6 Pułk Strzelców Konnych im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego

Z Wikipedii

6 Pułk Strzelców Konnych im. Hetmana Wielkiego Koronnego Stanisława Żółkiewskiego – pułk kawalerii Wojska Polskiego II RP.

Barwy pułku

proporczyk szmaragdowo-biały

otok biały

Święto pułkowe – 20 maja

Spis treści 1 Rodowód 2 Dowódcy 3 Działania wojenne 3.1 W walce o granice 3.2 W wojnie obronnej 1939 4 Sztandar 5 Tradycje 6 Zobacz też

[edytuj] Rodowód

Pułk rozwija się w końcu 1917 z oddziałów sformowanych we Francji i we Włoszech – poczatkowo jako 1 pułk szwoleżerów. Po przybyciu do Polski w maju 1919 przemianowany na 4 pułk dragonów, a później na 4 pułk strzelców konnych.

W październiku 1920 przeformowano 4 pułk strzelców konnych. Z części jego szwadronów 8 września 1921 powstaje 6 pułk strzelców konnych. Od 20 lipca 1921 roku do 27 sierpnia 1939 roku miejscem stałej dyslokacji pułku zostaje Żółkiew, rodowa posiadłość wybitnego wodza i żołnierza hetmana Stanisława Żółkiewskiego. W 1937 pułkowi przyznano szefostwo Hetmana Wielkiego Koronnego Stanisława Żółkiewskiego.

[edytuj] Dowódcy

• ppłk Maurycy Gąssowski
• ppłk dypl. Włodzimierz Wołkowicki
• mjr Oskar Zawaduil
• ppłk dypl. Stefan Mossor

[edytuj] Działania wojenne

[edytuj] W walce o granice

1 i 3 pułk szwoleżerów Armii gen. Józefa Hallera swój chrzest bojowy przechodzą na froncie francusko – niemieckim w Szampanii. Po zakończeniu działań wojennych na froncie zachodnim, obydwa pułki, transportem kolejowym przemieszczone zostały w rejon Warszawy.

Z chwilą rozpoczęcia działań wojennym na froncie wschodnim przeciwko bolszewikom już jako 4 pułk strzelców konnych wziął udział w wyprawie kijowskiej. 15 maja 1920 brał udział w zajęciu Łucka oraz dokonał wypadu na Młynów i Równe.

18 sierpnia 1920 stoczył krwawą bitwę pod Krasnem.

[edytuj] W wojnie obronnej 1939

W 1939 w składzie Kresowej Brygady Kawalerii w Armii Łódź, 11 września 1939 rozbity.

Zmobilizowany 27 sierpnia w Żółkwi, transportami kolejowymi zostaje przerzucony na północne skrzydło Armii Łódź w rejon Rossoszycy i Szadka. Po osiągnięciu pełnej gotowości bojowej, nocą z 4 na 5 września, obsadził wschodni brzeg Warty w rejonie Popowa.

Od wczesnych godzin rannych 5 września pułk toczył zażarte walki z nacierającymi kolumnami piechoty zmotoryzowanej wroga, ponosząc ciężkie straty sięgające 20% stanu osobowego.

Od 9 września toczył ciężkie walki odwrotowe. Pod Aleksandrowem sztab brygady utracił łączność z I szwadronem. W samotnej walce 7 września szwadron ten zostaje całkowicie zniszczony pod Szczawinem. Rankiem 11 września resztki pułku wraz z częścią oddziałów Kresowej BK zostają otoczone w rejonie lasów pod Osuchowem, gdzie po wyczerpaniu amunicji, zmuszone są kapitulować. Do niewoli dostał się dowódca pułku ppłk dypl. Stefan Mossor.

Zagubione pod Głownem 8 września – 2 i 3 szwadron, po samotnych walkach pod Zaborówkiem i Sadową w Puszczy Kampinoskiej dołączają do grupy mjr Juniewicza (zastępca dowódcy 12 pułku). W trakcie przedzierania się tej grupy do Warszawy, w bitwie pod Łomiankami ginie 90% żołnierzy tych szwadronów.

[edytuj] Sztandar

23 września 1939 ukryty na boisku szkolnym we wsi Zarzecze pod Rzeszowem. W czasie remontu szkoły w 1959 odnaleziony i przekazany do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, gdzie do dzisiaj jest eksponowany.

[edytuj] Tradycje

Tradycje pułku kultywował 6 Kresowy Batalion Rozpoznawczy z Gubina

[edytuj] Zobacz też