Bell FL Airabonita
Z Wikipedii
| Bell XFL-1 Airabonita | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Stany Zjednoczone |
| Producent | Bell Aircraft Corporation |
| Typ | pokładowy myśliwiec przechwytujący |
| Konstrukcja | jednosilnikowy dolnopłat o konstrukcji metalowej |
| Załoga | 1 |
| Historia | |
| Data oblotu | 13 maja 1940 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 * silnik rzędowy Allison V-1710-6 |
| Moc | 1150 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 10,67 m |
| Długość | 9,07 m |
| Wysokość | 3,89 m |
| Powierzchnia nośna | 21,6 m² |
| Masa | |
| Własna | 2341 kg |
| Startowa | 3271 kg |
| Uzbrojenia | 1*działko 37 mm, 2*km 12,7 mm, 2*km 7,62 mm |
| Osiągi | |
| Prędkość maksymalna | 494 km/h na 0 m, 540 km/h na 3047 m 518 km/h na 6096 m |
| Prędkość wznoszenia | 804 m/min 9,2 min na 6096 m |
| Pułap | 9500 m |
| Zasięg | 1725 km |
Bell XFL-1 Airabonita — pokładowy myśliwiec przychwytujący (pościgowy) zaprojektowany na zamówienie US Navy.
W lutym 1938 roku US Navy ogłosiła wymagania na nowy samolot myśliwski przeznaczony do startów z pokładu lotniskowców. Firma Bell postanowiła wystartować w nim morską wersją samolotu Bell P-39 Airacobra. Kontrakt na budowę prototypu podpisano 8 listopada 1938 roku. Samolot miał być napędzany rzędowym silnikiem chłodzonym cieczą Allison XV-1710-6 zamontowanym w środku kadłuba i napędzającym śmigło poprzez wał napędowy o długości ponad 3 m. Było to ryzykowane rozwiązanie, ponieważ do tej pory US Navy preferowała silniki gwiazdowe.
Główna różnica w stosunku do P-39 to zmiana konfiguracji podwozia na podwozie z kółkiem ogonowym. Po drugie z powodu przeniesienia do przodu skrzydła głównego podwozia, na tyle skrzydła zamontowano chłodnice. Ponadto wzmocniono konstrukcje zwłaszcza ogona, aby wytrzymał obciążenia związane ze starem i lądowaniem na lotniskowcach. Podwyższono też owiewkę kabiny pilota i podniesiono siedzenie pilota aby poprawić widoczność zwłaszcza do przodu. Przód kadłuba był w porównaniu z P-39 smuklejszy i miał mieścić (uzbrojenia nigdy na prototypie nie zamontowano) działko lotnicze kal. 37 mm lub 1 karabin maszynowy kal. 12,7 mm i 2 karabiny maszynowy kal. 7,62 mm.
Pierwszy lot odbył się 13 maja 1940. Niestety napęd samolotu, silnik chłodzony cieczą, nie spotkał się z przychylnym przyjęciem w US Navy. Stwierdzono również niezadowalającą stateczność podłużną i po testach w tunelu aerodynamicznym powiększono usterzenie pionowe.
Z powodów problemów z silnikiem Allison samolot został oficjalnie przekazany US Navy dopiero w lutym 1941. Po kilku lotach próbnych, wystąpiły problemy z podwoziem i samolot zwrócono do producenta w celu przeprowadzenia poważnych modyfikacji. Ale zanim zdążono je zrobić, dowództwo marynarki uznało aby zaprzestać dalszych testów i zakończyło program rozwojowy tego samolotu, zdecydowało się bowiem na zakup F4U Corsair. Ostatecznie pracę nad tym samolotem zakończono w grudniu 1941 roku.
Zbudowano tylko jeden prototyp samolotu.
[edytuj] Linki zewnętrzne
|
Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe
|
|
|
Samoloty szkolne
|
|
|
Konstrukcje prototypowe i doświadczalne
|
FL • F8B • TB2D • XF5F • XP-46 • XP-49 • XP-50 • XP-52 • XP-54 • XP-55 • XP-56 • XP-57 • XP-58 • P-59 • XP-62 • XP-67 • XP-68• XP-71 • P-75 • XP-76 • XP-77 • XP-79 • XP-81 • P-82 • XP-83 • XA-41 • AM • XB-19 • XB-27 • XB-28 • XB-30 • XB-31 • XB-33 • YB-35 • XB-38 • XB-39 • YB-40 • XB-41 • XB-42 • XB-43 • XB-46 • XB-48 • XPB2M • XTB2F • TBY
|
