Piper Cub
Z Wikipedii
Piper Cub - amerykański lekki samolot szkolno-turystyczny z końca lat 30., dwumiejscowy jednosilnikowy górnopłat ze stałym podwoziem. Podstawowy cywilny model produkcyjny nosił oznaczenie Piper J-3, początkowo: J-2, a wersje rozwojowe: J-4 i J-5. Pod oznaczeniem Piper L-4 był masowo używany jako wojskowy samolot łącznikowy podczas II wojny światowej. Używany szeroko do wielu zastosowań, był jednym z najbardziej długowiecznych samolotów.
[edytuj] Historia samolotu
Pierwowzorem Pipera Cub był lekki samolot Taylor E-2 Cub - szkolny górnopłat z odkrytą dwuosobową kabiną w układzie tandem, skonstruowany przez Gilberta Taylora i oblatany we wrześniu 1930. Produkowany był w wytwórni Taylor, wykupionej w 1930 przez Wiliama Pipera. Opracowano następnie dalsze wersje różniące się silnikami F-2, G-2 i H-2.
W 1936 Walter Jamonueau z zakładów Taylor opracował ulepszoną wersję rozwojową samolotu E-2, oznaczoną J-2, która dała początek rodzinie samolotów Piper Cub. Różnicę stanowiły przede wszystkim inny kształt steru kierunku, zakryta po bokach kabina i zaokrąglone końcówki skrzydeł. Początkowo oznaczony Taylor J-2 Cub, od 1937 po zmianie nazwy zakładów na Piper Aircraft i przeniesieniu produkcji do nowej fabryki w Lock Haven, nazwany Piper J-2 Cub. W 1938 pojawił się ulepszony Piper J-3 Cub, który stał się podstawowym modelem produkcyjnym.
Popularność i produkcja Pipera J-3 wzrosła, odkąd od 1939 stał sie standardowym samolotem sponsorowanego przez rząd programu szkolenia pilotów cywilnych Civilian Pilot Training Program (CPTP), mającego na celu dostarczenie lotnictwu wojskowemu dużej liczby pilotów na wypadek wojny.
Na mniejszą skalę produkowano dalsze warianty Cuba - bardziej luksusowy J-4 Cub Coupe mieszczący dwie osoby obok siebie i trzyosobowy J-5 Cub Cruiser.
Od 1941 lotnictwo armii Stanów Zjednoczonych (US Army Air Corps) wprowadziło do służby J-3 Cub jako samolot łącznikowy, pod oznaczeniem O-59, później zmienionym na L-4. W 1942 opracowano model lepiej dostosowany do prowadzenia obserwacji z powietrza, z powiększoną powierzchnią oszklenia kabiny, oznaczony O-59A, później L-4A. Następnie, do końca wojny opracowano dalsze wersje samolotu, oznaczane kolejnymi literami do L-4J, przy czym L-4F stanowiła wariant trzyosobowego J-5. Wersje wojskowe potocznie znane były jako Grasshopper - "pasikonik".
W samolotach Piper Cub stosowano silniki o mocy od 48 kW do 112 kW.
Zbudowano 34849 sztuk, w tym 1576 sztuk w wersji podstawowej, 20296 sztuk wersji J-3, 2761 sztuk wersji Coupe/Cruiser i 10216 sztuk wersji Super Cub.
Kadłub tworzył szkielet spawany z rur stalowych, skrzydła wykonano z drewna i duralu. Całość kryta płótnem.
[edytuj] Dane taktyczno-techniczne
dla modelu J-3 Cub
- Załoga: 2 w układzie tandem
- Napęd: silnik tłokowy Continental A-65 o mocy 48,5 kW napędzający stałe śmigło drewniane
- Długość: 6,78 m
- Rozpiętość skrzydeł: 10,74 m
- Wysokość: 2,03 m
- Powierzchnia nośna: 16,23 m²
- Masa własna: 290 kg
- Maksymalna masa startowa: 499 kg
- Prędkość: maksymalna - 148 km/h, podróżna - 132 km/h
- Długotrwałość lotu:
- Zasięg: 400 km
- Pułap: 3658 m
|
Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe
|
|
|
Samoloty szkolne
|
|
|
Konstrukcje prototypowe i doświadczalne
|
FL • F8B • TB2D • XF5F • XP-46 • XP-49 • XP-50 • XP-52 • XP-54 • XP-55 • XP-56 • XP-57 • XP-58 • P-59 • XP-62 • XP-67 • XP-68• XP-71 • P-75 • XP-76 • XP-77 • XP-79 • XP-81 • P-82 • XP-83 • XA-41 • AM • XB-19 • XB-27 • XB-28 • XB-30 • XB-31 • XB-33 • YB-35 • XB-38 • XB-39 • YB-40 • XB-41 • XB-42 • XB-43 • XB-46 • XB-48 • XPB2M • XTB2F • TBY
|
