35 Dywizja Piechoty (II RP)

Z Wikipedii

35 Dywizja Piechoty (Rezerwowa) 35 DP (rez.) – wielka jednostka piechoty Wojska Polskiego II RP.

Spis treści 1 Formowanie 35 DP (rez.) 2 Wojna obronna 1939 3 Ordre de Bataille i obsada personalna 4 Bibliografia 5 Zobacz też

[edytuj] Formowanie 35 DP (rez.)

35 Dywizja Piechoty (Rezerwowa) została sformowana zgodnie z planem mobilizacyjnym "W1", w I rzucie mobilizacji powszechnej, od 31 sierpnia do 4 września 1939 z oddziałów i pododdziałów Obszaru Warownego "Wilno" i Korpusu Ochrony Pogranicza z przeznaczeniem dla Grupy Odwodów "Wyszków".

Dowództwo OWar. "Wilno"	Kwatera Główna 35 DP (rez.)
6 Pułk Piechoty Legionów	205 Pułk Piechoty (Rezerwowy)
77 Pułk Piechoty	206 Pułk Piechoty (Rezerwowy)
Pułk KOP "Wołożyn"	207 Pułk Piechoty (Rezerwowy)
Batalion KOP "Budsław"	I/207 pp (rez.)
Batalion KOP "Krasne"	II/207 pp (rez.)
Batalion KOP "Iwieniec"	III/207 pp (rez.)
33 Dywizjon Artylerii Lekkiej	33 Pułk Artylerii Lekkiej (Rezerwowy)
	I/33 pal (rez.)
	II/33 pal (rez.)
	III/33 pal (rez.)
Kompania Łączności OWar. "Wilno"	Kompanię Telefoniczną
	Pluton Łączności Kwatery Głównej (stacyjny)
	Pluton Radio
	Drużyna Parku łączności
Szwadron KOP "Nowe Święciany"	Szwadron Kawalerii Dywizyjnej

[edytuj] Wojna obronna 1939

35 Dywizja Piechoty Rezerwowa pod dowództwem płk. dypl. Jarosława Szafrana zaraz po sformowaniu 7 września została przydzielona do SGO "Narew". Tego dnia w sztabie SGO w Zambrowie zameldował się dowódca dywizji, który poinformował o prawie całkowitym jej sformowaniu i skoncentrowaniu w rejonie na południe od Białegostoku (Tołcze, Turośl, Dojlidy) w gotowości do załadowania na transporty kolejowe. Dowódca SGO zarządził przesunięcie 35 DP (rez.) do rejonu Bielska Podlaskiego jako rejonu pierwszego przeznaczenia. Zarządzenie to nie zostało jednak wykonane, gdyż już następnego dnia dywizja przestała podlegać gen. Czesławowi Młot-Fijałkowskiemu i rozkazem Naczelnego Dowództwa została skierowana do jego dyspozycji w rejon Czeremchy i z tamtejszego węzła kolejowego przerzucona transportami kolejowymi na południe - do Lwowa.

13 września dywizja wsparła obrońców miasta. Następnego dnia obsadziła zachodni odcinek obrony. 15 września dywizja uderzyła na Niemców na Kortumowej Górze i w Hołosku Wielkim. Atak, w którym Polacy poszli do walki wręcz, odrzucił Niemców. Dopiero ogień artylerii niemieckiej zatrzymał natarcie polskie. Nazajutrz znów toczyły się walki o Hołosko Wielkie. Mimo przewagi wroga oddziały dywizji szły naprzód. 18 września – w celu nawiązania bezpośredniego połączenia z oddziałami 10 Brygady Kawalerii – 35 DP (rez.) uderzyła po osi Hołosko Wielkie-Brzuchowice. Natarcie ruszyło po południu. Lewe zgrupowanie zdobyło Hołosko Wielkie i już po zapadnięciu zmroku opanowało sanatorium na drodze do Brzuchowic, ale niestety w tym czasie 10 BK otrzymała rozkaz przebijania się na Węgry.

19 września z lasów brzuchowickich dotarło do miasta echo artyleryjskiej kanonady. To dywizje zgrupowania gen. Kazimierza Sosnkowskiego usiłowały przebić się przez niemiecką zaporę. Dowódca obrony Lwowa gen. Władysław Langner natychmiast zorganizował pomoc i wysłał do natarcia oddziały 35 DP (rez.) celem otwarcia zgrupowaniu drogi do Lwowa. Atak wyrzucił Niemców w Zamarstynowa i Hołoska Małego, natomiast na zdobycie Hołoska Wielkiego zabrakło już sił. Niemcy wprowadzili do kontrataku czołgi i zatrzymali natarcie polskie. W rezultacie natarcie nie przebiło pierścienia niemieckiego i nie otworzyło drogi grupie gen. K. Sosnkowskiego, która naciskana przez przeważające siły niemieckie, wyczerpawszy całą amunicję, skapitulowała w lasach brzuchowickich.

[edytuj] Ordre de Bataille i obsada personalna

• Kwatera Główna 35 DP (rez.)
  • Dowództwo
    • dowódca dywizji - płk dypl. Jarosław Józef Szafran
    • dowódca piechoty dywizyjnej - płk dypl. Lucjan Janiszewski
    • dowódca artylerii dywizji - płk Franciszek Władysław Machowski
    • dowódca saperów -
  • Sztab
    • szef sztabu - ppłk dypl. Jan Maksymilian Sokołowski
    • oficer operacyjny - kpt. dypl. Zygmunt Szatkowski
    • dowódca łączności - mjr Czesław Wardziński
    • kwatermistrz - kpt. dypl. Albin Potocki
    • szef żandarmerii: wakat
    • szef uzbrojenia - kpt. Tadeusz Sokolnicki
    • szef intendentury - kpt. Feliks Kurowski
    • szef taborów - kpt. Zygmunt Kozik
    • szef służby zdrowia - ppłk lek. med. Władysław Rymaszewski
    • szef służby weterynaryjnej - kpt. lek. wet. Józef Wysokiński
    • szef służby sprawiedliwości - mjr Erwin Bordolo
    • szef duszpasterstwa - ks. kap. Jan Mianowski
    • komendant Kwatery Głównej - kpt. Lucjan Zalewski
  • Poczta Polowa Nr 58 – ppor. rez. Wincenty Krzywicki
  • Kompania Sztabowa nr 31 – ppor. Iwaszkiewicz,
  • Kompania Gospodarcza - por. Dąbrowski
• 205 Pułk Piechoty (Rezerwowy)
  • dowódca pułku – ppłk Piotr Parfianowicz
  • I batalion - mjr W. Kraszkiewicz
  • II batalion - mjr Franciszek Kraus
  • III batalion - kpt. Jan Żmudziński
• 206 Pułk Piechoty (Rezerwowy)
  • dowódca pułku - ppłk Edward Kościński
  • I batalion - mjr Włodzimierz Wittlin
  • II batalion - kpt. Anatol Białynowicz
  • III batalion - kpt. Józef Gregorowicz
• 207 Pułk Piechoty (Rezerwowy)
  • dowódca pułku - ppłk dypl. Władysław Józef Mikołajczyk
  • I batalion - ppłk Eugeniusz Juruś
  • II batalion - mjr Teofil Dąbrowski
  • III batalion - mjr Jan Styliński
• 33 Pułk Artylerii Lekkiej
  • dowódca pułku - ppłk Władysław Suryn
  • I dywizjon armat - kpt. Roman Krajewski
  • II dywizjon armat - mjr Henryk Grużewski
  • III dywizjon haubic - mjr Emil Wierzbiański
• Szwadron Kawalerii Dywizyjnej – rtm. Romuald Dowbor
• Kompania Telefoniczna 35 DP (rez.) – por. Ewaryst Michał Knop
• Pluton Pieszy Żandarmerii Nr 31 – kpt. Stanisław Dziurzyński
• Kompania Sanitarna – mjr dr Jan Wincenty Królikiewicz
• Sąd Polowy nr 33 – mjr Erwin Bordolo

[edytuj] Bibliografia

• Tadeusz Jaruga: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 7, Regularne jednostki Wojska Polskiego w 1939 : organizacja, działania bojowe, uzbrojenie, metryki związków operacyjnych, dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1975.
• Jerzy Prochwicz, Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 4 (150) z 1994 r., s. 3-13,
• Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r., Rzeszów 1989, wyd. II, ISBN 83-03-02830-8,

[edytuj] Zobacz też