehrmachtu i stąd wyruszyły na wschód.

W niedzielę 17 września w kościele św. Marcina po raz ostatni odprawiono mszę św. podczas której użyto języka polskiego (sama msza była wtedy oczywiście łacińska), m.in. śpiewano Boże, coś Polskę.

Jesienią 1939 do więzienia na Kleczkowskiej przywieziono kilkuset czeskich więźniów, zatrzymanych podczas masowych aresztowań. Później, w czasie trwania wojny, przez wrocławskie więzienia i areszty przewinęło się wiele osób, część z nich skazana została na śmierć na gilotynie. Łącznie w tym więzieniu zginęło 869 więźniów, w tym 363 Czechów i znaczna liczba Polaków.

We Wrocławiu 1 grudnia 1940 mieszkało 638 905 osób, a miasto pozostawało z dala od działań wojennych; w listopadzie 1941 wprawdzie stało się celem jednego z bombardowań alianckich (zginęło wówczas dziesięć osób), ale później aż do 1944 panował tu względny spokój. Pod koniec wojny zbliżający się ze wschodu front spowodował, że trafiła tu kilkusettysięczna fala uciekinierów ze wschodnich terenów ówczesnych Niemiec^[6]. 25 lipca 1944 miasto zostało ogłoszone twierdzą (Festung Breslau). 19 stycznia 1945 na rozkaz gauleitera Śląska Karla Hankego dokonano przymusowej pieszej ewakuacji większości pozostającej jeszcze w mieście ludności cywilnej. Jak się ocenia, podczas ewakuacji z zimna i przemęczenia zginęło aż 90 tys. osób. Pozostali zapełnili ulice Drezna na krótko przed nalotami dywanowymi. Słynne bombardowania dywanowe RAF-u, które doprowadziły Drezno do zniszczenia w stopniu porównywalnym z Warszawą, spowodowane zostały naciskami Stalina na zachodnich aliantów, by utrudnić Niemcom obronę Wrocławia.

Przez cztery miesiące, od 13 lutego do 6 maja 1945, Wrocław był oblegany przez wojska 1. frontu ukraińskiego, dowodzone przez marszałka Koniewa. Podczas ciężkich walk obie strony podpalały całe kwartały domów, a załoga twierdzy, siłami robotników przymusowych i cywili^[7], wyburzyła połowę dzielnicy w okolicach dzisiejszego pl. Grunwaldzkiego, by zbudować lotnisko zapasowe. Od 15 lutego do 1 maja Luftwaffe utrzymywała most powietrzny z Rzeszą. Przez 76 dni wykonano niemal 2 tysiące lotów i przewieziono do oblężonego miasta 1638 ton zapasów.

Dowódca twierdzy, generał Niehoff, po negocjacjach z generałem Głuzdowskim podpisał kapitulację 6 maja 1945 roku. Jako jedno z ostatnich miast niemieckich, Wrocław padł cztery dni po zdobyciu Berlina, na dwa dni przed ogłoszeniem końca wojny w Europie. Warunkiem kapitulacji były gwarancje godnego traktowania udzielone przez Rosjan. Generał Głuzdowski gwarantował jeńcom opiekę medyczną, zachowanie własności osobistej oraz natychmiastową repatriację po zakończeniu wojny. Żadna z obietnic nie została spełniona. Większość jeńców trafiła do sowieckich gułagów, skąd wielu z nich (być może nawet połowa) nigdy nie wróciła.

Bilans strat we Wrocławiu to szacowana na ponad 700 tysięcy liczba cywilów zmuszonych przez władze niemieckie do opuszczenia miasta; zginęło 6 tys. żołnierzy (23 tys. zostało rannych); wśród dziesiątek tysięcy cywilów, którzy zginęli podczas ewakuacji lub ostrzału miasta było też 3 tys. samobójców. Zniszczone w mieście budynki obróciły się w 18 milionów metrów sześciennych gruzu^[8].

[edytuj] Czasy powojenne

Polaków, którzy przyjechali do Wrocławia zaraz po wojnie nazwano pionierami. Po zakończeniu działań wojennych nowe władze położyły szczególny nacisk na usunięcie śladów niemieckości - pomników, napisów. Odbudowywane zabytki polszczono regotyzując je. Przyjeżdżali tu m.in. przesiedleńcy z Kresów, szczególnie z okolic Lwowa i Stanisławowa, nie brak było także przybyszów z Wileńszczyzny. Sporo ludności przyjechało z Wielkopolski. Przez pierwsze powojenne lata Wrocław, tak jak cały obszar tzw. Ziem Odzyskanych traktowany był przez wielu przyjezdnych i częściowo przez władze centralne jako źródło zaopatrzenia i szabru, czemu sprzyjała atmosfera tymczasowości i niepewności polskich osadników. W celach propagandowych od lipca do września 1948 w Hali Ludowej została zorganizowana Wystawa Ziem Odzyskanych. W czasie jej trwania odbył się w dniach 25-28 sierpnia Światowy Kongres Intelektualistów w Obronie Pokoju. Rozpoczęła się odbudowa miasta po ciężkich zniszczeniach wojennych.

W roku 1963 we Wrocławiu wybuchła epidemia ospy przywleczona z Indii przez agenta służb specjalnych PRL, płk. Bonifacego Jedynaka. Władze nałożyły znaczne ograniczenia na przemieszczanie się ludności.

W roku 1966 nastąpiła inauguracja najsłynniejszego wrocławskiego cyklicznego wydarzenia kulturalnego – Festiwalu Muzyki Oratoryjno-Kantatowej "Wratislavia Cantans".

W latach 1975 i 1976 miały miejsce pożary garnizonowego kościoła pw. św. Elżbiety umiejscowionego tuż przy wrocławskim rynku. Odbudowę – powoli ciągnącą się przez lata 80. – częściowo zakończono dopiero w roku 1997.

Rok 1980 przyniósł strajki we wrocławskich zakładach pracy, manifestacje uliczne. W zajezdni autobusowej przy ul. Grabiszyńskiej powstała wrocławska Solidarność. Po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 aktywnie mimo internowania i późniejszych aresztowań liderów (Władysława Frasyniuka, Józefa Piniora i innych) działało podziemie solidarnościowe – kolportowane były ulotki, nadawane krótkie nielegalne audycje radiowe. W tym czasie rozpoczęła tu działalność Pomarańczowa Alternatywa pod "dowództwem" Waldemara Fydrycha – "Majora", a także "Solidarność Walcząca" Kornela Morawieckiego.

W roku 1983 Wrocław odwiedził w czasie swojej drugiej pielgrzymki do Polski Jan Paweł II. Główne uroczystości odbyły się na Torze Wyścigów Konnych na Partynicach. W 1985 udostępniono do zwiedzania Panoramę Racławicką, sprowadzoną do miasta w 1946, następnie wywiezioną poza Wrocław – sam jej gmach wzniesiono już w latach 60. i 70.

[edytuj] III Rzeczpospolita

W roku 1990 w wolnych wyborach samorządowych zwyciężył Komitet Obywatelski "Solidarność". Wybrany przez Radę Miejską na prezydenta miasta został Bogdan Zdrojewski. W tym też roku miasto wróciło do dawnego pięciopolowego herbu.

Wielki pożar Teatru Polskiego w styczniu 1994 roku przyniósł znaczne straty; teatr był odbudowywany i modernizowany przez ponad 2 lata.

Kongres Eucharystyczny na przełomie maja i czerwca 1997 roku był okazją do kolejnej wizyty papieża Jana Pawła II. Tym razem główne obchody kongresu odbyły się niemalże w centrum miasta – na placu między ulicami Powstańców Śląskich a Gwiaździstą.

[edytuj] Powódź 1997

Lipiec roku 1997 przyniósł największą powódź w dziejach miasta, tzw. powódź tysiąclecia. Zalanych zostało wiele dzielnic mieszkalnych i przemysłowych, wiele budynków uległo uszkodzeniu, w znacznym stopniu zniszczone zostały budowle hydrotechniczne. Część osiedli została całkowicie zalana, Zalesie i Zacisze, które znajdują się pomiędzy kanałem powodziowym a starym korytem Odry, nie miały szans na uratowanie przed zalaniem, podobny los mógł spotkać osiedla Sępolno i Biskupin, tam jednak ofiarnie układane przez mieszkańców miasta worki z piaskiem zatrzymały wodę. Wały powodziowe naprędce wzmacniane w newralgicznych punktach workami z piaskiem zdały egzamin również na osiedlach Karłowice, Różanka i Osobowice, których położenie wręcz skazywało na zalanie. Zalane zostały natomiast m.in. Kowale, Maślice, Strachocin, Księże Wielkie, Księże Małe, Rakowiec, Widawa i Pracze Odrzańskie – wszystkie one leżą na terenach, które przed II wojną światową i znaczną część czasu po wojnie służyły za obszary zalewowe. Najsłynniejszym zalanym osiedlem był Kozanów, budynki z wielkiej płyty dla ok. 25.000 mieszkańców. Woda na tym osiedlu osiągnęła poziom 10 metrów (4 piętro). Podobny los spotkał większość osiedli leżących przy Odrze, zalany został Kleczków, a także osiedla Ołbin i Nadodrze, gdzie woda dostała się na obszar zamieszkany przez ok. 60 tys. mieszkańców. W sumie woda zalała obszary miasta, na których mieszkało ponad 200 tysięcy Wrocławian. Miasto na długi czas zostało pozbawione bieżącej wody, częściowo także prądu i łączności telefonicznej. Dzięki heroicznej postawie mieszkańców zostały ocalone najcenniejsze zabytki (ratusz, Ostrów Tumski z katedrą) i uratowanych wiele cennych ruchomości i dokumentów. Niestety wiele zabytków, zwłaszcza piśmienniczych, ucierpiało w zalanych wodą magazynach bibliotek, archiwów miejskich i sądowych. Ucierpiały też niektóre szpitale, infrastruktura telekomunikacyjna, energetyczna i sanitarna, liczne przedsiębiorstwa i majątek wielu mieszkańców. Pojazdy komunikacji miejskiej – autobusy i tramwaje – uchroniono przed zniszczeniem przeprowadzając na niezagrożone ulice i torowiska, ale po powodzi bardzo wiele samochodów zaparkowanych na ulicach miasta nie nadawało się już do użytku.

[edytuj] Prezydentura Rafała Dutkiewicza

W 2002 roku w Polsce odbyły się pierwsze bezpośrednie wybory prezydenckie. W drugiej turze Rafał Dutkiewicz (popierany przez PO i PiS) pokonał kandydatkę SLD Lidię Geringer d'Oedenberg^[9][10]

Wyniki pierwszej tury

kandydat	partia	głosów	procent
Edward Czapiewski		2757	1,68
Ryszard Czarnecki	Samoobrona	8797	5,37
Rafał Dutkiewicz	PO, PiS	68927	42,11
Władysław Frasyniuk	UW	18374	11,23
Lidia Geringer d'Oedenberg	SLD	45046	27,52
Bogusław Gorczyński		610	0,37
Rafał Kubacki	PSL	7724	4,72
Mirosław Lach		6116	3,74
Antoni Stryjewski	LPR	4619	2,82
Michał Zygmunt	Gwiazdy we Włosach	713	0,44

Wyniki drugiej tury

kandydat	głosów	procent
Rafał Dutkiewicz	103473	64
Lidia Geringer d'Oedenberg	58204	36

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• kalendarium historii Śląska
• wrocławskie Stare Miasto
• ludność Wrocławia