Douglas B-18 Bolo
Z Wikipedii
| Douglas B-18 Bolo (Dane wersji B-18A) |
|
 Douglas B-18B Bolo, muzeum Pima Air, w Tucson w Arizonie |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Stany Zjednoczone |
| Producent | Douglas |
| Typ | samolot bombowy |
| Konstrukcja | średniopłat o konstrukcja metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie |
| Załoga | 6 |
| Historia | |
| Data oblotu | 1935 |
| Lata produkcji | 1936 – ? |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 2 silniki gwiazdowe, 9-cylindrowe Wright R-1820-53 |
| Moc | 1000 KM (750 kW) (każdy) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 27,30 m |
| Długość | 17,60 m |
| Wysokość | 4,00 m |
| Powierzchnia nośna | 89,10 m² |
| Masa | |
| Własna | 7 400 kg |
| Startowa | 10 030 kg (normalna) 12 600 kg (maksymalna) |
| Osiągi | |
| Prędkość maksymalna | 346 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 5,2 m/s |
| Pułap | 7 280 m |
| Zasięg | 1 850 km (normalny) 3 400 km (maksymalny) |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm 2200 kg bomb |
|
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone, Brazylia, Kanada | |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Douglas B-18 Bolo to standardowy samolot bombowy amerykańskich sił powietrznych USAAC i lotnictwa kanadyjskiego w późnych latach 30. i na początku lat 40. Bazowany był na samolocie cywilnym Douglas DC-2.
W 1934 USAAC rozpisał konkurs na nowy bombowiec mający zastąpić używany wówczas Martin B-10, nowa konstrukcja miała mieć dwukrotnie większy zasięg i nośność. Rok później na lotnisku Wright Field zaprezentowano trzy samoloty – Douglas DB-1, Boeing Model 299 (późniejsza "Latająca Forteca") oraz Martin "Model 146". Konstrukcja Boeinga była bezsprzecznie najlepsza, ale z powodu katastrofy pierwszego prototypu (która była spowodowana problemem ze sterami) nie wzięto jej wówczas pod uwagę. Ostatecznie wybrano samolot Douglasa głównie ze względu na niższą cenę – DB-1 kosztował $58000 w porównaniu z $99620 za samolot Martina. Produkcja nowego samolotu rozpoczęła się w styczniu 1936, otrzymał on oznaczenie B-18 Bolo.
DB-1 (Douglas, Bomber – samolot Douglasa, bombowy) był niewiele tylko zmodyfikowaną odmianą konstrukcji DC-2 (Douglas, Cargo – samolot Douglasa, transportowy). Rozpiętość skrzydeł została powiększona o 1,4 m, zwiększono także przekrój kadłuba. Najpoważniejszą zmianą konstrukcyjną była zmiana zamontowania skrzydeł – DC-2 był dolnopłatem, a DB-1 średniopłatem. Uzbrojenie obronne zostało umieszczone w trzech wieżyczkach – na grzbiecie, w nosie i na dole kadłuba. Napęd stanowiły dwa silniki Wright R-1820, każdy o mocy 694 kW
W 1940 B-18 były głównymi bombowcami armii amerykańskiej, ale już w 1942 zostały one wycofane z pierwszej linii gdzie zostały zastąpione przez "Latające Fortece" B-17, a B-18 zostały przesunięte do zadań patrolowych. Usunięto przednie stanowisko bombardiera na którego miejscu zamontowano duży radar, a w ogonie samolotu znajdowało się detektor anomalii magnetycznych. Tak zmodyfikowane samoloty, znane jako B-18B służyły w rejonie Karaibów gdzie odbywały patrole w poszukiwaniu okrętów podwodnych. 2 z nich zostały przekazane lotnictwu Brazylii (Força Aérea Brasileira), a 20 zostało zakupionych przez lotnictwo kanadyjskie gdzie były znane jako Douglas Digby Mark I. W czasie wojny samoloty Bolo i Digby zatopiły cztery okręty podwodne.
Wersją rozwojową B-18 był Douglas B-23 Dragon
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Muzeum USAF (en)
|
Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe
|
|
|
Samoloty szkolne
|
|
|
Konstrukcje prototypowe i doświadczalne
|
FL • F8B • TB2D • XF5F • XP-46 • XP-49 • XP-50 • XP-52 • XP-54 • XP-55 • XP-56 • XP-57 • XP-58 • P-59 • XP-62 • XP-67 • XP-68• XP-71 • P-75 • XP-76 • XP-77 • XP-79 • XP-81 • P-82 • XP-83 • XA-41 • AM • XB-19 • XB-27 • XB-28 • XB-30 • XB-31 • XB-33 • YB-35 • XB-38 • XB-39 • YB-40 • XB-41 • XB-42 • XB-43 • XB-46 • XB-48 • XPB2M • XTB2F • TBY
|
