North American B-25 Mitchell
Z Wikipedii
| B-25J Mitchell | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Stany Zjednoczone |
| Producent | North American Aviation |
| Typ | bombowiec |
| Załoga | 6 (2 pilotów, nawigator/bombardier, operator wieżyczki/inżynier, radiooperator/strzelec, tylny strzelec) |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 2 silniki gwiazdowe Wright R-2600 |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 20,6 m |
| Długość | 16,1 m |
| Wysokość | 4,8 m |
| Powierzchnia nośna | 57 m² |
| Masa | |
| Własna | 9580 kg |
| Startowa | 19000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maksymalna | 442 km/h |
| Prędkość przelotowa | 370 km/h |
| Prędkość wznoszenia | 4 m/s |
| Pułap | 7600 m |
| Zasięg | 4300 km |
| Promień działania | 2170 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 12 wkm kalibru .50, oraz do 2700 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| USAF | |
North American B-25 Mitchell – średni bombowiec amerykański z okresu II wojny światowej. Zaprojektowany w 1939 roku. Dostarczany również dla Związku Radzieckiego w ramach umowy Lend-Lease i używany tam również po wojnie (kod NATO Bank) Po raz pierwszy użyty przez ZSRR pod Stalingradem. Uzbrojony w bomby, rakiety 127 mm i 14 karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm. Zmodyfikowana wersja w działo 75 mm. Oddział tych samolotów dokonał pierwszego nalotu na Tokio w 1942 roku, startując z lotniskowca. Pierwszy samolot typowo bombowy startujący z lotniskowca.
Spis treści |
[edytuj] Konstrukcja
B-25 to dwusilnikowy średniopłat, charakteryzował się trzypunktowym podwoziem i podwójnym usterzeniem kierunku. W odróżnieniu od swojego poprzednika (NA-40) zaprojektowano szeroki kadłub, ze stanowiskami pilotów obok siebie.
[edytuj] Historia
[edytuj] B-25 i B-25A
Bombowiec B-25 zaprojektowano po ogłoszeniu przez dowództwo Korpusu Powietrznego Armii Stanów Zjednoczonych (USAAC) w marcu 1939 roku zapotrzebowania na nowy bombowiec. Samolot miał mieć zasięg 3200 km, osiągać prędkość 480 km/h i móc przenosić 1360 kg bomb. Projekt zakładów North American Aviation, oznaczony NA-62, wywodził się z wcześniejszych prototypów oznaczonych NA-21 i NA-40. USAAC zdecydowało się zamówić NA-62 w ilości 184 egzemplarzy jeszcze przed wykonaniem prototypu. Pierwszy B-25 oblatano 19 sierpnia 1940 roku. Uzbrojenie obronne pierwszych B-25 stanowiły 3 karabiny maszynowe kalibry 7,62 mm i 1 karabin maszynowy kal. 12,7 mm obsługiwany przez tylnego strzelca. Samoloty wyposażono w silniki Wright 2600-9 Cyclone, o mocy 1005 kW (1350 KM). Zbudowano 24 egzemplarze B-25, które skierowano do jednostek obrony wybrzeża. Pierwszy oblatany B-25 nazwano później Whiskey Express i wykorzystywano jako służbowy samolot North American Aviation. 25 lutego 1941 oblatano pierwszy samolot lekko zmodyfikowanej wersji B-25A. Maszyny te były lepiej opancerzone i posiadały samouszczelniające się zbiorniki paliwa. Zbudowano 40 sztuk B-25A, które służyły również w obronie wybrzeża. W tym samym czasie zdecydowano nazwać samoloty na cześć generała Billy'ego Mitchella.
[edytuj] B-25B
Wersja B-25B była pierwszą, która służyła w liniowych jednostkach USAAF. Od poprzedników odróżniała się dwiema wieżyczkami strzeleckimi z dwoma karabinami maszynowymi Browning kalibru 12,7 mm w każdej oraz brakiem stanowiska tylnego strzelca. Zbudowano 120 samolotów tej wersji. 23 sztuki otrzymało brytyjskie Royal Air Force, gdzie otrzymały oznaczenie Mitchell Mark I. Kilka B-25B przekazano Związkowi Radzieckiemu, a część planowano przekazać Holandii, jednak wobec zajęcia Holenderskich Indii Wschodnich przez Japończyków pozostały na służbie w USA.
[edytuj] B-25C i B-25D
Począwszy od listopada 1941 roku produkowano kolejną wersję bombowca – B-25C. W samolotach tych montowano silniki Wright R-2600-13 Twin Cyclone o mocy 1270 kW (1700 KM). Dodano także autopilota, zaczepy dla dodatkowych bomb lub zbiorników z paliwem pod skrzydłami i wprowadzono wiele innych zmian. Zbudowano 1620 sztuk B-25C i 2290 identycznych B-25D. Różnica w oznaczeniach wynika z tego, że B-25C budowano w fabryce w Inglewood w Kalifornii, a B-25D w nowej fabryce w Kansas City. RAF otrzymał 367 B-25C oraz 212 B-25D, oznaczonych Mitchell Mark II, a lotnictwo piechoty morskiej USA otrzymało z kolei 50 B-25C i 152 B-25D oznaczonych odpowiednio PBJ-1C i PBJ-1D.
Wiele samolotów tych wersji poddano modyfikacji już w jednosktach liniowych dodając nieruchome cztery karabiny maszynowe w dziobie samolotu. Pozwalało to efektywniej atakować cele nawodne i naziemne z niskich wysokości.
[edytuj] B-25G i B-25H
W zakładach North American Aviation opracowano inny sposób na zwiększenie siły ognia bombowca – w części dziobowej montowano działo M-4 kalibru 75 mm posiadające zapas amunicji na 21 strzałów. Prototyp tej wersji – XB-25G oblatano 22 października 1942, a pierwsze seryjne B-25G, wyposażone dodatkowo w dwa karabiny maszynowe 12,7 mm obok działa, dotarły do jednostek w maju 1943. Fabrykę w Inglewood opuściło 400 B-25G, a zakłady w Kansas City przebudowały 63 B-25C na wersję B-25G.
Dalsze prace nad wzmocnieniem przedniego uzbrojenia dały w rezultacie wersję B-25H. Działo M-4 zastąpiono działem T13E1 tego samego kalibru 75 mm, wprowadzając jednocześnie dodatkowo sześć karabinów 12,7 mm oraz wieżyczkę ogonową z dwoma karabinami maszynowymi 12,7 mm. samoloty te można było uzbrajać także w niekierowane rakiety HVAR lub torpedy. Zbudowano 1000 egzemplarzy B-25H, z czego 284 przekazano piechocie morskiej, gdzie otrzymały oznaczenie PBJ-1H.
[edytuj] B-25J
Ostatnią i wyprodukowaną w największej liczbie egzemplarzy była wersja B-25J. Samoloty te pozbawiono mało praktycznego dla lotników działa 75 mm. Część maszyn otrzymała przeszklone przedziały dziobowe z dwoma karabinami 12,7 mm – jednym stale zamocowanym i jednym obsługiwanym przez załogę. Pozostałe samoloty miały osiem nieruchomych karabinów maszynowych strzelających do przodu. Napęd zapewniały dwa silniki Pratt & Whitney R-2600-29 o układzie cylindrów w kształcie podwójnej gwiazdy. Zbudowano 4390 samolotów tej wersji, wszystkie w Kansas City. Standardowe uzbrojenie B-25J stanowiły: jeden ruchomy karabin maszynowy firmy Colt-Browing kal. 7,62 mm (lub 7,91 mm) obsługiwany przez przedniego strzelca/bombardiera, dwa karabiny maszynowe firmy Colt-Browing kal. 12 mm umieszczone w górnej wieżyczce strzeleckiej obsługiwane przez górnego strzelca, dwa ruchome karabiny maszynowe firmy Colt-Browing kal. 12 mm umieszczone w dolnej wieżyczce strzeleckiej obsługiwane przez dolnego strzelca/radiooperatora, po jednym ruchomym karabinie maszynowym firmy Colt-Browing kal. 7,62 mm (lub 7,91 mm) umieszczonym na prawym i lewym stanowisku strzeleckim obsługiwanym przez prawego/lewego strzelca, dwa karabiny maszynowe firmy Colt-Browing kal. 12 mm umieszczone na tylnym stanowisku strzeleckim obsługiwane przez tylnego strzelca. Maksymalny udźwig bomb w samolocie wynosił do 1800 kg.
[edytuj] Użycie bojowe
Lotnictwo armii USA (USAAF), które było głównym użytkownikiem B-25 kierowało je do grup bombowych stacjonujących na Pacyfiku oraz w rejonie Morza Śródziemnego. Do walk w Europie przeznaczano z kolei przede wszystkim samoloty Martin B-26 Marauder. Maraudery charakteryzowały się lepszymi osiągami i większą odpornością na uszkodzenia, wymagały jednak dłuższych pasów startowych od B-25 oraz nieco większego doświadczenia załóg.
Mitchelle przekazane Wielkiej Brytanii pełniły służbę zarówno w Europie, jak i na Dalekim Wschodzie. W 1943 r. wyposażono w nie polski dywizjon 305. B-25 latały również w jednostkach radzieckich, holenderskich, kanadyjskich, australijskich, brazylijskich i chińskich jednostkach Kuomintangu. Po wojnie trafiły do sił powietrznych wielu państw Ameryki Łacińskiej.
|
Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe
|
|
|
Samoloty szkolne
|
|
|
Konstrukcje prototypowe i doświadczalne
|
FL • F8B • TB2D • XF5F • XP-46 • XP-49 • XP-50 • XP-52 • XP-54 • XP-55 • XP-56 • XP-57 • XP-58 • P-59 • XP-62 • XP-67 • XP-68• XP-71 • P-75 • XP-76 • XP-77 • XP-79 • XP-81 • P-82 • XP-83 • XA-41 • AM • XB-19 • XB-27 • XB-28 • XB-30 • XB-31 • XB-33 • YB-35 • XB-38 • XB-39 • YB-40 • XB-41 • XB-42 • XB-43 • XB-46 • XB-48 • XPB2M • XTB2F • TBY
|
