Lockheed P-80 Shooting Star
Z Wikipedii
| Lockheed P-80 Shooting Star | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Stany Zjednoczone |
| Producent | Lockheed |
| Typ | samolot myśliwski |
| Konstrukcja | metalowa |
| Załoga | 1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | jeden Allison J33-A-35 Turbojet |
| Moc | 24.0 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 11,81 m |
| Długość | 10,49 m |
| Wysokość | 3,43 m |
| Powierzchnia nośna | 22,07 m² |
| Masa | |
| Własna | 3819 kg |
| Startowa | 7646 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maksymalna | 966 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 1140 m/min |
| Pułap | 14000 m |
| Zasięg | 1328 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 6 × karabin maszynowy kal. 12,7 mm 450 kg bomb pod skrzydłami 10-16 niekierowanych pocisków rakietowych |
|
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone, Brazylia, Chile, Ekwador, Jugosławia, Kolumbia, Peru, Urugwaj | |
| Rzuty | |
 |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Lockheed P-80 Shooting Star – amerykański samolot myśliwski, pierwszy odrzutowiec użyty operacyjnie przez USAAF (pierwszym odrzutowym myśliwcem USAAF był samolot P-59A Airacomet).
Prace projektowe nad nowym samolotem rozpoczęły się w 1943, napęd samolotu stanowił angielski silnik turboodrzutowy De Havilland Goblin. Pierwszy lot XP-80 odbył się 8 stycznia 1944. W trakcie testowania nowego samolotu doszło do wielu wypadków – 20 października 1944 w tragicznej katastrofie drugiego prototypu zginął główny pilot Lockheeda Milo Burcham.
Shooting Star wszedł do służby na początku 1945 i 45 egzemplarzy zostało dostarczonych do dywizjonów przed zakończeniem wojny, z czego 4 egzemplarze dotarły do Europy – dwa do Włoch i dwa do Anglii. Niemniej, kiedy w wypadku spowodowanym pożarem silnika zginął pilot testowy major Fred Borsodi, zakazano dalszych lotów P-80 i nie zostały one użyte bojowo do końca wojny.
Po wojnie zmniejszono oryginalne zamówienie z 5000 na 2000 samolotów, do końca 1950 zbudowano łącznie 1715 sztuk P-80 w trzech wersjach P-80A, B i C. Zmodyfikowany P-80B nazwany XP-80R ustanowił 19 czerwca 1947 rekord prędkości osiągając 1003,9 km/h. Produkcję ostatecznej wersji P-80C rozpoczęto w 1948 i w czerwcu tego roku samolot otrzymał nowe oznaczenie F-80C.
F-80 wzięły udział w wojnie koreańskiej, gdzie doszło do pierwszej powietrznej walki między samolotami odrzutowymi z udziałem F-80 i MiG-a-15, która zakończyła się zwycięstwem pilota amerykańskiego. Radzieckie MiG-i były jednak konstrukcją znacznie lepszą i już w trakcie wojny F-80 były wymieniane na nowsze F-86 Sabre. Po wycofaniu z roli samolotu myśliwskiego, F-80 były jeszcze przez pewien czas używane jako samoloty szturmowe.
Istniała także dwumiejscowa wersja treningowa tego samolotu Lockheed T-33, znana popularnie jako T-bird. Produkcja tego modelu zakończyła się dopiero w 1959 i był on także produkowany na licencji w Japonii i Kanadzie. Łącznie wyprodukowano ponad 7000 T-birdów i samoloty te były używane w ponad 20 krajach.
Rozwinięciem konstrukcji jest samolot Lockheed F-94 Starfire.
[edytuj] Linki zewnętrzne
|
Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe
|
|
|
Samoloty szkolne
|
|
|
Konstrukcje prototypowe i doświadczalne
|
FL • F8B • TB2D • XF5F • XP-46 • XP-49 • XP-50 • XP-52 • XP-54 • XP-55 • XP-56 • XP-57 • XP-58 • P-59 • XP-62 • XP-67 • XP-68• XP-71 • P-75 • XP-76 • XP-77 • XP-79 • XP-81 • P-82 • XP-83 • XA-41 • AM • XB-19 • XB-27 • XB-28 • XB-30 • XB-31 • XB-33 • YB-35 • XB-38 • XB-39 • YB-40 • XB-41 • XB-42 • XB-43 • XB-46 • XB-48 • XPB2M • XTB2F • TBY
|
