Sułtanat Egiptu

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Sułtanat Egiptu
← 1914-1922 →
Flaga Egiptu
Hymn: Es-Salam el-gamhury el-masry
Język urzędowy	arabski i angielski
Język używany	arabski, koptyjski, angielski, turecki
Stolica	Kair
Typ państwa	monarchia
Ostatnia głowa państwa	ostatni sułtan Fuad I
Status terytorium	Protektorat
Zależne od	Wielkiej Brytanii
następca tronu	Faruk
Ostatni szef rządu	ostatni premier Abdel Khalek Sarwat Pascha
Powierzchnia  • całkowita  • wody śródlądowe	b/d. na świecie 1 001 450 km² 0,6%
Jednostka monetarna	funt egipski (EGP)
Secesja	od Imperium osmańskiego i dostanie się pod brytyjski protektorat 5 sierpnia 1914
Niepodległość	od Wielkiej Brytanii 28 lutego 1922
Strefa czasowa	UTC +2 - zima UTC+3 - lato
Kod ISO 3166	EG
Kod telefoniczny	ET
Terytoria zależne	Sudan (kondominium brytyjsko-egipskie)

Sułtanat Egiptu - to arabskie państwo powstałe po ogłoszeniu Wicekrólestwa Egiptu brytyjskim protektoratem. Położone częściowo w północno-wschodniej Afryce i częściowo w Azji (półwysep Synaj), nad Morzem Śródziemnym i nad Morzem Czerwonym.

Spis treści 1 Sułtani 2 Sąsiedzi 3 Podział administracyjny 4 Historia 4.1 Powstanie 4.2 Wielka Wojna 4.3 Okres międzywojenny

[edytuj] Sułtani

• Husajn Kāmil (wuj wicekróla Abbasa II Hilmi'ego)
  • sułtan Egiptu (1914-1917)
  • król Sudanu (1914-1917)
  • suweren Nubii (1914-1917)
  • suweren Kordofanu (1914-1917)
  • suweren Darfuru (1914-1917)
• Fuad I (brat sułtana Husajna Kāmila)
  • sułtan Egiptu (1917-1922)
  • król Sudanu (1917-1936)
  • suweren Nubii (1917-1936)
  • suweren Kordofanu (1917-1936)
  • suweren Darfuru (1917-1936)
  • król Egiptu (1922-1936)

[edytuj] Sąsiedzi

• Imperium osmańskie (do 1918)
• Włochy
  • Trypolitania
  • Cyrenajka
• Francja
  • Francuska Afryka Równikowa (do ok.1918)
• Wielka Brytania
  • Sudan (kondominium brytyjsko-egipskie)
  • Palestyna (od 1918)

[edytuj] Podział administracyjny

[edytuj] Historia

[edytuj] Powstanie

W latach 1804-1914 istniało tu Wicekrólestwo Egiptu, które w 1878 dostało się pod brytyjską okupację. Gdy Imperium Osmańskie 2 sierpnia 1914 nawiązało sojusz z II Rzeszą Niemiecką (stając się sojusznikiem państw centralnych) Wielka Brytania ogłosiła Egipt swoim protektoratem. Usunęła protureckiego wicekróla Abbas II Hilmi. Na miejsce tureckiego wicekrólestwa Egiptu wprowadziła Sułtanat Egiptu, a sułtanem mianowano Husajna Kāmila.

[edytuj] Wielka Wojna

Głównym celem kampanii palestyńskiej była kontrola nad Kanałem Sueskim, który miał ogromne znaczenie dla zaopatrzenia Wielkiej Brytanii. W styczniu 1915 r. armia turecka przekroczyła Synaj, a następnie sam kanał, ale ostatecznie została wyparta z powrotem. Zagrożenie ze wschodu spowodowało jednak związanie dużych sił brytyjskich, które musiały ciągle oczekiwać w pogotowiu. W pierwszej połowie 1916 r. Brytyjczycy rozszerzyli swoje pozycje obronne na Synaj i odrzucili wszystkie ataki tureckie (główna bitwa pod Ruamani – 3 sierpnia 1916 r.). Następnie armia brytyjska osiągnęła El Arish. 8-9 stycznia 1917 w wyniku bitwy pod Magruntein oddziały tureckie zostały całkowicie wyparte z Synaju. Tym sposobem Anglicy mogli teraz swobodnie wkroczyć do Palestyny. Po dwóch nieudanych atakach na Gazę (26 marca i 17-19 kwietnia 1917), nowym dowódcą wojsk brytyjskich w Palestynie został gen. Allenby, któremu został wydany rozkaz zdobycia Jerozolimy na święta.

Po reorganizacji struktury dowodzenia Allenby’emu udało się wreszcie zdobyć Gazę (31 października 1917 r.) i zmusić Turków do odwrotu. Pomimo rozpaczliwej obrony tureckiej, którą tworzył niemiecki gen. von Falkenhayn, Anglicy zdobyli Jerozolimę 9 grudnia 1917 r. Dalsze postępy Brytyjczyków zostały zahamowane zmniejszeniem stanu osobowego armii, z której wydzielono duże siły wysłane na front zachodni. Ale we wrześniu 1918 r. Allenby przeprowadził kolejną ofensywę. Atakowi temu miała się przeciwstawić silna obrona utworzona na linii sięgającej od Jaffy do rzeki Jordan. Anglicy zdecydowali się uderzyć od strony wybrzeża, natarcie powiodło się i przełamano pozycje tureckie, a przez wytworzoną w ten sposób lukę szybko wdarła się kawaleria, która parła w głąb terytorium przeciwnika. Piechota natomiast zniszczyła ostatnie punkty oporu w bitwie pod Megiddo (19-21 września 1918). Pościg za uciekającymi oddziałami wroga zakończył się kapitulacją Turków 30 października 1918.

[edytuj] Okres międzywojenny

Stan z 1914 utrzymywał się do 28 lutego 1922, gdy Egipt oficjalnie ogłosił niepodległość od Wielkiej Brytanii. Panujący wówczas już 5 lat drugi sułtan Egiptu (brat Husajna Kāmila) został pierwszym nowożytnym królem Egiptu.